Eerste werkdag Wuyutai – 9 juni 2009

Gewapend met woordenboek en mijn laaste schoolboek ‘business chinese’ stond ik vanmorgen op de stoep van het hoofdkantoor van Wuyutai. Een puur Chinees bedrijf waarvan het merk al sinds 1887 bestaat en dat zelfs de revolutie heeft overleefd. Het is geliefd bij veel Beijingers, omdat ze een enorm assortiment hebben en overzichtelijke winkels. Ik ben er stagiaire, voor 3 maanden, vanuit het METP-programma dat ik volg.

Ik heb even zitten denken wat ik aan zou doen vandaag. Ik koos voor een eenvoudige broek, t shirt en jasje en dat was wel prima voor een eerste dag. De meesten zien er netjes uit, dragen een bloes met daaronder een spijkerbroek. Wei Wei ook, mijn mentor. Ze is behalve marketing manager de rechterhand van de general manager. Een dame van halverwege de dertig schat ik, met veel energie. Ze kwam ongeveer gelijk binnen met mij, met iPod nog half in haar oren. Op het moment dat ze binnenkwam snelde een man van de sales afdeling snel op haar toe en nam als vanzelfsprekend de twee tassen en de laptop aan die ze droeg. En zette die op haar plaats. iPod hield ze zelf nog even vast, maar de eerste indruk was voor mij duidelijk. Hier zijn de rollen duidelijk verdeeld!

Ik heb een plek op de marketing/salesafdeling, waar ongeveer 10 mensen werken in de leeftijd van 25 tot 40 jaar. Leuke groep lijkt het. Ik voel me er in ieder geval op de eerste dag op mijn gemak. Iedereen zit bij elkaar, geen aparte kantoortjes op onze afdeling, wel een eigen kamer(tje) voor de vice general manager. We zitten in een soort glazen cilinders die tot aan het plafond reiken, met telkens vier mensen. De deur kan dicht, dat doet niemand, en je kan dus door het glas naar elkaar kjken. Beetje vreemde dingen, denk dat degene die dit gewild heeft er nu ook wat spijt van heeft, want die cilinders barsten uit hun voegen van mensen, computers, samples etc.
Ik spreek Engels met Wei Wei, en zoveel mogelijk Chinees met de anderen. Dat moet ook wel want behalve 2 anderen spreekt niemand anders Engels in dit bedrijf van 700 man. Ik ben er erg blij mee en hoop dat ik eindelijk een grote stap vooruit ga maken in deze taal.
Erg leuk was dat we tussen de middag met elkaar zijn gaan lunchen om te vieren dat ik er ben. Nou, da’s toch wel een grote eer.

In het kort wat ik vandaag heb gedaan: rondleiding gehad door bedrijf, informatie gekregen over thee en de geschiedenis van Wuyutai, lekker gegeten dus en een groen traditioneel bloesje gepast. Morgen ga ik namelijk in de winkel in Wanfujing Road (grootste winkelstraat in centrum Beijing) werken. Ze hebben er pand van 2 verdiepingen: een theehuis op de tweede verdieping en een winkel op de begane grond. Net als de andere werknemers daar draag ik een uniform (Chinees bloesje van lichtontvlambare nepzijde, zwarte broek en zwarte schoenen). Het derde bloesje pastte pas, de rest was te klein. Ik liet het vanavond zien aan mijn buurmeisje en die moest erg lachen, omdat ze vond dat ik er met dat Chinese bloesje als haar oma uitzag. En bedankt, voelt echt een stuk beter zo.