De Training

Ik ben weer terug uit Guangzhou. De training was een indrukwekkende bedoening. Eigenlijk de hele trip.
Mijn collega Yufei en ik zijn na uiteindelijk 7 uurwachten vanuit Beijing naar het zuiden gevlogen. Gratis. Want we vlogen natuurlijk met China Southern. Dat had wel tot gevolg dat we moesten wachten totdat we mee mochten op een vlucht waar een plek was. Nou vooruit. Om 23 uur s vlogen we eindelijk. Gelukkig kenden we de purser op de vlucht en die haalde ons naar de business class, waar we alleen maar hebben geslapen. De purser zit ook in de training van de volgende dag.

Om 2 uur kwamen we eindelijk in het hotel aan. Zowel Yufei als ik kreeg een roomcard als sleutel en toen we voor de deur van de kamer stonden, bleek dat de sleutel van dezelfde kamer te zijn. Ik had niet eens mijn eigen kamer... Dat maakt me niet zoveel uit als ik met vrienden, bekenden reis, maar met een collega voelt het ongemakkelijk. Ik ben erg verwend de laatste tijd, dat klopt. Vanuit het METP-programma hebben we in (erg) goede hotels gezeten. En nu zat ik dus met mijn (alleen) Chinees sprekende collega op een kamertje. Jees.
Zij had er geen enkele moeite mee, schopte haar schoenen uit, deed de televisie aan en ging een soap zitten kijken. Op mijn bed.
Dat is een enorm verschil met Europa, waar mijn dingen van mij zijn en andermans dingen van een ander. Hier zijn mensen veel meer gewend om in dormitories te slapen, in ieder geval met veel op een kamer. En ook alle onderdelen van de ruimte te gebruiken alsof het gemeenschappelijk bezit is. Dus daar lag mijn collega in haar pyama op mijn bed met haar blote ongewassen voeten.

De volgende dag stonden we met hele kleine ogen om 8 uur in het trainingscenter. Achter de tafels zat een hele vloot rood en blauw gerokte stewardessen en pursers. Allemaal met keurig weggestoken haren, rechtop en elegant. Yufei had haar goudkleurige jurk met corsage aangetrokken, ietwat over de top naar Europese begrippen voor een trainer. Maar in China zeer gebruikelijk om flink los te gaan met avondjurken als je een training geeft. Vooral veel glim en glitter.
Ze leerde de dames wat thee-etikette: hoe buig je voor de gasten, hoe zit je op de stoel (slechts 1/3 van het zitgedeelte mag je gebruiken, het voorste). Wat voor thee soorten heb je.
Ik heb met hen Engelse begrippen doorgenomen die heel specifiek voor thee zijn en vervolgens uitspraak geoefend.
Ik was eerder de ochtend even op de gang geweest omdat ik naar de wc moest en liep toen langs een ander klaslokaal. Daar galmde het letterlijk. De stewardessen in opleiding werden getraind in vlieg-Engels. Het dreunde over de gang: exit exit, boarding boarding, seatbelts seatbelts, chicken or beef chicken or beef. Zo jammer dat ik dan niet met iemand anders ben daar, heb nu maar in mijn eentje staan giechelen.
Maar ik ben vervolgens die methode ook maar gaan gebruiken s middags en het is eigenlijk een heel logische leermethode voor hen, niemand die het belachelijk vindt als je zo'n driloefening toepast. Leren doe je in China per definitie niet door associatie en structuur, maar door stampen.

Voor s middags had ik een onderdeel voorbereid dat meer ingaat op de vragen van westerse passagiers in het vliegtuig. Vragen over thee en de theeceremonie die door Chinezen waarschijnlijk nooit gesteld worden. Varierend van 'waarom zijn die kopjes zo klein' tot 'is kruidenthee hetzelfde als groene thee' etc.
Gelukkig was het Engelse taalniveau van deze dames redelijk, zodat ik vrijwel alles in het Engels kon doen.

Erg leuke dames, die een vreselijk leven hebben achter make up en rokjes. Ze zijn allemaal getrouwd en hebben een kind. Hun man werkt vaak ook in het bedrijf als steward, maar ze vliegen bijna nooit samen. Hun kind (eentje he) hebben ze onder gebracht bij hun ouders, die vaak duizenden kilometers verderop wonen. Want vanwege hun onregelmatige leven kunnen ze er niet voor zorgen. Met trots laten ze me hun mobieltje zien, met een foto van hun kind. Negen jaar een meisje, ze ziet haar drie keer per jaar.