Naar de masseur

Laatst samen met Jerry, zijn vrouw Huang Dong en hun neefje Han uit eten geweest. Jerry is de broer van mijn vriendin Bingyan, zij woont in Hillegom. Bingyan en Jerry komen oorspronkelijk uit Qingdao, een kustplaats in de provincie Shandong, maar zijn dus alletwee al een tijdje ver weg van die plek: zij in Nederland met haar Nederlandse man Henk en hij in Beijing dus. Met Jerry spreek ik Engels, met zijn vrouw zo goed en kwaad als het gaat Chinees. Jerry en Huang Dong wonen al jaren hier, ze zijn ongeveer net zo oud als ik. En deze zomer passen ze een week op Han, de zoon van Bingyan en Henk. Ik ken Han al vanuit Nederland natuurlijk en praat Nederlands met hem. Hij is in Beijing om zijn Chinees op te halen en om verwend te worden door zijn suikeroom en tante natuurlijk. We gaan wel vaker uit eten met elkaar en belanden regelmatig een Japanse restaurnats in het westen van de stad, waar zij wonen en waar ik het niet goed ken. Ik geniet elke keer weer van het pure Japanse eten, dat veel minder sterk van smaak is dan de Chinese keuken, waar veel sauzen worden gebruikt. Han vindt het minder, die was liever naar Mac Donalds gegaan, om patat te eten. Maar 3x in de week vindt Jerry wel genoeg. Hij eet wel wat Sashimi, kruipt dan onder de tafel door om met de de obers te gaan spelen. Die vinden het helemaal geweldig en verrassend dat hij zo vloeiend Chinees spreekt, maar er toch niet 100% Chinees uitziet. Hij scoort bij hen uiteindelijk een paar pakjes kauwgom en komt weer bij ons terug.

Na het eten heeft Huang Dong een veraassing, ze heeft een massagekamer gereserveerd en trakteert op een voetmassage. Dat is altijd heerlijk. We zitten met zijn drieen op een rijtje en ook Han laat het zich heel natuurlijk welgevallen. Het gekke van voetmassage is dat het altijd lekker is als het over is. Want eigenlijk doet het vaak gewoon zeer. Naarmate je het vaker doe is het minder heftig, maar het geduw op uiteinden van je zenuwen in je tenen en voeten is soms om van door het plafond te schieten.