Shinkansen

Ik zit in de Shinkansen van Kyoto naar Tokyo (3 uur), een supersnelle trein die over een uur langs de beroemde Fuji-berg raast. Het is een heldere dag, ik zit aan de linkerkant, dus met enige mazzel ga ik hem zien. Ik heb mijn oude PingGuo (officiele naam voor Apple op zijn Chinees) op mijn schoot en hoop dat ie het nog even volhoudt. Ik kocht hem in 2006, en hij doet het nog, maar is steeds langzamer van al die foto’s die ik erin geladen heb en de batterij doet het nog maar een half uur. Op de hoekjes heeft ie inmiddels wat tape als een soort pleister zitten, want hij wordt overal mee naar toegesleept en loopt hier en daar wat schaafwonden op. Maar goed hij doet het nu nog, ik heb me geinstalleerd met Japanse ijsthee en een zakje bimi’s (lagers? uitdrukking voor Japanse zoutjes, lekkerrrrrrr).

Mijn moeder zit in wagon 13, dat is elf wagons voor me, in het gereseveerde deel van de trein. Er was nog maar een te reserveren plaats over. Ik ben toen we op het perron aankwamen meteen op goed geluk naar het ongereserveerde deel gelopen, in de hoop daar een plek te vinden. Het is hier heerlijk rustig, overal lege plekken, waarschijnlijk omdat iedereen denkt dat hij vantevoren moet reserveren .
In ieder geval, ik hoop dat ze in wagon 13 van deze trein terecht is gekomen, want op het moment dat we op het perron aankwamen, zijn we elk naar onze wagon gelopen (inderdaad met 11 wagons ertussen). Er stond al een trein klaar en ik hoop niet dat ze daarin is gestapt, want dat was de verkeerde. Daar mogen we niet in met onze ‘vrij reizen pas’. We mogen 7 dagen onbeperkt met deze pas door Japan rijden, een soort tienertour pas dus, echter niet voor een paar tientjes, maar voor honderden euro’s. Desondanks altijd geodkoper dan losse kaartjes kopen.
Ik hoop dus straks, als ik weer uitstap in Tokyo, dat ik mijn moeder op het perron zie staan met haar megazware koffer. Ahhhhhhh. Dat ding heeft al 3x op zowel mijn als haar tenen gestaan, en is werkelijk niet te tillen (>20kg). Maar ja, ik heb haar de afgelopen 3 weken wel elke dag in een andere outfit gezien: voor elke dag twee verschillende shirtjes/hemdjes/bloesje altijd handig die setjes....
Ik heb verder niks te klagen over dit land, het enige wat opvalt (doordat we die klotekoffer alsmaar mee moeten slepen) is dat niet alle metro’s roltrappen of liften hebben. En we na aankomst op de hotelkamer op ons tatami-matje neerploffen na eindeloze trappen. Moeder met gare knieen en ik met een gare rug.

Ik heb maar twee dingen gevonden die duurder zijn dan in Nederland: de trein en een slaapplek. We slapen voor ca 75 euro per kamer per nacht, incl ontbijt. Na enig zoeken, slapen we in eenvoudige maar schone hotels.
De mythe dat Japan zo duur is is niet (meer) waar. Ik vind het in Japan in alle andere opzichten goedkoper dan bijvoorbeeld Nederland. Je kunt er (erg) lekker eten voor 5 tot 10 euro, dan heb je werkelijk een prima maaltijd. Ook bus/metro vervoer is ongeveer net zo duur. Dus als de kosten je tot nu toe weerhouden hebben om naar Japan te gaan, is dat momenteel niet meer zo’n nadeel als pakweg 10 jaar geleden. Het is mij meegevallen.

Morgen vertrekken we naar huis: voor mij Beijing, voor mijn moeder Berkel-Enschot. Zal wel weer wennen zijn. Na zo'n drie weken met mijn moeder op pad. Is sinds mijn zestiende niet meer voorgekomen geloof ik. Was mooi. Maar kijk er ook weer erg naar uit om in mijn hutong terug te komen.