We zijn bedrogen!

Op de kast staat een kijkdoos. Het is de surprise die ik afgelopen week ontving van een van de 12 Nederlandse vrienden. Ik weet nog steeds niet welke. We hebben met een aantal mensen hier lootjes getrokken en vierden het bij Esther thuis. Compleet met pepernoten, gevulde speculaas en taai taai, want een vriendin van Esther was hier op vakantie en mocht alleen komen als ze bovenstaande in ruime hoeveelheden zou meenemen. Geweldig dat 'lootjestrekken.nl' hier natuurlijk ook werkt, dus was snel geregeld. Ik had Henk, dat was niet zo lastig want die ken ik al even. Toch nog op het allerallerlaatste moment een gedicht in elkaar geflanst en bij een redelijke winkel hier in de buurt een fotolijstje gekocht. Hopelijk voor hem eentje die niet na 1x uit elkaar valt. Tot mijn verbazing had bijna iedereen surprises gemaakt. Wist niet dat dat de bedoeling was. Het is echt al meer dan 10 jaar geleden dat ik er een ontving. Ik had even gespiekt en zag dat Henk zelf ook niet verder dan een gedicht was gekomen. Gelukkig. Er deed verder een Belgische man mee, hele aardige man, maar hij had toch niet helemaal door hoe het eraan toe gaat. De schuine gedichten, de ranzige surprises, het ging allemaal een beetje aan hem voorbij. Toen we hem vroegen wat Sinterklaas voor hem betekende zij hij 'mandarijntjes en zo'. OK. Mijn kijkdoos is een theehuis, compleet met tafeltjes, lampionnen etc. Ongelooflijk dat iemand zo'n tijd daaraan heeft zitten prutsen en weet dus nog steeds niet van wie ik dit gekregen heb. Na mijn cadeau kwam de volgende surprise tevoorschijn: een gewone kartonnen doos, zonder vorm of betekenis. Er zat nog wel een gedicht bij. Bij het openmaken van het cadeau vielen er meteen mandarijntjes uit, het was dus wel duidelijk wie dat 'gemaakt' had. Het gedicht was een uitgeprinte email, dus de 'sender' bovenaan verraadde meteen dat het onze "Gilles' was. Goeie avond was het. Die man heeft het toch maar weet gered om hierheen te komen slingerend door hutongs en glijdend over de rochels. Zodat ik het leukste feest van het jaar niet hoefde te missen. Kreeg eerder deze week van de buurvrouw al een pakje in mijn handen, ook bezorgd door Sint zeg maar toen ik net even niet thuis was. Wist zij veel. Dat pakje heb ik ruim voor 5 december opengemaakt. Eerst alle dropjes opgegeten en vervolgens braaf de rest van het pakje tot het weekend laten liggen. Vanuit Nederland kreeg ik dit weekend alarmerende berichten. Mijn 3 neven leken een heilig geloof te hebben in de sint, alhoewel Joep, de oudste, al wel wat kritischer aan het worden was. Afgelopen vrijdagavond stond Hanneke, mijn schoonzus, de laatste cadeautjes in te pakken. Toen Joep opeens beneden stond, want uit zijn bed gekropen. Joep heeft hard gelachen (zou ik ook gedaan hebben, als was het uit verbazing) en gelooft niet meer. Op de valreep dus. De volgende ochtend aan het ontbijt voelde hij ongetwijfeld dat hij zijn broertjes moest behoeden voor deze grootse samenzwering van ouders, grootouders, tv- persoonlijkheden etc. en riep hij heel hard 'we zijn bedrogen!'. Joep je hebt gelijk hoor, alleen nog wel even een paar jaar je mond houden. Ik weet hoe dat is, je vader bleef lang de sint trouw. Succes, je bent nu deelgenoot van het complot.

Lining

Ik heb een nieuwe leraar Chinees. Een man deze keer. Een zeldzaamheid, want meestal dames, maar ben erg blij met LiNing. Sinds ik terug ben in BJ ben ik weer met lessen begonnen. Het ziet ernaar uit dat dat mijn lot is zolang ik in China woon. Buitenlanders die hier al meer dan 10 jaar wonen leren nog steeds. Het is een oneindige taal lijkt het wel, onmogelijk om hem uitputtend te kennen en te beheersen. Zelfs voor Chinezen. Ik heb geen les meer op de universiteit, maar heb voor een andere methode gekozen. Het taleninstituut waar ik nu ingeschreven ben stuurt op mijn verzoek 3x per week een leraar naar mijn huis. Ik heb dus 1 op 1 les. Mijn geworstel het afgelopen jaar op de universiteit had oa te maken met de lesmethode. Ik heb gewoon geen zin meer in klassikale lessen. Met name de wat schoolse methode die wordt gehanteerd bevordert niet mijn concentratie. Dus nu zitten we drie keer per week van 9 tot 12 naast elkaar aan mijn eettafel. Lining is 24 en een tijger. Dat hebben we vandaag bestudeerd en besproken. Ik ben een kip. Voor wie het nu niet meer volgt, dit zijn de tekens uit de Chinese horsoscoop. Erg belangrijk hier, ook voor wat betreft het zoeken van partners etc. Al rekenend zijn we erachter gekomen dat volgens de maankalender mijn verjaardag niet 6 september is, maar 28 juli. Het is maar dat je het weet. Lining zit naast mij aan de eettafel en heeft de neiging, zoals veel Chinese mensen, om erg dichtbij te komen zitten. Ik heb daar deze week wat in veranderd, vanwege het volgende. Hij komt s morgens vroeg en heeft dan net gegeten. Zoals bekend is het gebruikelijk om in China een teveel aan lucht te laten ontsnappen. Tijdens de les laat Lining af en toe een boertje. En nee het is helaas geen boterham met hagelslag die een uitweg zoekt, maar een stevig ontbijt met soep en vlees etc. Daarvan is hij zich kennelijk zelf ook enigszins bewust. Dus bij wijze van verontschuldiging wappert hij met zijn hand tijdens het laten van dat (hoorbare) boertje voor zijn mond de lucht weg. Vandaar heb ik hem vorige week heb gezegd dat ik graag schuin tegenover hem zit, zodat ik beter zijn uitspraak kan zien. Begrijp je. Vandaag had Lining zijn MP3 meegenomen, om mij een Chinees liedje te laten horen.We hebben hem aangesloten op mijn stereo en geluisterd. Het liedje was een typisch romantisch Chinees liedje, gezongen door een man. Over het licht van de maan dat zijn hart vertegenwoordigt. Jaha romantisch hoor. We hebben een paar zinnen ontleed uit het liedje en vervolgens hield hij er maar niet over op. Ik zat al half in mijn grammatica-boek. Hij vroeg of ik het verhaal achter zijn liedje wilde weten. Ik was niet zo erg geinteresseerd om eerlijk te zijn, zo leuk was het liedje nou ook weer niet. Maar hij leek het erg graag te willen vertellen. En toen zei hij dat hij het vannacht ook had gespeeld voor zijn ex-vriendin. Vandaag dus, op haar verjaardag. Hij had haar om 12 uur s nachts opgebeld, vervolgens had haar nieuwe vriend opgenomen. Lining had niks gezegd en alleen het liedje laten horen. Zij had de telefoon van haar nieuwe vriend overgenomen en ze heeft het helemaal afgeluisterd. Toen heeft Lining de verbinding verbroken. Hij heeft niets tegen haar gezegd. Ik vond het zo aandoenlijk. Hij wilde nu een wijze raad van mij, want hij was opeens bang dat hij had zitten morrelen in de nieuwe relatie van zijn vriendin. En hij vroeg zich af of dat getuigde van een goed hart. Het is bijna volle maan, ik hoop dat hij er over een paar dagen wat vrolijker bij kijkt.

Dik pak

Er ligt een dik pak sneeuw. Het is vanmorgen begonnen en ik hoop dat het snel weer weg is. Vannacht wordt het -8 C, maar morgen belooft een weer een beroemde Beijing Blue Sky-dag te worden, zonder wolken. Maar het blijft rondom het nulpunt. Ik knutsel de warmte bij elkaar met mijn airco en een verrijdbare electrische verwarming. De datum waarop de verwarming in China centraal aangestoken wordt is 19 november, dus dat is nog ver weg. In de tussentijd zit iedereen met veel kleren aan binnen en met airco op warme lucht. Gisteren waren we met 6 man uit eten in een klein restaurantje. De airco blaast warme lucht over de twee middelste zitplaatsten, links en rechts schuiven dan iets dichter tegen elkaar aan. Maar het was te doen en het eten was fantastisch, dus dat maakte veel goed. (Beter dan de bak met instant noodles die ik net naast mijn computer heb gezet bij wijze van lunch. Ik heb een nieuwe smaak geprobeerd: pickled cabbage fish flavor, niet te eten. Maar ik heb geen zin om naar buiten te gaan voor iets beters. )Ik was met deze mensen gisteren naar de opening van een nieuwe tentoonstelling in galerie C-Space, in Chaochangdi art district. De galerie toont spraakmakend werk van Nederlandse en Chinese kunstenaars. Deze keer ook mooi werk, gemaakt van procelein. Dat is zulk fantastisch materiaal. Ik hoor NL kunstenaars vaak spreken over de vele mogelijkheden, zowel financieel als artistiek, bij het werken met porcelein hier. Er zijn zoveel ervaren handwerkers die kunnen helpen. Ik zou wel eens willen gaan kijken in Jingdezhen, het beroemde porceleincentrum in het zuiden van China. Heb uitgebreid met een van de kunstenaars gesproken over mijn plannen voor een theehuis met eigen serviesgoed, door NL kunstenaars ontworpen. Hij kon me helpen om me in contact te brengen met zowel werkplaatsen als kunstenaars. Ben heel benieuwd. Op zo'n opening waren veel Nederlanders, ws omdat de galeriehouder een Nederlander is. De ambassader komt bij dit soort evenementen ook altijd even langs. Verder een mix van mensen overal vandaan. Ook een handvol Nederlandser vanuit het METP-programma, de huidige lichting heeft er 8. Die ken ik ook bijna allemaal. Toen we aansluitend met die Nederlanders naar dat restaurant zijn gegaan, hebben we -dat koude weer werkt inspirerend- ook maar meteen afspraken gemaakt voor 5 december. De een had nog een paar stroopwafels, ik heb nog wat speculaas en Esther heeft zelfs nog ergens een zakje pepernoten, dus nu nog de gedichten en dan komt het wel goed.

Zacht geland

Ik ben weer thuis. Heb gisteren toen ik aankwam alles in een hoek gegooid en ben rond de lunch naar mijn favoriete cafe gegaan. Daar heb ik me op het dak uren in een uitgezakte bank genesteld en me als een luie poes door de zon laten opwarmen. Heerlijk. Mijn vlucht was meer dan voorspoedig. Normaal gesproken zou ik daar geen woorden aan wijden, maar nu was hij wel bijzonder. Bij het instappen dacht ik een van de KLM-mensen te herkennen. Ik zag haar alleen maar in een flits van achteren, maar het bleek te kloppen. De senior purser op de vlucht was A, een oud klasgenoot van de HES en ook vriendin/buurvrouw van V uit Rotterdam bij wie ik zeker 1,5 jaar vaak over de vloer kwam. Echt supertoevallig dat uit die 9000 KLM-mensen juist zij mij naar Beijing terug vloog. En ook erg gezellig. Bovendien nog een aardige man naast me, een wetenschapper op het gebied van luchtkwaliteit, die hier een congres ging bijwonen/presenteren. Gezien mijn werkverleden in infraprojecten was het wel leuk om over de laatste ontwikkelingen met deze man te praten en verder was het ook gewoon gezellig. Ik had (weer eens) veel te laat ingechekct, dus een rotstoel, in het midden. De Aardige Wetenschapper was erg geduldig, want ik wilde er regelmatig langs om tijdens het vliegen met A. bij te praten. Omdat we daar bij aankomst eigenlijk nog lang niet mee klaar waren, hebben we afgesproken om samen te gaan eten, tenzij we alletwee door de jetlag omvergeknikkerd waren. Dat viel uiteindelijk best mee, dus we zaten een paar uur later vlakbij haar hotel, op fietsafstand van mijn huis, bij de japanner te eten. Het was zo'n fijne dag en avond. Ik had de afgelopen week veel zin om weer terug te gaan, maar omdat ik hier nu relatief weinig 'oude bekenden' om me heen heb (die zitten nog allemaal in Europa en komen al dan niet terug de komende weken), zat ik wel een beetje aan te hikken tegen een soort eenzaam gevoel. Maar het lijkt alsof ik een beetje geholpen ben door het lot. Het voelt alsof ik echt meegenomen ben terug naar mijn huis. Mijn slaap heb ik vandaag ruimschoots ingehaald, ik heb geloof ik wel 13 uur achter elkaar geslapen. Voel me weer helemaal fit, heb vanmiddag weer een uurtje onder de handen van mijn vaste blinde masseur gelegen, zodat mijn rug ook weer soepel is. Ik heb wat gelezen in de stapel NL tijdschriften die ik had meegesleept en ben vervolgens met Joy en een andere Chinese vriendin uit eten geweest.Mijn planten stonden er deze keer trouwens prachtig bij. Daar hebben Joy en 'shifu' voor gezorgd, maar ik denk ook dat mijn andere buren zich erover ontfermd hebben. Die vinden de chrysanten en bougainville toch ook wel leuk, zodat ze inmiddels deel van de binnenplaats zijn gaan uitmaken. Toen ik gisteren thuis kwam , kwamen twee buurvrouwen even kletsen en een van hen had een 'dongsi' (dingetje) voor mij. Ik dacht eigenlijk een brief ofzo, die niet onder de deur doorpast, maar ze kwam terug met zelfgeborduurde inlegzooltjes. Jaha. Zo, dat is nog eens een leuke dongsi! Ik weet niet wat ik ermee moet, want ik vind het eigenlijk sneu om die zooltjes met mooi geborduurde vogelpatronen (zit echt uren werk in volgens mij) in mijn laarzen te schuiven, waar niemand ze ziet en ze er ook niet fraaier op worden zal ik maar zeggen. Ze had wel rekening gehouden met mijn maat, lekker groot. Visje 4 is inmiddels ook overleden, daar konden Joy en 'shifu' niks aan doen. Laten we het erop houden dat-ie me miste. Nou goed, dat is wat teveel eer voor me. Ik ben toch niet zo'n verzorgend type denk ik. Dus nu weer alleen in huis. Zonder vissen, maar wel weer met een bruikbare glazen IKEA wekpot. En 2 inlegzooltjes dus.

Nederland

Ik heb afgelopen vrijdag mijn goudvis ingepakt, in een potje gedaan en naar 'shifu' gebracht, mijn kolossale buurman. Die gaat er voor zorgen gedurende de twee weken dat ik in Nederland ben. Ja, nog maar eentje, de andere 3 zijn toch bezweken onder mijn overweldigende aandacht. Ik heb ze ECHT te eten gegeven en ECHT hun water verschoond en ECHt elke dag tegen ze gesproken. Helaas, nog maar eentje dus. Shifu heeft me ingefluisterd dat het er misschien wel 5 zijn als ik terugkom. Chinezen kunnen ook alles kopieren.

Nu in Nederland. In Amsterdam op de Haarlemmerdijk, zit thee te drinken. Ik geniet van brood met kaas, drop, koeien en fietsen. Eigenlijk niks veranderd in zo'n jaar. Wel nieuw: chipknip, nieuwe broodverpakking bij albert heijn en dan heb je het wel zo'n beetje gehad lijkt het. Loop nu met een gloednieuwe OV chipkniprond, die ik prompt al vergeten ben uit te checken in de bus.

Oranje familie

De eerste dag terug in Beijing. Het is wat stilletjes. Dus ik heb wat gezelschap gekocht, een familie van 4 goudvissen. Ik had er eigenlijk 3 gekocht, maar ik kreeg er een gratis bij. Had wel onderhandeld over de mini-vijver en de vissen, maar kennelijk vond de bloemist dat ik genoeg betaald had, dus toen ze alles kwamen afleveren zaten er vier in een zakje. Die vierde is wel een krijgertje, hij heeft maar een oog.
Behalve Smekkie, de beroemde goudvis van Eric en mij, heb ik nooit wat met dieren gedaan. Geen idee hoe/hoe vaak je het moet verschonen, dus ik heb enige uitleg nodig. De dame die ze bracht begon een uitgebreid verhaal over hoe die beestjes het beste een thuis konden vinden. Ik begreep er niet veel van; een heel verhaal over water beetje bij beetje in een kom doen, het residu afgieten etc. Ik ben uiteindelijk samen met de dame naar Joy, mijn buurmeisje gelopen. Daar mocht ze het verhaal nog eens doen, zodat Joy het weer in het Engels kon vertellen aan me. Maar toen de vrouw weggelopen was, wist Joy het eigenlijk ook niet precies meer. Joy is een schat voor de mensheid, maar voor andere levende wezens (planten, beestjes) heeft ze niet veel belangstelling. Heb haar ooit eens gevraagd mijn planten water te geven, na 14 dagen stonden er allemaal droge stokjes in en om het huis. Ze was zo druk geweest dat ze het was vergeten.

Ik heb vanavond nog een leuk struikje gekocht voor in het water en wat voer (o ja). Af en toe hoor ik beneden in de hal wat gespetter, dus voorlopig leven ze nog.

Shinkansen

Ik zit in de Shinkansen van Kyoto naar Tokyo (3 uur), een supersnelle trein die over een uur langs de beroemde Fuji-berg raast. Het is een heldere dag, ik zit aan de linkerkant, dus met enige mazzel ga ik hem zien. Ik heb mijn oude PingGuo (officiele naam voor Apple op zijn Chinees) op mijn schoot en hoop dat ie het nog even volhoudt. Ik kocht hem in 2006, en hij doet het nog, maar is steeds langzamer van al die foto’s die ik erin geladen heb en de batterij doet het nog maar een half uur. Op de hoekjes heeft ie inmiddels wat tape als een soort pleister zitten, want hij wordt overal mee naar toegesleept en loopt hier en daar wat schaafwonden op. Maar goed hij doet het nu nog, ik heb me geinstalleerd met Japanse ijsthee en een zakje bimi’s (lagers? uitdrukking voor Japanse zoutjes, lekkerrrrrrr).

Mijn moeder zit in wagon 13, dat is elf wagons voor me, in het gereseveerde deel van de trein. Er was nog maar een te reserveren plaats over. Ik ben toen we op het perron aankwamen meteen op goed geluk naar het ongereserveerde deel gelopen, in de hoop daar een plek te vinden. Het is hier heerlijk rustig, overal lege plekken, waarschijnlijk omdat iedereen denkt dat hij vantevoren moet reserveren .
In ieder geval, ik hoop dat ze in wagon 13 van deze trein terecht is gekomen, want op het moment dat we op het perron aankwamen, zijn we elk naar onze wagon gelopen (inderdaad met 11 wagons ertussen). Er stond al een trein klaar en ik hoop niet dat ze daarin is gestapt, want dat was de verkeerde. Daar mogen we niet in met onze ‘vrij reizen pas’. We mogen 7 dagen onbeperkt met deze pas door Japan rijden, een soort tienertour pas dus, echter niet voor een paar tientjes, maar voor honderden euro’s. Desondanks altijd geodkoper dan losse kaartjes kopen.
Ik hoop dus straks, als ik weer uitstap in Tokyo, dat ik mijn moeder op het perron zie staan met haar megazware koffer. Ahhhhhhh. Dat ding heeft al 3x op zowel mijn als haar tenen gestaan, en is werkelijk niet te tillen (>20kg). Maar ja, ik heb haar de afgelopen 3 weken wel elke dag in een andere outfit gezien: voor elke dag twee verschillende shirtjes/hemdjes/bloesje altijd handig die setjes....
Ik heb verder niks te klagen over dit land, het enige wat opvalt (doordat we die klotekoffer alsmaar mee moeten slepen) is dat niet alle metro’s roltrappen of liften hebben. En we na aankomst op de hotelkamer op ons tatami-matje neerploffen na eindeloze trappen. Moeder met gare knieen en ik met een gare rug.

Ik heb maar twee dingen gevonden die duurder zijn dan in Nederland: de trein en een slaapplek. We slapen voor ca 75 euro per kamer per nacht, incl ontbijt. Na enig zoeken, slapen we in eenvoudige maar schone hotels.
De mythe dat Japan zo duur is is niet (meer) waar. Ik vind het in Japan in alle andere opzichten goedkoper dan bijvoorbeeld Nederland. Je kunt er (erg) lekker eten voor 5 tot 10 euro, dan heb je werkelijk een prima maaltijd. Ook bus/metro vervoer is ongeveer net zo duur. Dus als de kosten je tot nu toe weerhouden hebben om naar Japan te gaan, is dat momenteel niet meer zo’n nadeel als pakweg 10 jaar geleden. Het is mij meegevallen.

Morgen vertrekken we naar huis: voor mij Beijing, voor mijn moeder Berkel-Enschot. Zal wel weer wennen zijn. Na zo'n drie weken met mijn moeder op pad. Is sinds mijn zestiende niet meer voorgekomen geloof ik. Was mooi. Maar kijk er ook weer erg naar uit om in mijn hutong terug te komen.

Sake smaakt eigenlijk best lekker.

In Kyoto

Derde dag in Kyoto. Blaren op voeten van lopen over heuvels van de stad. Een stad met frisse lucht en als decoratie (echte) geisha's. Vanavond een stuk of 8 gezien in de straten rondom het uitgaansgebied, waar ze wonen. Met witte gezichten, een blote nek en fantastische kimono's. En toeristen met camera's erachteraan. Dat dan weer wel. Ze komen rond de schemer uit hun huizen op weg naar hun werk in een van de restaurants in de oude stad. En ze lopen verrekte snel op die kleine slippertjes en met dat strakke rokje. Word je vast ook op getraind in de geisha-opleiding: hoe ontloop je zo snel mogelijk een toerist. Die camera's flitsen ook flink in zo'n wit gezicht.
Mijn moeder is gelukkig nu. Zij heeft maiko's (leerling geisha's) en geisha's gezien en vastgelegd, in alle hoedanigheden: komend uit woning, wandelend in straat en met zijn vieren in een taxi gepropt met al die meters zijde.
Ik vond het ook bijzonder, en eigenlijk ook wel een beetje sneu.

Nu onderuitgezakt in hostel, een vreslijke plek na de leuke hotels van de afgelopen dagen. Het is vakantie, we hadden daar geen rekening mee gehouden, niet vooruit geboekt en nu zijn er geen hotels meer beschikbaar. Zijn omsingeld door 40 Austrlische pubers. Met pukkels, giebels en overslaande stemmen.

Tokyoooooooooh!

Alles mooi hier, de mensen, het poppehuishotel waar we slapen, het eten, de bordjes, al die honderdduizend dingen die zo schattig zijn dat je ze wilt kopen. Maar waarvan ik geen idee heb waarvoor ze dienen. Heb vandaag wel 20 keer met een lapje of en dingetje in mijn handen gestaan zo fijn gemaakt, zo'n mooie kwaliteit, maar wat moet je ermee. Heb het idee dat gebruikt wordt bij de traditionele dracht, bijvoorbeeld voor kimono. Natuurlijk de geinige sokken met 1 teen voor in slippers. Heb vandaag tot mijn verbazing 5 vrouwen in kimono gezien, die aan het flaneren waren in de straat of gewoon in restaurant zaten te eten. Was verbaasd dat ze hem ook nog als min of meer dagelijkse kleding dragen. Moregn (zaterdag) belooft nog meer, als mensen gaan winkelen.

Vanavond Kabuki-theater gezien. Een mix van opera en beweging, in fantastische zijden kostuums. We kwamen 10 minuten voor de voostelling aanlopen en konden nog wat sta-plaatsen krijgen. Prima, want eerlijk gezegd zijn we niet langer dan een uur binnen geweest. Het is uiteraard in het Japans, maar de Japanners zitten zelf ook nog met een oortje in voor de vertaling. Het is spreken, zingen met hele lange uithalen, waarvan de frequentie niet helemaal matcht met mijn westerse oren.
Wel erg grappig dat het publiek, dat vooral uit veel erg nette mensen bestaat, luid door de zaal schreeuwt naar de spelers. Geen idee wat ze zeggen. Maar ze zitten er lekker in.
Na de voorstelling zijn we gaan eten. Bij een foute tent. We hadden heel erg zin in vis en zagen dat op de kaart staan, maar toen we besteld hadden kwamen we er achter dat we bij een CHINEES zaten. Kennelijk wil dat land me nog even niet laten gaan.

Ben Japan alsmaar aan het vergelijken met China en wil dat eigenlijk helemaal niet. Denk vaak, China heeft nog een lange weg te gaan voordat het zo schoon, mooi, verzorgd etc etc als Japan is.
Maar dat land evenaart dat waarschijnlijk toch nooit en dat is ook best. China is China. Japan is het buitenland.

hallo mam

Mijn moeder is er. Helemaal in haar eentje vanuit Nederland hier naartoe gereisd, met een avontuurlijke tussenstop in Hong Kong. Ik ben er trots op dat ze het heeft gedaan, maar wist natuurlijk allang dat haar dat zou gaan lukken.

Ze ligt in bed haar jetleg uit te slapen. Buiten klettert het van de regen. Maar het geeft niks want ze is er en we gaan zo koffie drinken.

De Training

Ik ben weer terug uit Guangzhou. De training was een indrukwekkende bedoening. Eigenlijk de hele trip.
Mijn collega Yufei en ik zijn na uiteindelijk 7 uurwachten vanuit Beijing naar het zuiden gevlogen. Gratis. Want we vlogen natuurlijk met China Southern. Dat had wel tot gevolg dat we moesten wachten totdat we mee mochten op een vlucht waar een plek was. Nou vooruit. Om 23 uur s vlogen we eindelijk. Gelukkig kenden we de purser op de vlucht en die haalde ons naar de business class, waar we alleen maar hebben geslapen. De purser zit ook in de training van de volgende dag.

Om 2 uur kwamen we eindelijk in het hotel aan. Zowel Yufei als ik kreeg een roomcard als sleutel en toen we voor de deur van de kamer stonden, bleek dat de sleutel van dezelfde kamer te zijn. Ik had niet eens mijn eigen kamer... Dat maakt me niet zoveel uit als ik met vrienden, bekenden reis, maar met een collega voelt het ongemakkelijk. Ik ben erg verwend de laatste tijd, dat klopt. Vanuit het METP-programma hebben we in (erg) goede hotels gezeten. En nu zat ik dus met mijn (alleen) Chinees sprekende collega op een kamertje. Jees.
Zij had er geen enkele moeite mee, schopte haar schoenen uit, deed de televisie aan en ging een soap zitten kijken. Op mijn bed.
Dat is een enorm verschil met Europa, waar mijn dingen van mij zijn en andermans dingen van een ander. Hier zijn mensen veel meer gewend om in dormitories te slapen, in ieder geval met veel op een kamer. En ook alle onderdelen van de ruimte te gebruiken alsof het gemeenschappelijk bezit is. Dus daar lag mijn collega in haar pyama op mijn bed met haar blote ongewassen voeten.

De volgende dag stonden we met hele kleine ogen om 8 uur in het trainingscenter. Achter de tafels zat een hele vloot rood en blauw gerokte stewardessen en pursers. Allemaal met keurig weggestoken haren, rechtop en elegant. Yufei had haar goudkleurige jurk met corsage aangetrokken, ietwat over de top naar Europese begrippen voor een trainer. Maar in China zeer gebruikelijk om flink los te gaan met avondjurken als je een training geeft. Vooral veel glim en glitter.
Ze leerde de dames wat thee-etikette: hoe buig je voor de gasten, hoe zit je op de stoel (slechts 1/3 van het zitgedeelte mag je gebruiken, het voorste). Wat voor thee soorten heb je.
Ik heb met hen Engelse begrippen doorgenomen die heel specifiek voor thee zijn en vervolgens uitspraak geoefend.
Ik was eerder de ochtend even op de gang geweest omdat ik naar de wc moest en liep toen langs een ander klaslokaal. Daar galmde het letterlijk. De stewardessen in opleiding werden getraind in vlieg-Engels. Het dreunde over de gang: exit exit, boarding boarding, seatbelts seatbelts, chicken or beef chicken or beef. Zo jammer dat ik dan niet met iemand anders ben daar, heb nu maar in mijn eentje staan giechelen.
Maar ik ben vervolgens die methode ook maar gaan gebruiken s middags en het is eigenlijk een heel logische leermethode voor hen, niemand die het belachelijk vindt als je zo'n driloefening toepast. Leren doe je in China per definitie niet door associatie en structuur, maar door stampen.

Voor s middags had ik een onderdeel voorbereid dat meer ingaat op de vragen van westerse passagiers in het vliegtuig. Vragen over thee en de theeceremonie die door Chinezen waarschijnlijk nooit gesteld worden. Varierend van 'waarom zijn die kopjes zo klein' tot 'is kruidenthee hetzelfde als groene thee' etc.
Gelukkig was het Engelse taalniveau van deze dames redelijk, zodat ik vrijwel alles in het Engels kon doen.

Erg leuke dames, die een vreselijk leven hebben achter make up en rokjes. Ze zijn allemaal getrouwd en hebben een kind. Hun man werkt vaak ook in het bedrijf als steward, maar ze vliegen bijna nooit samen. Hun kind (eentje he) hebben ze onder gebracht bij hun ouders, die vaak duizenden kilometers verderop wonen. Want vanwege hun onregelmatige leven kunnen ze er niet voor zorgen. Met trots laten ze me hun mobieltje zien, met een foto van hun kind. Negen jaar een meisje, ze ziet haar drie keer per jaar.

wachten

Ik zit al 4 uur op het vliegveld van Beijing te wachten met een collega. Het is nu 8 uur s avonds en we zouden al om 5 uur vliegen naar Guangzhou (Canton) in het zuiden, om daar de komende dagen een training/workshop te doen. Ik heb er al eerder over geschreven, we trainen 24 stewardessen van China Southern Airlines. Ze krijgen 3 dagen les in theecultuur en theeceremonie van mijn 2 collega's. Zij werken bij Wuyutai als thee-kunstenaars (letterlijke vertaling uit het Chinees). Het zijn dames die met een theeset heel geduldig en elegant thee kunnen maken. Ja, en wat doe ik daar dan? Toen Wuyutai de tender won, hebben ze waarschijnlijk gezegd dat ik hen kan helpen om de stewardessen wat theevocabulair bij te brengen, in het Engels dan. Want dat zullen ze gaan gebruiken in de first en business class bij het schenken van de thee.

Ik ben de afgelopen dagen bezig geweest met de voorbereiding en ben erachter gekomen dat er weinig voor te bereiden was. Ik had een aantal vragen aan mijn collega's gesteld om te vernemen wat zij nu gaan doen. Ik had namelijk het idee dat ik pas wat kon gaan voorbereiden als zij mij zouden vertellen wat de inhoud van hun presentatie/workshop is. Zeker gezien het feit dat mijn aandeel mn bestaat uit het vertalen naar het Engels en het aanpassen aan buitenlandse passagiers. Al weken ben ik aan het peuteren en doorragen. Maar ik heb daar geen goed antwoord op gekregen. Dus het wordt een grote improvisatie deze dagen.

Uitnodiging, leuk als je tijd hebt om langs te komen !!

Vandaag email verstuurd:

Date: Thu, 27 Aug 2009 16:13:23 +0800

Subject: Marielle and Miguel Birthday Party

Hello dear friends,

Warm welcome to everyone on Saturday 5th September. 

To celebrate the cooler season, to welcome friends back in Beijing, to say goodbye to some (temporarily), to enjoy making music in a hutongbar and also to face our serious age...

We invite you to come over to Fangjia Hutong 12, from 8 pm. Rooftop view guaranteed. 

If you feel like playing music, bring your accordeon, violin, electric guitar or incredible voice. 

We will prepare sangria according to a secret Spanish family-recipe. 

Great to see you!!

Please let us know if you will be there. 

See you next week, 

Miguel and Marielle

How to get there:

Fangjia Hutong 12 is just north of Beixingqiao metro station (line 5). Take exit A and walk north. Its is the third hutong on the left. Inside Fangjia Hutong, walk for about 100 meter, the cafe (nr 12) is on your left. 

Telefoonnummers gezocht

Ik ben ongeveer 200 telefoonnummers kwijt. Wil je svp je telefoonnummer aan me mailen, graag zowel vast als mobiel. Ook adressen en verjaardagen zijn handig, die heb ik namelijk ook niet.

Wat is er gebeurd: ik heb een nieuwe mobiele telefoon gekocht en bij het overladen van contactpersonen van mijn oude naam mijn nieuwe telefoon is meer dan de helft gewist.
Ja jammer. Maar wellicht helpt deze oproep een handje.

Kantoor

de marketing afdeling, met vissen in de vijver op de voorgrond. de gang met rode kerststerren bij 40 graden.
de sales afdeling met meneer zhang en meneer zhang (inderdaad een veelvoorkomende naam). mijn werkplek.

Graduation of the three blondes

Ik, Susanna (Finland) en Anne (Estonia)

'Graduation'

Susanna logeert hier inmiddels een paar dagen. Ze is mijn Finse vriendin, ook studiegenote, maar ze is onlangs al definitief teruggegaan naar Finland. Nu is ze tijdelijk over uit Finland, omdat we morgen onze 'graduation' hebben. Een soort officieel evenement met diner etc etc.
Beetje rare dag voor zo'n evenement, een maandag. Ik heb vanmorgen een aanbetaling gedaan met Susanna bij een bar in een hutong hier in de buurt, waar we naartoe gaan na het diner. Onze groep bestaat uit 28 man, maar alle deelnemers (ook voormalige) aan het programma zijn uitgenodigd, dus morgen zitten we er denk ik met 200 man ofzo. Daarna hier in de buurt dus naar een cafe, op een binnenplaats. Cafe maakt deel uit van een cultureel complex, met een (moderne) danstheater. Echter een geweldig mooie ruimte met een vlakke vloer theater, die officieel gisteren geopend is en waar ik de komende tijd heel vaak te vinden zal zijn denk ik. Deze week zijn er zelfs workshops met Nederlandse choreografen Leine & Roubana an Anouk van Dijk. Ze werken samen met de Beijing Dance Company en overdag zijn ze aan het oefenen en kan je gaan kijken. Ik ontmoette eergisteren de directeur van dit gezelschap en die was ook helemaal enthousiast over zijn nieuwe plek, schudde mijn hand en hoopte dat ik veel zou komen kijken. Reken maar.

Verder is het ook een beetje verdrietige tijd nu. Veel mensen gaan terug naar Europa, voor een vakantie of voor langere tijd. Eerlijk gezegd denk ik dat maar een handjevol echt hier zal blijven. Heb me de afgelopen tijd erg gehecht aan een groep mensen hier. We zagen elkaar een paar keer per week, om samen te eten, op pad te gaan en te horen over elkaars leven en plannen. Het is eigenlijk mijn familie hier. Ik ga ze missen.
Dat is vreemd aan het leven hier, je weet nooit hoe lang de buitenlandse bewoners van Peking blijven. In die zin zijn de vriendschappen hecht maar mogelijk ook kort. Mensen worden teruggeroepen of gaan naar een ander land om verschillende redenen. Maar goed, het is zoals het is en ik zal wel zien wie er allemaal terugkomen. Heb inmiddels buiten de METP-clan ook wat mensen leren kennen met wie ik het goed heb. En alhoewel momenteel nog veel onduidelijk is , ik weet een ding zeker en dat is dat ik wil blijven.

Over een paar weken komt bovendien Echte Familie over, mijn moeder komt langs voor mijn verjaardag. Dat is heel bijzonder en ik kijk er naar uit. Ook heerlijk is dat we samen naar Japan gaan voor 2 weken. Iets wat ik al erg lang wil en waarvan ik zeker weet dat mijn moeder en ik met zijn tweeen verlekkerd rondlopen.
Ik heb zie ernaar uit om het land voor even te verlaten. En een andere taal en cultuur om me heen te voelen. En een paar zuchtjes frisse lucht, groen gras, bomen, met enige mazzel een berg zal me ook erg goed doen.

Mijn nieuwe roeping?

Mijn collega's weten veel, over de theemarkt, de producten. Ten opzichte van mijn collega's voel ik me soms een kind in deze wereld. Ik vraag veel, omdat alles nieuw voor me is. Ik zit bij vergaderingen en probeer op te pikken wat ik kan, vaak vraag ik achteraf nog even hoe het precies zit. Als mensen 1:1 met me praten gaat het momenteel best goed. Maar als ze snel praten tijdens een veragdering, onder elkaar en grapjes maken, is het lastig te volgen. Ik wil graag dieper in het bedrijf afdalen om dingen te begrijpen, maar als het gaat om het lezen van marketingplannen etc heb ik echt hulp nodig. Dat is ook een illusie, dat ik dat zou kunnen na iets meer dan een half jaar Chinese les. Toch mag ik best tevreden zijn. Dat ben ik niet snel, dus ik schrijf het nu toch maar even op (dank Anne-Marie). Ik heb vandaag meer dan een uur met een man gesproken over mijn theehuisplan en we begrepen elkaar goed. Vandaag heb ik bovendien een half uur met de general manager van Wuyutai zitten praten over mijn toekomst, ook in het Chinees en dat ging ook redelijk. Mijn stage loopt nl over 1,5 week af. En we zijn het erover dat we op een of andere manier willen blijven samenwerken. Ik zou dat het liefst via mijn eigen bedrijf doen, op projectbasis (export, trainingen etc). Maar daar moeten we het nog over hebben. Ze blijven het maar spannend vinden, die buitenlander in de toko. Er zijn twee dingen waar ik ten opzichte van mijn collega's meer weet en waardoor ik waardevol ben. Ten eerste is dat het Engels. Er zijn 2-3 van de 700 mensen die enigzins Engels spreken en ze hebben dringend iemand nodig die hen kan helpen om de verkopers te trainen die mn buitenlanders te woord staand. Ten tweede ken ik de 'buitenlandse cultuur' goed, wat dat ook mag zijn... Maar het helpt om nieuwe producten te ontwikkelen waarvan de verpakking moet aanspreken bij een buitenlands publiek. Ik heb vandaag bijvoorbeeld met ontwerpers om de tafel gezeten, omdat ik opeens als een soort 'expert' fungeer in dit soort situaties. En ik vind het vooral erg leuk om me met verpakking/vorm te bemoeien. Ook als het gaat om verschillen in benadering van Chinezen tov buitenlanders in winkels of op ander plekken. Volgende week reis ik bijvoorbeeld naar Guangzhou ( Canton) met collega's om een groep stewardessen te trainen van China Southern Airlines. Wuyutai heeft een aanbesteding gewonnen om in first/business class thee te serveren. Schouder aan schouder met Starbucks, die voor de koffie is ingeschakeld. De bedoeling is een een theeceremonie maar dat wordt natuurlijk niks met die kleine kopjes, theepotje in een plotselinge luchtzak... Dus het wordt een gestripte uitveroeing van een theeceremonie. En mijn rol is om de dames het Engelse theevocabulaire bij te brengen en om hen voor te bereiden op vragen van buitenlandse gasten. Ter voorbereiding ben ik van de week eens gaan zitten met een NL vriend om een lijstje zgn 'domme vragen' op te stellen. Erg leuk om te doen. Het varieert van 'waarom zijn die theepotjes zo klein?' en 'is groene thee hetzelfde als kruidenthee?' tot 'ik wil graag melk in mijn groen thee, kan dat?'. Op sommige meer specifieke vragen heb ik zelf geen antwoord, die heb ik doorgespeeld aan mijn Chinese collega's die 'thee' gestudeerd hebben. Ik zoek nog naar een leuke vorm om dit met de stewardessen te oefenen, dus wie een idee heeft, laat het me weten!

Naar de masseur

Laatst samen met Jerry, zijn vrouw Huang Dong en hun neefje Han uit eten geweest. Jerry is de broer van mijn vriendin Bingyan, zij woont in Hillegom. Bingyan en Jerry komen oorspronkelijk uit Qingdao, een kustplaats in de provincie Shandong, maar zijn dus alletwee al een tijdje ver weg van die plek: zij in Nederland met haar Nederlandse man Henk en hij in Beijing dus. Met Jerry spreek ik Engels, met zijn vrouw zo goed en kwaad als het gaat Chinees. Jerry en Huang Dong wonen al jaren hier, ze zijn ongeveer net zo oud als ik. En deze zomer passen ze een week op Han, de zoon van Bingyan en Henk. Ik ken Han al vanuit Nederland natuurlijk en praat Nederlands met hem. Hij is in Beijing om zijn Chinees op te halen en om verwend te worden door zijn suikeroom en tante natuurlijk. We gaan wel vaker uit eten met elkaar en belanden regelmatig een Japanse restaurnats in het westen van de stad, waar zij wonen en waar ik het niet goed ken. Ik geniet elke keer weer van het pure Japanse eten, dat veel minder sterk van smaak is dan de Chinese keuken, waar veel sauzen worden gebruikt. Han vindt het minder, die was liever naar Mac Donalds gegaan, om patat te eten. Maar 3x in de week vindt Jerry wel genoeg. Hij eet wel wat Sashimi, kruipt dan onder de tafel door om met de de obers te gaan spelen. Die vinden het helemaal geweldig en verrassend dat hij zo vloeiend Chinees spreekt, maar er toch niet 100% Chinees uitziet. Hij scoort bij hen uiteindelijk een paar pakjes kauwgom en komt weer bij ons terug.

Na het eten heeft Huang Dong een veraassing, ze heeft een massagekamer gereserveerd en trakteert op een voetmassage. Dat is altijd heerlijk. We zitten met zijn drieen op een rijtje en ook Han laat het zich heel natuurlijk welgevallen. Het gekke van voetmassage is dat het altijd lekker is als het over is. Want eigenlijk doet het vaak gewoon zeer. Naarmate je het vaker doe is het minder heftig, maar het geduw op uiteinden van je zenuwen in je tenen en voeten is soms om van door het plafond te schieten.

Even helemaal gehad met alle mensen om me heen, het Chinees, het eten, elke dag in de pis van een ander staan als ik op mijn werk naar de hurkwc ga, het gedoe met mijn landlord, de airco die alleen maar warme lucht blaast, de boerende taxichauffeurs (knoflook!), het hete weer. Zo, het gaat alweer beter.

Theefabriek

Vanmorgen om 8 uur voor de deur van mijn werk op de bus gestapt met nog zo'n 30 man. Ik had al afgesproken met Jiang, de trainster van Wuyutai dat ik graag eens mee wilde naar de fabriek en vandaag had ze het voor me geregeld. Jiang traint de nieuwe en huidige werknemers, soms op het hoofdkantoor en soms in de trainingsruimte op de fabriek. . Afhankelijk van hun achtergrond leren ze in 3 tot 12 dagen alles op het gebied van thee, financiele administratie, computergebruik en verkooptechnieken. Ze is een echter moeder, die waakt over al haar kinderen. Vanmorgen kwam ik precies om 8 uur aan. Op tijd zou je zeggen. In Nederland ben je dan ongeveer de eerste. Nu zaten alle collega's al in de bus. Ik was de laatste die erbij gepropt werd. Chinese mensen zijn over het algemeen lekker op tijd. Wat vaak handig is, maar soms ook niet, zeker als je een keer zelf kookt en iedereen al een half uur eerder op de stoep staat. Nu kreeg ik het mooiste plekkie in de bus, naast de chauffeur. Wilde ik natuurlijk niet, voel me toch al vaak zo bevoorrecht behandeld, alsof ik een gast ben. Want zo zien de meeste collega's me hier ook.

We zijn 40 minuten onderweg geweest over de snelweg, totdat we een eind buiten de 6e ring uitkwamen. Op het platteland staat een fabriek waar de thee uit Zuid-China binnenkomt en opgeslagen wordt in koele kamers. Onder de 20 graden, dat is de helft minder dan buiten op het moment. Daarnaast dient het als een overslag en verpakkingsplek. Ik heb nu ook eens gezien hoe theezakjes in elkaar gezet worden. Een kleine nogal schattige machine waar je de touwtjes en labeltjes in de rondte ziet vliegen.
In de ruimte waar de jasmijn thee wordt verpakt ruikt het erg lekker. Bijna alles gaat verder handmatig, ik mocht helaas geen foto's maken. Relatief weinig mensen werken in een erg schone omgeving. Met de hand worden dozen gevuld met zakjes, maar niet aan een lopende band, gewoon met zijn drieen naast elkaar. Verder worden orders half automatisch gepikt. Er is een systeem dat aangeeft welke klant (theewinkel) welke thee nodig heeft. Op de stellingen gaat dan automatisch bij de benodigde producten een lampje branden en dan kunnen ze het uit die stelling nemen.
De gevulde dozen worden dan wel weer automatisch naar de goede loods gestuurd, zodat de vrachtwagen ze op kan pikken en de 200 winkels kan bevoorraden.

De rest van de groep heeft vandaag een cursus 'kassasystemen' hier in het trainingscentrum van het fabrieksgebouw. Niet echt mijn favoriete onderwerp, bovendien begrijp ik er niet zoveel van, dus ik ben na de lunch in de rest van het gebouw op verkenning gegaan en kwam op de leukste plek uit. Het testlaboratorium voor thee.
Er was een jonge vrouw bezig, ze had me niet meteen in de gaten en ze spoog net een slok uit toen ik binnenkwam. Eigenlijk is de thee en wijn cultuur zeer vergelijkbaar. Beide komen uit verschillende districten, kennen hun eigen taal om smaak te beschrijven. Ook kennen ze vergelijkbare manieren om de kwaliteit te testen.

Er stonden al heel wat koppen klaar toen ik binnekwam (zie foto). Ze heeft me uitgelegd hoe ze monsters maken en hoe ze testen. Erg leuk. Standaard procedure is: 3 gram thee, water opschenken, 5 minuten wachten, thee ruiken, omkiepen in testmok, proeven. Inmiddels was ik helemaal vergeten om tegen Jiang te zeggen waar ik was. Toen ik haar een sms-je stuurde, ging nog geen halve minuut later de telefoon en hoorde ik haar op de gang lopen, op zoek naar mij. Ze was bang dat ik na de lunchpauze de weg was kwijtgeraakt toen ik even naar buiten was gelopen.
Nu heeft ze al 5x tegen me gezegd dat de bedrijfsbus van 16.40 uur straks voor me klaar staat, zodat ik daarmee weer terug naar de stad kan. Maar ik weet zeker dat het ze straks nog 5x zegt.

Haarlems Huis te huur per 1 september

Bekend plaatje he? Nee, ik ben niet terug in Nederland.
Vanaf 1 september is mijn huis in Haarlem echter te huur. Ik heb superfijne huurders gehad het afgelopen jaar, maar ze vertrekken helaas omdat ze een huis gekocht hebben in Haarlem. Jammer, maar ik zou het ook doen. Weet je iemand die in mijn huis zou willen wonen, wil je dan deze link doorsturen? Daarin staat mijn huis aangeboden.
http://www.randstadwonen.nl/Beautiful-maintained-3-bedroom-semi-detached-familyhouse-(app-100m2)-with-sunny-garden-in-very-popular-area-in-Haarlem--000010311080380003.html
Vraag svp of ze rechtstreeks met mij contact opnemen, via mijn bekende email adres of telefoon. Dat is handiger (en goedkoper) dan via de makelaar.

Thanks.

Zondagmiddag, gezellig naar de KTV...

dat ik toch nog eens vrijwillig mee zou gaan....

Hidden Dreams

Net om de hoek is een onverwacht stukje stad. Ik ben er toevallig langs gekomen op een zondagmiddag. Er zijn hier genoeg mooie authentieke Chinese parels, maar dit is iets heel anders. Je kan het niet van buiten zien, achter een enorme muur ligt een mooie wijk. Je moet langs een wachter en door een poort wil je er toegang krijgen, maar ze laten je door, het is een gewone woonwijk. Het complex bestaat uit een paar grote gebouwen van rond 1900, met wat laagbouw eromheen. Het is zo afwijkend van alle andere bouwwerken hier en tegelijkertijd ook heel vertrouwd. Het doet wat koloniaal aan. Ik vind het een superplek, tussen de gebouwen zijn stukjes groen en is het doodstil. De gebouwen zelf hebben hoge kamers, als je er naar binnen sluipt zie je allemaal meubels staan uit de jaren 20. Mensen snijden op een fraai art deco dressoir hun groente, want het is per slot van rekening woekeren met de ruimte. Geen luxe keukens hier. Alles is een beetje vervallen en ik denk dat wat meer dan de helft van alle ruimtes in deze gebouwen bewoond is. Oorspronkelijk helemaal niet de bedoeling, want voor zo ver ik heb begrepen waren dit kantoorgebouwen. Geen wc, geen badkamer dus. Maar wat een plek. Delen lijken ook verbonden met een fabriek, zie foto. En ik zag zelfs een schuilkelder. Dit zou een geweldige lokatie zijn om kunstenaars te laten werken, studio's te bouwen, galleries op te zetten en wat horeca te creeeren. Er is nergens middenin de stad zoiets als dit. Het beroemde Factory 798 en alle andere art districts liggen een eind uit het centrum. Wat zou het leuk zijn om zo'n project te onwtikkelen met een stel enthousiaste mensen. Maar goed er wonen nu mensen en ik heb geen idee van de plannen van de overheid in dit district, is ook wat lastig achter te komen. Ik onmoette er een man die bezig was met de renovatie van een deel zo'n oud pand. We hebben gegevens uitgewisseld, je weet nooit. Ik weet dat hier vroeger een generaal heeft gewoond, en geregeerd. Volgens sommigen is de chi niet best daar, deze man had het niet al te goed voor met de mensheid.

Om het 'shield' gekropen

Gelukkig, ik heb een manier gevonden om het shield van de Chinese regering te omzeilen, zodat ik nu toch op Youtube kan en ook weer op mijn eigen blog kan schrijven. Beide zijn nog steeds geblokkeerd en afgelopen week is Facebook er ook bijgekomen. Officieel kan ik jullie dus niet rechtstreeks informeren, maar ik heb een linkje naar een proxy ofzo, waardoor ik nu gewoon mijn gang kan gaan. Gekregen van Belgische Frederic, de computerguy uit de klas. Dank je wel broer Eric dat je me de afgelopen maand geholpen hebt (via een andere omweg) al deze zin/onzin op mijn blog te zetten!!

Goed weekend gehad? Ik heb het rustig aan gedaan. Zaterdagmiddag naar de opening van een galerie geweest, in Chaochangdi, een art district. Een Spaanse vriend die ik ken via Miguel had zijn eerste solo exhibition in Beijing. De afgelopen tijd is hij bezig geweest met het creeeren van zijn werk dat bestaat uit 700 doodskoppen van was. Toen we hem laatst ontmoetten was hij een beetje radeloos, want hij had mensen nodig om hem te helpen met de productie. Miguel heeft zijn tutor, een Chinese studente, gevraagd. Voor 1000 yuan (100 euro) per week heeft zij in hoog tempo met een vriendin die doodskoppen staan maken. 100 euro per week is overigens erg veel geld hier, als je je bedenkt dat een gemiddelde verkoper bij Wuyutai per week ca 50 euro verdient. Het resultaat hebben we zaterdag bekeken. Ik ben nu een aantal keer bij openingen geweest en het komt neer op veel mensen, drank en soms eten. Javier, deze kunstenaar, houdt behalve van doodskoppen ook van lekker eten en had enorme pannen met paella klaar gemaakt, gazpacho en satestokjes. Je ziet hoe hard hij en de Chinese studentes aan het kunstwerk gewerkt hebben. Vooral door het licht ziet het er redelijk uit, voor mij is hij eerlijk gezegd een betere culinair kunstenaar.

Film

Ben naar de film geweest. Voor het eerst sinds ik uit Nederland vertrokken ben heb ik weer in een bioscoop zaal gezeten. Samen met Miguel, Sandra en mijn Chinese buurvrouw Joy (van de waterwinkel) bekeken we gisteren een Franse film. De Alliance Francaise bezit op fietsafstand van mijn huis een enorm pand, waar alles wat maar Frans is of wil zijn rondloopt. Er zijn toch aardig wat Chinezen die vloeiend Frans spreken. En behalve een bibliotheek, booekwinkel, studiezalen is er dus ook een filmzaal. Was heerlijk om weer onderuit te zakken en op groot beeld te kijken, met goed geluid. Frans dus met Chinese en Engelse ondertitels.
De film was een beetje too much voor Joy, er werd nogal veel geschoten, dus die dook elke keer weg tegen mij aan. Ze had gisteren met haar man afgesproken dat ze een avondje wegging. Ze werkt 7 dagen per week, in hun waterbedrijf. Eigenlijk vanaf s morgens 9, (als mensen dorst krijgen en water nodig hebben) tot 10 of 11 uur s avonds. Ze had vlak voor we weggingen nog even snel gekookt voor 8 man, want dat hoort er ook bij. De 7 mannen die in het bedrijf werken slapen namelijk s nachts in de winkel en ze krijgen er ook eten. Als ik er ben krijg ik ook altijd wat toegestopt, eendenekjes enzo. Ondanks het geweld in de film gaat ze toch de volgende keer ook weer mee. Ik vond het een heerlijke avond en zou het liefst vanavond weer gaan.

Ik zie hier wel veel films en series, maar die speel ik af op mijn laptop of via de tv bij iemand thuis. Voor bijna niks ( 50 eurocent) koop je de meest nieuw –illegale- kopien. Op het moment ben ik bezig met de vijfde seizoen van ‘Six Feet Under’. Heerlijk. Er zijn nog maar een paar episodes te gaan en dan is het over. Dan is de serie afgelopen.Helaas! Ik ben al helemaal thuis in het huis van de familie Fischer. Ben een beetje verslaafd geraakt aan het wel en wee van de personages. Vorige week 3 afleveringen achter elkaar gekeken, met een zak heerlijks van grote vriend MacDonald’s naast me.

Deze wens ontving ik vandaag van een Chinese vriendin en ik geef hem graag aan jullie door: Vandaag is eerste dag van de tweede helft van dit jaar Ik wens jou en je familie veel geluk de komende maanden!

Veertig graden

Het is warm, zo’n 40 graden en ik denk dat ik het ermee moet doen de komende 2 maanden. De airco’s in mijn huis draaien op volle toeren, maar redden het niet Vooral die in mijn slaapkamer snapt niet dat hij nu koude lucht moet afgeven en blaast zomaar wat warme lucht in de rondte. Ik heb een fan gekocht, zo’n draaiend ding, maar ook dat helpt niet echt. Dit weekend heb ik daarom besloten om boven te gaan slapen, omdat het daar beter koel te houden is. Ik heb mijn bed nu op zijn Chinees opgemaakt en ik lig nu op een bamboemat en niet op een laken. Dat is koeler.

Gelukkig is de warmte hier droog, dus is het nog redelijk uit te houden. Ik was vorige week 1000 km ten zuiden van Beijing, in de buurt van Shanghai en daar is het klimaat erg heet en vochtig. Daar loop je continu met een laagje water op je huid rond.

Nu het zo warm is:
-dragen vrouwen open schoenen, maar wel met pantysokjes
-stinken de riolen in de straat en de putjes in mijn badkamer. En daar krijg ik een vakantiegevoel van (die lucht associeer onbewust nl met Indonesie haha)
-beschermen Chinese dames op de fiets zich tegen de zon door een soort Supermancape te dragen die schouders en armen bedekt (je zou eens bruin worden)
-douche ik soms 3x per dag
-liggen we s avonds op het gras in het park kaart te spelen-komt er van sporten al helemaal niks meer

Maandag 29 juni 2009

Nou, ik heb iets toe te voegen aan mijn lijstje ‘nooit-eerder-gedaan-maar-wellicht-de-moeite-van-het-proberen-waard’. Ik heb net een uur Engelse les gegeven aan 50 nieuwbakken theeverkopers. Allemaal tegelijk. En het was best leuk!
In dit bedrijf werkt zo’n 700 man, wekelijks zie je hier nieuwe trainingsgroepen door het pand lopen. Ze worden getraind in financien, verkooptechnieken, verpakken van thee, thee herkennen. Nu ook weer een groep jonge mensen, net van de middelbare school, met enige kennis van het Engels. Ik heb 2 weken geleden eens gezegd dat ik wel eens een keertje een Engelse les wil geven aan werknemers die veel met buitenlandse klanten (toeristen) te maken hebben. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd, dus opeens stond er donderdag iemand naast mijn bureau met een powerpoint presentatie met Engelse zinnetjes. En of ik vandaag dan wat kon doen. Ik heb nog nooit eerder les gegeven, geen idée hoe je dat doet eigenlijk. Ik dacht eerst, ik doe wel wat. Maar vervolgens zag ik tijdens een droom die grote groep Chinezen langskomen die niks van mijn Chinees & Engels begrepen. Van het weekend heb ik daarom even met Shuping, een van mijn Chinese docenten en ook vriendin, gekletst. De manier waarop Chinezen leren is namelijk heel anders dan de westerse leermethode. Dat wist ik natuurlijk al wel: veel stampen, uit je hoofd leren. Niet zozeer verbanden leggen en je eigen zinnen in elkaar knutselen. En om behalve Engels nu ook meteen een andere lesmethode voor te leggen leek me geen goed plan. Met een paar tips van Shuping voelde ik me vanmorgen zekerder.

Ik was wel wat zenuwachtig, maar de groep was leuk. En ze begrepen ook wel aardig wat Engels. Het is grappig om te ervaren dat als je les geeft, je degene bent die bepaalt wat de groep doet. Als je vraagt aan de groep of ze een bepaalde Engelse uitdrukking na willen zeggen, hoor je volkomen gelijk 50 man dat zinnetje herhalen. Ook zie je mensen ijverig de zin en onzin overschrijven die ik op het white board schrijf. Verder had ik een dialoog uitgeschreven, waarmee we een keer of 3 een rollenspel deden; een buitenlander die in de winkel thee komt kopen en het veel te duur vindt (haha, maar het is wel de realiteit). Sommige mensen hebben een uitstekende uitspraak en lijken vloeiend Engels te spreken. Maar als je afwijkt van de dialoog zijn ze de draad kwijt. Een beetje verlegen meisje was eigenlijk het beste. Zij kon ook zonder de tekst zelf eenvoudige zinnetjes maken.
Goed gevoel over deze ervaring. Haha, als het allemaal anders loopt met mijn plannen hier, kan ik altijd nog docent Engels worden. Marielle

17 juni 2009

Zit nu op mijn werk en geniet van de andere omgeving. Moet nog wel mijn draai vinden, want we moeten allemaal een beetje wennen aan mijn positie als stagiaire, gecombineerd met mijn leeftijd en ervaring is dat een vreemd verhaal. Ik ben net wezen lunchen met een paar mensen op de afdeling, ze betrekken me telkens bij dat soort dingen, dus da's erg leuk. Verder beetje heen en weer gebeld met de makelaar. De huidige huurders vertrekken per 1 september, omdat ze een huis gekocht hebben in Haarlem. Dus ik ben op zoek naar nieuwe, even aardige en nette (ja ook wel fijn) mensen.Ik ben nu teksten aan het schrijven voor het magazine van het werk, in de vorm van een ‘dagboek’. Zoiets als wat ik ook op mijn eigen blog doe, maar ik ben wat terughoudender met het opschrijven van typisch Chinees observaties zal ik maar zeggen. Dat er geslobberd wordt tijdens de lunch vertel ik maar niet bijvoorbeeld. Ik schrijf in het Engels en mijn collega vertaalt het dan in het Chinees. Ze hebben de afgelopen dagen foto’s genomen, me geinterviewd, tututut, het is allemaal wat een buitenlander in de toko. Verder een tekst geschreven voor een brochure die bedoeld is voor een internationale theebeurs in Hong Kong. Wuyutai heeft er een stand en probeert de exportmogelijkheden te onderzoeken. Daar heeft ze nog geen ervaring mee. Ik ga proberen of ik ook naar die beurs kan, want dan heb ik meteen de hele theewereld bij elkaar. Kan ik zien wat er speelt. Ik ga vanavond met de marketing manager iets leuks doen: we bezoeken een galerie waar vrienden van me, Nederlandse kunstenaars, exposeren. Zij doen een kunstproject met white China theepotten en wellicht is dat wat voor het theebedrijf waar ik nu voor werk! Erg leuk als dat werkt. Als het doorgaat wordt het een revolutie in dit traditionele Wuyutai, want die theepotten zijn nogal modern. En anders kan ik er zelf tzt misschien wat mee. Ik heb het gisteren met hen voorbesproken, echt zo leuk om te doen. Hele inspirerende mensen die veel ervaring hebben in Nederland en ook op de Design Academy in Eindhoven gewerkt hebben. Het klikt goed met elkaar, het zou fijn zijn als we in de toekomst dingen met elkaar kunnen opzetten. Op de foto staat het werk dat ze nu in de galerie hebben staan. Honderden ronde porseleinen disks ter grootte van LP’s, EP’s, Cd’s. Supereffect als je ervoor staat.

Woensdag 10 juni 2009 In de winkel

Jees wat heb ik veel geleerd vandaag! Mijn hoofd voelt als een te vol gepropt thee-ei. Ik heb de hele dag alles gedaan en geleerd wat met thee te maken heeft: thee geroken, gezien, geproefd, gezet en erover gelezen. Echt een superleuke dag gehad.

S morgens op sleeptouw genomen door een hele lieve vrouw die al jaren bij het bedrijf werkt. Ze liet me alles zien en schonk elke keer mijn theeglas vol, zodat ik echt heel veel groene thee heb gedronken. Omdat het momenteel erg warm is, is groene thee wel erg lekker en verfrissend. De winkel is ruim opgezet en ik ben in mijn groene pakje achter de toonbank gaan staan, tussen een stuk of 10 collega’s. Menskracht kost hier nog steeds bijna niks. Er staan altijd en overal teveel medewerkers in winkel, die elkaar voor de voeten lopen.
Ik leer stap voor stap meer over thee. In Nederland is het al veel werk om de soorten te ondersheiden. Hier moet ik ook nog eens de karakters zien te oncijferen op de bussen losse thee. Maar ik weet nu wel ongeveer waar wat staat. En waar wat goed voor is. Chinezen drinken thee vaak vanwege gezondheidsredenen, bijvoorbeeld tegen hoofdpijn, buikpijn, om af te vallen etc. En ze geven er (veel) geld aan uit. De goedkoopste theesoort kost 2 euro per pond, de duurste 540 euro per pond. De meeste mensen kopen thee tussen de 30-60 euro per pond. Jaha, geen Pickwick-gruis hier.

De thee wordt op een speciale wijze gevouwen in een vierkant papier met logo erop. Het pakje ziet er heel simpel maar stijlvol uit. Er komt geen nietmachine of plakband aan te pas. Om het te dragen wordt er een touwtje omheen geknoopt. Met een pakje aan hun pols lopen mensen dan de winkel uit. Het is de traditie van deze theewinkel en de verkopers besteden maar liefst 7 trainingsdagen aan het leren vouwen van het pakje. Hopelijk zijn ze er niet de hele trainingsdag mee bezig, want ik werd er naar een half uur al een beetje gek van. Maar ik wil het heel graag leren, omdat ik denk dat ik het in de toekomst misschien zelf nog wel op een bepaalde manier kan gebruiken, in een winkelconcept. Elke vouwhandeling is heel precies, de positie van je vingers, het draaien van het pakje etc. Maar aan het eind van de middag had ik na veel verfrommelde blaadjes een redelijk pakje in elkaar geknutseld. Vond ik zelf dan. Er werd bemoedigend gezegd dat ik nog 3 dagen heb om te leren. Ze hebben er alvast wel foto’s van genaakt voor in een of andere brochure.
Hoorde vandaag trouwens voor het eerst dat je ‘thee’ kunt studeren aan de universiteit hier....

Het duurde toch een paar uur voordat ik het allerleukste product in de winkel gevonden had. Aan het raam wordt namelijk ijs verkocht; softijs gemaakt van groene thee en van een soort oolong thee. Erg lekker.

Tussen de middag hebben we een uur om met elkaar in een soort kleedruimte de lunch naar binnen de slobberen. Omdat ik niks bij me had verwees iedereen me naar de Mai Dang Lao (MacDonalds), in de veronderstelling dat dat mijn favoriete eten is. Ben toch maar een Chinese prak gaan halen om de hoek. En maar Chinees praten, ook tijdens de lunch. Pffff. Ben bang dat de onderwerpen snel uitgeput raken waarover ik redelijk gemakkelijk kan spreken (land, studie, familie, vakantie etc). Het zijn ook allemaal echte Beijing-ers, die met een zwaar accent spreken. Niet zoals onze juffen die Algemeen Beschaafd Chinees spreken (langzaam en bij voorkeur de woorden gebruikend die we al geleerd hebben). Dit is het echte leven, ik ga nog veel leren de komende maanden.

Zoveel gebeurd, ik schrijf het in het kort op. Ik heb ook mijn eerste stappen gezet in de Chinese theeceremonie. S Middags ben ik namelijk naar de eerste verdieping gegaan, naar het theehuis. Daar zat een jonge vrouwelijke thee-expert klaar om samen met mij, simultaan, de hele theeceremonie te doorlopen. Ieder van ons had een houten theetafeltje voor zich met theekopjes, pot, houten theegereedschap, etc. Wie het ooit gezien heeft, weet dat het een erg elegante manier van theeschenken is. Handbewegingen, houding, alles komt heel precies. Mijn collega is een van de beste van China en heeft veel awards gewonnen. Samen met haar heb ik een uur lang 5 glaasjes thee ingeschonken. Geen thee eigenlijk, maar water want we waren droog aan het oefenen. Waar zo’n Hollands paard als ik op moet letten:
- rechtop zitten
- handen over elkaar op de tafel als je niks doet
- alle bewegingen tegen de klok in, want je doet het altijd voor je gasten die voor je zitten. Dus eigenlijk doe je alles in spiegelbeeld
- handen mogen elkaar tijdens handelingen niet kruisen, dat is onbeleefd
- kopje met 3 vingers vastpakken, als de 3 draken (huh, zal wel)
- elegante draaibewegingen maken als je dingen neerzet. Wie mij kent, dat valt niet mee.
- Niet schrikken van de kledderboel, de buitenkant van de theepot en de kopjes moeten eerst met heet water en thee gespoeld en warm gemaakt worden. Het water wordt opgevangen in een onzichtbaar reservoir onder het houten tafeltje
- Jezelf uiteraard als laatste serveren en buigen naar de gasten
Tegen een uur of vier liep ik tollend naar buiten. Dronken van teveel groene thee en informatie, maar wel heel blij. Heb bij de Foreign Languages Bookstore aan de overkant het boek The Starbucks Experience, 5 principles for turming ordinary into extraordinary gekocht. Met het idee dat dit me ook weer stap voor stap op weg brengt naar mijn theehuis, de koffiejongens kunnen hun borst alvast nat maken.

Eerste werkdag Wuyutai – 9 juni 2009

Gewapend met woordenboek en mijn laaste schoolboek ‘business chinese’ stond ik vanmorgen op de stoep van het hoofdkantoor van Wuyutai. Een puur Chinees bedrijf waarvan het merk al sinds 1887 bestaat en dat zelfs de revolutie heeft overleefd. Het is geliefd bij veel Beijingers, omdat ze een enorm assortiment hebben en overzichtelijke winkels. Ik ben er stagiaire, voor 3 maanden, vanuit het METP-programma dat ik volg.

Ik heb even zitten denken wat ik aan zou doen vandaag. Ik koos voor een eenvoudige broek, t shirt en jasje en dat was wel prima voor een eerste dag. De meesten zien er netjes uit, dragen een bloes met daaronder een spijkerbroek. Wei Wei ook, mijn mentor. Ze is behalve marketing manager de rechterhand van de general manager. Een dame van halverwege de dertig schat ik, met veel energie. Ze kwam ongeveer gelijk binnen met mij, met iPod nog half in haar oren. Op het moment dat ze binnenkwam snelde een man van de sales afdeling snel op haar toe en nam als vanzelfsprekend de twee tassen en de laptop aan die ze droeg. En zette die op haar plaats. iPod hield ze zelf nog even vast, maar de eerste indruk was voor mij duidelijk. Hier zijn de rollen duidelijk verdeeld!

Ik heb een plek op de marketing/salesafdeling, waar ongeveer 10 mensen werken in de leeftijd van 25 tot 40 jaar. Leuke groep lijkt het. Ik voel me er in ieder geval op de eerste dag op mijn gemak. Iedereen zit bij elkaar, geen aparte kantoortjes op onze afdeling, wel een eigen kamer(tje) voor de vice general manager. We zitten in een soort glazen cilinders die tot aan het plafond reiken, met telkens vier mensen. De deur kan dicht, dat doet niemand, en je kan dus door het glas naar elkaar kjken. Beetje vreemde dingen, denk dat degene die dit gewild heeft er nu ook wat spijt van heeft, want die cilinders barsten uit hun voegen van mensen, computers, samples etc.
Ik spreek Engels met Wei Wei, en zoveel mogelijk Chinees met de anderen. Dat moet ook wel want behalve 2 anderen spreekt niemand anders Engels in dit bedrijf van 700 man. Ik ben er erg blij mee en hoop dat ik eindelijk een grote stap vooruit ga maken in deze taal.
Erg leuk was dat we tussen de middag met elkaar zijn gaan lunchen om te vieren dat ik er ben. Nou, da’s toch wel een grote eer.

In het kort wat ik vandaag heb gedaan: rondleiding gehad door bedrijf, informatie gekregen over thee en de geschiedenis van Wuyutai, lekker gegeten dus en een groen traditioneel bloesje gepast. Morgen ga ik namelijk in de winkel in Wanfujing Road (grootste winkelstraat in centrum Beijing) werken. Ze hebben er pand van 2 verdiepingen: een theehuis op de tweede verdieping en een winkel op de begane grond. Net als de andere werknemers daar draag ik een uniform (Chinees bloesje van lichtontvlambare nepzijde, zwarte broek en zwarte schoenen). Het derde bloesje pastte pas, de rest was te klein. Ik liet het vanavond zien aan mijn buurmeisje en die moest erg lachen, omdat ze vond dat ik er met dat Chinese bloesje als haar oma uitzag. En bedankt, voelt echt een stuk beter zo.

Chinese firewall

Omdat de Chinese regering een aantal websites de afgelopen weken heeft geblokkeerd, oa Youtube, Flickr en dus ook blogspot.com, heb ik de afgelopen tijd niets kunnen schrijven. Mijn lieve broertje heeft op afstand mijn weblog gekraakt en heeft de tekst erop gezet die je nu leest. Ik kan sinds een paar dagen mijn hotmail-account weer gebruiken, die was ook tijdelijk uit de lucht. Via hotmail, (en per telefoon) ben ik dus wel bereikbaar. Reden voor de blokkade is waarschijnlijk het feit dat het 4 juni jl 20 jaar was geleden dat de studentenopstand op het Plein van de Hemelse VreHemelse Vrede bloedig werd neergeslagen door de overheid. Het onderwerp wordt sinds 1989 systematisch doodgezwegen in de officiele media. Bovendien is het over een paar maanden de 60e verjaardag van de Chinese Republiek, dus dan willen ze ook alles spic en span hebben. Nog steeds happy in Beijing. Mijn leven ziet er nu weer wat anders uit: studie is afgelopen, examens gedaan en gehaald, ik ben nu begonnen met werken bij het theebedrijf. Meer daarover binnnenkort.

Stageplek gevonden

Heb de beslissing genomen: ik blijf in Beijing de komende maanden. Want ik heb een erg leuke stageplek gevonden (en ik ben ook erg verliefd op de stad, wil niet weg!!) Schreef er eerder al over, maar ze hebben het nu bevestigd: ik ga als eerste buitenlander ooit werken bij WuYuTai, de grootste keten van theewinkels in Noord-China. Het was een erg leuk gesprek laatst met de marketing manager, een jonge vrouw die op dezelfde universiteit als ik heeft gestudeerd. Ik ga bij haar op de afdeling werken. Voor mij een unieke kans om in een 100% Chinees bedrijf (thee! kan het Chineser) te werken, de werkcultuur te ervaren en mijn Chinees te verbeteren. Het zal een grote cultuurschok worden verwacht ik; de manier waarop projecten aangepakt worden, de werkethiek, de werkuren.... Ik heb in mijn gesprek al aangegeven dat ik 3-4 dagen per week werk, zodat ik tijd aan mijn eigen plan kan besteden en ook nog wat Chinese les kan nemen.
Ze vinden het helemaal geweldig dat ik in hun ginteresseerd ben, zal voor hen ook wel een cultuurschok worden....

Door de hele stad vind je hun winkels, een franchiseconcept. Ik wist niet goed hoe ik hen het beste met mijn vraag voor een stageplek kon benaderen, dus ik heb het eerst geprobeerd via mijn Chinese 'guanxi'. Maar dat leverde niks op. Toen ben ik ze maar eens gaan bellen. En dat is zo leuk aan dit land, als het eenmaal loopt, is alles binnen 2 dagen geregeld. www.wuyutai.com Dit is hun site, ze hebben ook een Engelstalig deel

Snoertjes

Ik ben weer op de been. Inmiddels ook weer alleen in huis, Jeltje is eergisteren vertrokken naar Nederland.
Vandaag even helemaal niks buiten de deur gepland. Beetje rommelen in huis, wat studeren, administratie etc.

Gisteren een volle dag gehad. Samen met Holger ben ik naar de Chinese BCC geweest, zo'n vreselijke plek met electronica. Er is een speciale wijk in de stad waar ze die spullen verkopen. Daar staan letterlijk flatgebouwen vol met dit soort winkels. In de twee kelderverdiepingen zit de klantenservice. Op de 5 verdiepingen erboven is het een wirwar van winkeltjes. Welliswaar per verdieping met ongeveer dezelfde producten om het nog een beetje overzichtelijk te houden. Ik stond met Holger om 10 uur gisteren op de mobieltjes verdieping (1e etage). Ik heb een nl een speciale mobiel nodig met een Chinees woordenboek, dat gaat niet op mijn rechttoerechtaan Nokia van dit moment. Ik word in NL al niet blij van zo'n winkel waar ze van 10 kanten de producten onder je neus duwen, hier is het nog erger. En ook: ik vind mobieltjes (nog steeds) niet leuk. Gelukkig waren we met zijn tweeen, zodat ik me niet ongelooflijk alleen voelde in dat mierennest met al die mensen. Mobiel nog niet gekocht, ik wacht nog even op een nieuw type. Wel het snoertje van mijn geliefde stereo laten repareren op de 4e verdieping (radio's...). Dat duurt allemaal zo lang. In NL ga je even naar de electronicazaak om de hoek. Hier staan er zo'n 10 flats bij elkaar. Ik zit ik eerst een half uur in de metro om er te komen, moet dan op zoek in een van die flats naar een audioafdeling. Dan duidelijk zien te maken dat ik dat k-snoertje wil laten repareren. Kost je zo 2,5 uur. Maar hoera hoera, hij doet het weer. En ik zit weer lekker naar KINK FM te luisteren.

Heb net mijn Chinese CV in elkaar geknutseld. En ik er ben er zo trots op!!!! Moet hem nog wel aan de juf laten zien voordat ik er uberhaupt iets officieels mee ga doen. Maar er staat wat op papier! Ik heb vorige week een sollicitatiegesprek gehad bij een bedrijf waar ik doodleuk mijn Engelse CV overhandigde. De manager vond wel dat ik nu ik in China woon/werk ook wel een Chinees CV nodig heb. En ze heeft gelijk. We studeren nu sinds een paar weken 'business chinese' dus alle woordjes ivm sollicitaties, projectmanagement etc komen nu langs. Al puzzelend heb ik wat op een a4-tje getikt. Superkorte omschrijving van mijn werkzame leven (in het Engels zijn het nl 2 bladzijdes). Eigenlijk wel lekker overzichtelijk. Misschien moet ik het maar weer terugvertalen naar het Engels om van alle overbodige teksten af te komen.....

Vandaag Zomer volgens de maankalender!

Met Jeltje net naar de Pearl Market gegaan, om 9 uur s avonds aangekomen en toen al dicht. Helemaal verontwaardigd, ze gaan al om 7 uur dicht. Ben inmiddels zo gewend aan ruime openingstijden. Maar deze keer geen geluk. Morgen weer terug voor parels enzo.

Je kan me opvegen op het moment. Heb een vaag virusje te pakken en leef op een snee brood en een banaan overdag. Vanavond nog een beetje rijst gegeten. Geen trek, maar ook geen koorts. Duik zo mijn bed in.

Met Jeltje erg leuk. We zien elkaar mn s avonds, nadat ik terugkom van de universiteit. Gisteravond op een dakterras gegeten met een groep vrienden. Het is de eerste dag van de zomer vandaag, volgens de Chinese maankalender. Inmiddels ruim over de 30 graden hier. Ik krijg mijn airco nog niet aan de praat. Morgen echt even mijn makelaar bellen.

Nieuwe week

Vanmorgen mijn ouders uitgezwaaid of eigenlijk zij mij. Ze zijn rond 12 uur naar Nederland vertrokken. En ik heb nog even met ze ontbeten in hun courtyard hotel bij mij om de hoek. Met zijn tweetjes stonden ze me uit te zwaaien toen ik op de fiets naar de universiteit reed. Ze zitten nu waarschijnlijk nog in de lucht. Was erg leuk samen en toch gaat het leven weer verder.

Vandaag in nieuwe klas begonnen. Grote verademing; lokaal, mensen, sfeer, alles is beter dan de vorige maanden. Heerlijk.

De laatste 4 weken zijn ingegaan. We zijn vandaag begonnen met een nieuw boek: business Chinese. En leren nu van alles over sollicitatiegesprekken, assistent managers en directeuren. Had ik eigenlijk vorige week moeten weten. Afgelopen vrijdag had ik namelijk een sollicitatiegesprek voor het regelen van mijn stage van 3 maanden. Desondanks liep het goed. Ik hoop deze week meer te horen over een paar praktische dingen. Ze willen me graag hebben, ikzelf moet dan nog beslissen of ik het wil doen. Ik heb er een goed gevoel over: het is bij de grootste theewinkelketen in Noord-China. Op de marketingafdeling. Ze gaan binnenkort (juni) een nieuwe theewinkel openen en hebben hulp nodig. Het is natuurlijk een fantastische kans om meer te leren over de theebusiness, franchiseconcepten etc. Maar ik heb ook mijn plannen met de mensen in Suzhou. En probeer te kijken of/hoe ik het een en ander kan combineren. Ok, als ik de beslissing genomen heb zet ik een link naar (engelstalige) website van het theebedrijf in mijn blog.

Nieuwe klas

Vandaag tegen de hoofddocente gezegd dat ik van klas wil wisselen. Ik ben vanaf het begin ingedeeld in de snelste van de drie beginnerklassen, de laatste tijd zaten we met 6 mensen in een klas. Dat was aan de ene kant leuk, want we gingen vrij geconcentreerd door de stof heen. Maar ook wel erg serieus. Ik hoorde in het lokaal naast me vaak een bulderend gelach, terwijl daar bij ons geen ruimte voor leek te zijn. Dat wil zeggen, de mensen in mijn klas zijn allemaal vrij serieus (huhuh ja ik ook), ambitieus in het leren van de taal. Ik heb de afgelopen maanden geprobeerd om me op mijn gemak te voelen in mijn vaste klas. Heb getracht wat aan de sfeer te doen, ook omdat ik merkte dat 2 anderen het ook niet zo gezellig vonden. We hebben het besproken, hebben afgesproken meer geduld met elkaar te hebben etc. Heb posters op de muur gehangen om de boel op te vrolijken. Maar de chi kwam maar niet. En deze week had ik het helemaal geschoten. Ik steek misschien wat minder tijd in de lessen dan de meesten, waardoor de lessen soms te snel voor me gaan. Als ik een antwoord op een vraag wil formuleren heeft een ander het al gezegd. Was doodmoe van de zuchten over en weer als iemand (ik maar ook een ander) het antwoord niet weet.

Dus ik maak deze week nog af en ga voor de laatste maand dat ik Chinees studeer in een lachklas! Heerlijk. Ik zit een paar keer per week al met mensen uit die klas samen in de les en dan rollen de tranen soms over mijn wangen van het lachen. Ga mijn eigen juf missen, die was wel erg goed. Maar een relaxte laatste maand op de universiteit is voor mij nu belangrijker.

Verder komen mijn ouders vandaag weer terug in Beijing, na een paar dagen Suzhou en Shanghai. Bedje staat klaar.

Fumu

Sinds ruim een week zijn mijn fumu in Beijing. Goed ze om weer te zien en te horen, al lijkt het door Skype, email etc nog maar kort geleden dat ik ze zag.
Afgelopen week zijn mijn ouders met niet te evenaren enthousiasme door de Verboden Stad gelopen. Begonnen om 9 uur s morgens tot s middags 4 uur. Toch wel alle kamers aan de linkerkant van het complex gezien he?

Verder vaak met elkaar gegeten. ik heb overdag gewoon les, maar s avonds hebben we meer tijd samen. In het restaurant hier om de hoek zijn ze inmiddels vaste klant. De eerste keer bestelden we inktvisringen, kippe dingetjes, iets met groente en muizenoren (champignons). De volgende dag kon ik niet mee, maar werden ze met open armen door het personeel ontvangen. Die overigens nog precies de gerechten van de vorige dag wisten aan te wijzen en die ook weer op tafel kwamen. En de derde keer ook geloof ik.

Afgelopen weekend in Hangzhou geweest, een prachtige plaats vlakbij Shanghai. Groot meer middenin de stad en veel groen eromheen. De theeplantages beginnen eigenlijk al in de stad.

Donderdagavond met vliegtuig heen gegaan. Overdag zat ik nog op de universiteit. Was mijn wandelschoenen vergeten en nog even snel gevraagd aan mijn ouders of ze die uit mijn huis wilden meenemen. Ja, die zwarte, ze zien er ongeveer uit als sportschoenen. Niet zo'n handige aanduiding voor mijn Salomons: ik vond nl een paar kunstgrasschoenen in mijn koffer...... Rest van de tijd maar op slippers gelopen en op mam's gympen.
Veel foto's gemaakt, pap gefilmd, mam nog meer foto's. We hebben twee tempels bezocht in Hangzhou en voor sfeerrijke beelden gaat mijn moeder een behoedzame monnikenjacht niet uit de weg. Zodra er een stukje oranje om de hoek komt waaien, wordt camera in het gelid gebracht en zo onopvallend mogelijk de onwetende monnik geregistreerd.

Met stokjes eten doen we nu alledrie, bestek wordt uiteraard achteloos teruggestuurd.

Gistermorgen zijn we ieder een andere kant op gegaan. Ik heb ze smorgens vroeg op het station van Hangzhou gebracht, voor de trein naar Suzhou. Ik ben gisteren pas laat teruggevlogen. Omdart het de hele dag pieste ben ik eindelijk toegekomen aan iets wat ik al een hele tijd wilde doen. Lezen. Ik heb echt de hele dag op een sofa in Starbucks gehangen, met een boek, een Volkskrant (van 2 weken terug, maar dat boeit niet) en een kop warme chocolademelk.

s avonds naar vliegveld, maar heel erg vastgezeten in het verkeer en de zenuwen gekregen dat ik mijn vlucht niet zou halen. De taxichauffeur zag het als het hoogtepunt van de dag en heeft waar hij kon het gaspedaal vol ingetrapt. Hij zei nog: ni juede kuai bu kuai!? (wat vind je, snel he!). Hij was erg trots op zichzelf en ik ook op hem dus ik heb hem een fooi gegeven. Dat is ongebruikelijk, maar hij was er wel blij mee en ik ben de auto uitgestruikeld. Rennend via de extra snelle VIP-balie naar het vliegtuig, om er vervolgens achter te koemn dat ik mijn portemonnnee kwijt was. GVD. Had alleen nog ticket, paspoort en mobiel. Jees wat een gestress. Koffer en handtas 6X omgekeerd. Niks. In vliegtuig zo lang mogelijk mobiel aangehouden en tijdens het taxien gebeld met creditcardbedrijf en mijn bank in Nederland om alle passen te blokkeren. Met hoofd onder stoel ongeveer, zodat de stewardessen het niet zouden zien. Gelukt, dus dat voelde veilig. Een uur later moest ik een pen uit mijn tas pakken en daar zit in een hoekje....
Ok, ik heb hem dus nog. Maar die passen moeten nu weer allemaal uit Nl komen, want geblokkeerd is geblokkeerd, en -ik heb inmiddels wat ervaring- dat is een ramp. Zucht.

Ben vandaag weer gewoon naar les gegaan. We hebben weer een onmogelijke grammaticale constructie geleerd, die geen vertaling kent in het Engels. Ik heb wel 100 zinnen geoefend vandaag met die structuur en ik geloof dat het langzaam in mijn brein zakt. Nog ruim een maand in de boeken en dan ....werken!

Weekendje naar de Wadden

Zover weg, de Wadden, en het is enige wat ik echt mis als ik aan Nederland denk. Afgezien van vrienden en familie zo nu en dan. Tenminste een keer per jaar ging ik een weekend naar een Waddeneiland, om weg te zijn uit de stad, weg van werk, afspraken en alleen maar met veel wind, zand en duinen om me heen. Soms alleen maar vaak ook met vrienden. Een min of meer verlaten plek waar je je met een fles wijn en wat eten kan terugtrekken, waar ik eindelijk dat boek kan lezen. En dit weekend heb ik het alternatief gevonden hier in de buurt; Xizhazi. Klinkt wel exotisch he. Het is een dorp van zo’n 30 huizen dat aan het eind van de weg ligt, zo’n 2,5 uur ten noordoosten van Beijing. De weg houdt er op. Het dorp heeft een kleur: bruin. Het is er gortdroog, de bomen zijn nog niet groen alhoewel het het afgelopen weekend 26 graden was. Alle bomen houden zich nog in tot de eerste spatten vallen, hopelijk snel. Als je om je heen kijkt zie je op de kam van de omringende bergen wachttorens, een slingerde Great Wall verbindt ze. Eindelijk uit de stad dus. We zijn met een groep van 5 mensen de afgelopen dagen in dit dorp geweest, en hadden vantevoren al een kamer gereserveerd. Alhoewel ik geen idee had hoe die er uit zou zien. We hebben flessen wijn meegenomen, Serranoham (vanuit de Spaanse hoek), vers brood van Carrefour en andere dingen waarvan we verwachtten dat ze er niet te krijgen zijn. Onze kamer was geweldig. Een grote ruimte in een oud huis aan een binnenplaats (zie foto). Voor de helft met ramen, het grootste deel echter houten vakjes met papier ervoor, in plaats van ramen. Binnenin een heel groot bed, waar met zijn 5 in hebben gelegen. Onder het (stenen) bed wordt aan de buitenkant van de kamer een vuur gestookt, zodat je s nachts het effect hebt van een electrische deken. Voordat je gaat slapen gebruik je het als een soort huiskamer; Dan klap je het matras terug en zit je op het bed wat te drinken, te eten. Ik heb de afgelopen dagen veel niks gedaan, inderdaad een boek gelezen in de zon, gegeten en 2 wandel/klimtochten over de muur gemaakt. Heerlijk. Ik voelde de vrijheid van een waddeneiland. Heel veel zon. Dat heeft me wel goed gedaan de afgelopen maanden. De zon schijnt vrijwel elke dag volop, ook als was het deze winter af en toe koud. Ik heb in vergelijking met Nederland dus een enorme dosis licht gehad, waardoor ik me goed voel. Klinkt alsof ik alleen maar vakantie vier hier, en laat ik het zo zeggen, als ik de gelegenheid heb, neem ik het er ook van. Nog een kleine 2 maanden studeren, daarna aan het werk. Ondertussen ben ik daarom ook bezig met het regelen van mijn stage. Die begint in juni. Ik probeer of ik in de theehandel een stage kan vinden. In Beijing, In Kunming (Zuid-China), heb ik wat vragen uitgezet bij relaties. Ik zou uiteindelijk erg graag mijn huis hier in Beijing aanhouden. Ik voel me thuis in dit huis, ook in deze stad. Als ik buiten deze stad mijn stage zou doen, zou ik daarna weer willen wonen in dit pand. Maar goed, dat heb ik niet allemaal in de hand, eens kijken hoe de komende maanden gaan lopen. Kijk er weer naar uit om te gaan werken, om iets te bedenken, te creeeren, in plaats van elke dag zoveel mogelijk op school te absorberen.