Tianjin zoekt hulp

Ze zjn er nog niet helemaal uit in Tianjin. De laatste jaren heeft deze stad van 12 miljoen mensen zich ontwikkeld in economisch opzicht. Met name omdat premier Wen Jia Bao ervandaan komt is er enorm geinvesteerd in deze stad. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, de groei van de afgelopen paar jaar was ruim 16% tov 8% gemiddeld in China.
Het accent lag de afgelopen jaren op bedrijfsleven en industrie en nu ziet de stad dat er iets ontbreekt: creativiteit en cultuur. Toen vertegenwoordigers van de overheid en de Tianjin Kamer van Koophandel een week of 3 geleden bij ons op bezoek waren, lieten ze weten daarin hulp nodig te hebben.

Helemaal mooi dat Nederland daar goed in is: creatief zijn met ruimte, mensen kunnen verbinden en onverwachte combinaties kunnen opzoeken.
Vorige week heeft het Havenbedrijf Rotterdam een managemnetcontract gesloten met de haven van Tianjin om 200 km2 haven gebied te ontwikkelen, inderdaad 10x de Maasvlakte! Precies op het gebied waar NL sterk is: organiseren en verbinden dus.

Een paar kengetallen over NL, in de categorie 'wist-u-dat', maar erg handig ter onderbouwing van en verhaal over Nederland:
- NL is het op twee na dichtsbevolkte land ter wereld (na Vaticaan stad en Bangladesh)
- NL heeft bijna 60% van alle Europese distributiecentra op haar grondgebied
- NL heeft procentueel gezien het grootste aantal internetaansluitingen ter wereld
- de Nederlandse havens en Schiphol bieden toegang tot 500 miljoen Europese consumenten
Wist u dat? Ik niet. Goed in verbinden dus...

Afgelopen woensdag was ik door Chinese Kamer v Koophandel in Tianjin uitgenodigd om te spreken over dit onderwerp, gerelateerd aan service industry. Het was weer een erg officiele happening. Een beetje te offcieel naar mening van de aanwezige loco burgemeester, die vond dat het wel allemaal wat kritischer kon. Dat was nog voordat Michael (vd Amerikaanse KvK) en Gianni (vd Italiaanse KvK) en ik het podium op mochten. Het blijft China, dus enige voorzichtigheid blijft geboden, maar we hadden een vrij open gesprek tijdens de sessie. Het was mijn eerste officiele optreden in Tianjin. Annie, mijn deputy representative, deed de vertaling. Haar zie je ook nog even in beeld met microfoon.

Klik hier voor een filmpje, het staat vooraan op de webpage

Electric Barbarian

Van 19 november tot 1 december toert Electric Barbarian door China. De afgelopen weken ben ik bezig geweest met de voorbereiding ervan en nu spelen ze bijna elke avond in een andere stad. Gisteravond in Yugong Yishan, Beijing en da avond ervoor in Suzhou.

Klik hieronder voor een link naar de blog van de band, met af en toe een bijdrage van de 'tourmanager' (= moi...)
website Electric Barbarian

Kurhaus Scheveningen

syl en Marielle op bezoek in het Kurhaus.

Ik ben al meer een dan een week in Nederland en nog steeds word ik vroeg wakker. Ik hoor de meeuwen en de zee, want ik ben deze hele week in Scheveningen.

Van s morgens vroeg tot laat ben ik op pad met 200 collega's van economische afdelingen van Nederlandse ambassades over de hele wereld. We praten over economische diplomatie, input en output indicatoren, kristalisatiepunten, valerisatie procedures, matrixen, triple helix (bent u daar nog?) en als iemand daar nog wat verduidelijking op wil, hoor ik zeggen: 'ik wil daar graag een horizontale vraag' over stellen.
Welkom terug in Nederland in de wereld van beleid, stukken, processen. Gelukkig waait het heel hard als ik weer buiten kom.

Gelukkig ook veel bedrijfsbezoeken gedaan om te zien waar de kansen liggen voor NL bedrijven in China, en collega's ontmoet, oa van de andere NBSO-kantoren in de wereld. Ik heb de afgelopen weken op de valreep de folder voor het Chinese NBSO-netwerk ontwikkeld en eergisteren gepresenteerd en leuk om te zien dat-ie goed landt, zodat we de opzet nu wereldwijd gaan gebruiken.

Nu weekend: samen met Syl op pad om nieuwe schoenen te kopen voordat ik weer terug ga.

En waar ben ik allemaal mee bezig deze dagen?? behalve kraambezoek zie hieronder. Irma was afgelopen anderhalve week hier. Superleuk en gezellig. Het was fijn om samen in mijn huisje te zitten en er ook op uit te gaan. Het optimisme van Beijing heeft ook Irma aangestoken en we zijn alletwee erg geinspireerd geraakt.

Ik ben tegenwoordig drie dagen per week in Tianjin, 120 km verderop. Ik leid het NBSO Tianjin (Netherlands Business Support Office) waar ik samen met twee Chinese collega's Nederlandse bedrijven help die zaken willen doen in China, handelsdelegaties van de Nederlandse overheid ontvang en Chinese bedrijven aanmoedig om in Nederland te investeren. We werken samen met de ambassade, ministeries in Nederland en de overheid in Tianjin. We zijn druk bezig met voorbereidingen van nieuwe delegaties en ook methet ontwerp van het kantoor, wat nu nog overwegend beige/bruin is en waardoor je er vanzelf in slaap valt. Afgelopen vrijdag met de Italiaanse ontwerper nieuwe ontwerpen doorgenomen. Het wordt licht en mooi!

Het andere deel van mijn tijd besteed ik aan mijn eigen bedrijf, Vandaag geef ik een lezing over Chinese theebedrijven aan 13 Nederlandse managers. Zij maken deel uit van een delegatie die De Baak onder haar hoede heeft.

Overmorgen ben ik uitgenodigd door de Chinese Tea Marketing Association om op een seminar te spreken over het belang van 'duurzaam ondernemen', en over 'fair trade producten'. En het succes ervan in Europa. Langzaam aan beginnen Chinese theebedrijven hier gevoel voor te krijgen. Er is pas 1 gecertificeerd 'fair trade' theebedrijf in China. Sluit goed aan bij het onderdeel 'certificering' dat ik heb geschreven voor de CSR-website.

Daarnaast ben ik bezig met de tour van www.ElectricBarbarian.com, zij komen in november naar China. Mooie band, spannende muziek. Ze spelen drumm'nbass, jazz en nemen voor hun China tour een Braziliaanse zangeres mee Check:Ik boek hun gigs in China, van Beijing tot Guangzhou. Grootste deel is bevestigd, maar alles gaat hier op het laatste moment, dus laatste eindjes worden nog een elkaar gelegd nu. Is in ieder geval erg inspirerend om met mooie dingen bezig te zijn.

Een zoon!

Joy, mijn beste Chinese vriendin in Beijing heeft een zoon gekregen. Zij, ik en anderen wisten allemaal zeker dat het meisje zou worden. Vorm buik, voorgevoel en allerlei andere onverklaarbare aanwijzingen leidden ons tot die overtuiging. En gelukkig kan je niet alles weten en word je op het andere been gezet en verrast.

Ik was de afgelopen dagen al een paar keer bij haar langs geweest, ze was inmiddels in het ziekenhuis beland hier om de hoek, want ze was al twee weken over tijd. Een kleine vrouw met een enorme buik. Ik kreeg het er plaatsvervangend benauwd van als ik er naar keek. De dokters hadden haar al gezegd dat het een keizersnee zou worden, want het hoofdje was al te groot. De meeste zwangere vrouwen slapen op een slaapzaal. Zij had echter een eigen kamer gehuurd. Haar kamer in het ziekenhuis deelde ze met haar moeder. Haar moeder is er alsmaar bij gebleven, de hele week dat ze in het ziekenhuis lag. En had het erg druk met fruit aan de gasten uitdelen.
Ze hebben eerst geprobeerd het via de natuurlijke weg te laten komen, ik was eigenlijk benieuwd of ze dat in China deden, blijkt dus van wel. Maar het is uiteindelijk toch een keizersnee geworden. Dus we konden niet teveel grapjes maken, want dan deed het zeer.

Ik had laatst uit Nederland al cadeautjes meegenomen, oa van mijn ouders die haar ook kennen, en muisjes. In twee kleuren blauw en roze want - ondanks onze inschattingen - wist ik niet wat het zou worden. Beschuit werd wat lastig meenemen, dus het werden lokale crackers bij het kraambezoek. Mijn vriendin Irma uit Haarlem was bij mij op bezoek de afgelopen 10 dagen, dus samen hebben we beschuit met muisjes gesmeerd en uitgedeeld. Het werd natuurlijk een zooitje, stuiterende muisjes op de toch al niet zo schone vloer. Maar Joy vond het geloof ik wel lekker.

Ze wilde alsmaar dat ik het hoofdje van haar baby zou aanraken. Hij lag te slapen, en ze wilde hem er daarom niet uithalen, dus ik heb hem nog niet vastgehouden. De baby heeft trouwens nog geen naam. Misschien duurt dat nog een paar weken. Ze had een naam verzonnen, maar die vond haar man niet leuk. En nu is hij er een aan het verzinnen. waarvan ze al ze tegen me heeft gezegd ze ermee zal instemmen. Ze vindt het prima.
Ze heeft aan mij gevraagd of ik hun zoon de Engelse naam wil geven. Vind het een hele eer, nog even denken.

Ondertussen zit ik aan het ontbijt en eet een boterham met roze muisjes :-)

vooruit kijken

Collega R. bij Buitenlandse Zaken in Den Haag vertelde me in september dat Nederland sinds kort toestaat dat Chinese zakenlieden met hun Chinese rijbewijs mogen rijden. Dit bij wijze van stimulering van Chinese investeringen in NL. 'Dat meen je niet' was het enig dat ik kon bedenken. Het verkeer is in China een chaos (in het Chinees luan, wat ook lelijk betekent).

Als beginnende schaatsers zwenken auto's op Chinese snelwegen van de ene naar de andere baan, net daar waar er plaats is. Rechts rijden bestaat eigenlijk niet meer nadat je je rijbewijs hebt gehaald. Als je een gat vindt rij je er in. Goddank allemaal met een gangetje van 80 km per uur op de snelweg en 30 km/uur in de stad.

Er is echter een duidelijke regel: vooruitkijken en ook schuin naar voren. NOOIT opzij of achter je. Eergisteren zat ik bij een wat ouder bevriend Chinees stel in de auto. Een fikse Peugeot, met alle alarmlichtjes erop en eraan, waarmee we van Tianjin naar Beijing over de snelweg terug reden. Een afstand van in totaal 120 km, sukkelend door het donker met 70 km per uur en afremmend als er een vrachtwagen voor ons opdoemde. Ik vroeg Mr Li of hij wel eens opzij keek of naar achteren, waarop hij antwoordde: 'natuurlijk niet, het is erg gevaarlijk om je hoofd te draaien! Alleen naar voren kijken, dan gaat het goed!' Alle (!) spiegels zitten absoluut voor niks op een auto. Als je het maar afspreekt gaat het goed. Degene die aankomt rijden is verantwoordelijk voor wat er voor hem gebeurt. Ik heb al heel vaak naar het verkeer gekeken als een stiekumme verklaring van het Chinese zakendoen. Niet kijken waar je heen gaat, maar vooruit, verkopen. Geen strategie, plan of overzicht, maar gewoon gaan!

De rit terug naar Beijing was doodvermoeiend ook omdat Mr Li bang was dat de benzine op zou raken en heel zenuwachtig naar de LED-display keek die aangaf dat er nog 135 km benzine inzat. We hoefden echter nog maar 40 km tot aan huis, maar vervolgens ging hij vele km op donkere weggetjes zoeken naar een -uiteraard- gesloten benzinestation. Zijn vrouw was minstens zo nerveus, en ook een beetje dronken van het bier, dus ze kon niet stoppen met praten. Ik had hen nl die avond getrakteerd op eten bij een Duits restaurant in Tianjin. We hebben Wienerschnitzel en een half haantje gegeten en Weizenbier getrunken. Ter info: Chinezen missen een bepaald enzym om alcohol af te breken, en staan daardoor vaak al na een half flesje te tollen...

Meneer Li verdroeg het eten denk ik niet zo goed, want deze keurige meneer liet in de auto een flinke wind (boeren, spugen, winden: alles eruit gooien dat je lichaam kwijt wil). Gelukkig draaide hij het raampje even open.

Het heeft me er allemaal niet van weerhouden een Chinees rijbewijs aan te vragen. Over een paar weken mag ik de weg op. Ogen dicht en gas geven....

Flying Pigeon

Net weer terug uit Tianjin, waar ik 3 dagen per week een project doe. De ziel van deze stad nog niet ontdekt, alhoewel ik elke avond weer een ander deel verken. Ik heb heel erg dringend behoefte aan een fiets, om me er wat gemakkelijker te verplaatsen, me vrijer te bewegen. Ben alle shoppingmalls (kopen, kopen, kopen!) rondom mijn hotel namelijk zat en wil verder weg. Maar zonder weer in een taxi te stappen.

Vanmiddag op zoek gegaan naar de Flying Pigeon, de fiets die Mao voor alle Chinezen in gedachten had. Een hele stoere goede fiets, lekker hoog ook en niet kapot te krijgen. De fabriek staat in Tianjin. Gemaakt in de jaren vijftijg en zestig, voor elke Chinees, als voorbeeld van een egalitaire samenleving. Heb na veel navragen een plek gevonden waar ze tweedehands zouden verkopen, met 28 inch banden. De nieuwe Chinese fietsen hebben nl allemaal kleine wielen (22, max 26 inch), net kinderfietsjes, zeker als ze het zadel -zoals gebruikelijk- op zijn laagst afstellen.
Maar toen ik op de aangegeven plek werd afgezet was ik er niet alleen. Er stond ook een politieman. Bleek nl een heelplek te zijn, dus ik kon en mocht er niet kopen. De vraag is trouwens of ze daar deze grote fietsen verkopen, want onder de lokale bevolking zijn vnl de nieuwe modellen populair. Hij verwees me naar de grote supermarkt aan de overkant. Maar daar verkopen ze alleen van die blikken fietsjes, waar je met je knieen tegen het stuur zit.

Op de weg terug kwam ik een man van middelbare leeftijd tegen, met een echte (oude) Flying Pigeon. Ik knoopte een gesprek aan en heb nog geprobeerd om het ding van hem te kopen door een bedrag te bieden. Hij moest nog terug naar huis, zei-ie. Wilde ik hem de taxi-fee erbij geven, en hij twijfelde even. Maar sprong toen toch weer op zijn 40 jaar oude fiets en reed weg. Geduld geduld.



NB Tianjin ligt 120 km ten oosten van Peking en is met een hogesnelheidstrein in 30 minuten te bereiken. Van mijn huis in Peking naar het station Peking-Zuid kost het me echter ...een uur!

Ole Ole

Al uren is CCTV5, de nationale Chinese sportzender bezig met voorbeschouwingen. De wedstrijd begint over 3 uur. Oranje en geel/groen flitst langs mijn neus, ik zit met een schuin oog te kijken en te werken. En af en toe worden de Nederlandse spelers geinterviewd. En heel handig, gewoon in het Nederlands met Chinese onder titeling.

In een populair cafe, een stukje verderop, worden alle Nederlandse wedstrijden gevolgd door de Nederlandse gemeenschap. Ik ben er een keer geweest, zag er erg oranje uit. Vanavond ga ik weer. En nu blijkt Oranje opeens erg populair hier (of het gratis bier bij een winnende wedstrijd), want ik krijg opeens de vraag van andere nationaliteiten om mee te kijken. In mijn kielzog komen vanavond een Japanse, twee Chinezen, een Duitse (!) en een Spaanse vriendin mee. Ole ole ole!

Beetje zenuwachtig....

Nieuwe bus

Het is eindelijk gelukt. Na al die jaren reizen in Azie in oude aftandse bussen, ben ik vanochtend in een spiksplinternieuwe bus terechtgekomen. Ik mag mee op de allereerste dag van deze langeafstandsbus. Daar heb ik toch 18 jaar op moeten wachten realiseer ik me nu. In ‘92 kwam ik voor het eerst in dit werelddeel. Tijdens die honderden ritten met het openbaar vervoer is het me nog nooit gebeurd dat ik in een (enigszins) nieuwe bus ben gestapt. Statistisch gezien werd het tijd denk ik.

Toen ik om 8 uur instapte voor de rit van Dehua naar Xiamen was het opvallend dat de stoelen nog in plastic verpakt zaten. Ze hebben nog niet de moeite genomen om het eraf te halen. Dus we zitten allemaal op ‘gladpak-folie’ te glibberen. Alsof we zo de koelkast in verdwijnen, ik zou een kliekje eten niet strakker kunnen inpakken. En laat ik nu voor een keer niet de arrogante buitenlander zijn die als eerste het plastic eraf gaat pulken. Het is bovendien waarschijnlijk een effectieve manier om de stoelen te beschermen tegen vieze vingers en snottebellen.

Voor uw informatie, de bus is –uiteraard- uitgerust met een karaoke-installatie, die het geluid van motor, bellende passagiers en gillende kinderen met gemak overstemt. Oude of nieuwe bus, altijd zingen. Verder hebben we allemaal een kotszakje gekregen, want bussen stoppen niet voor zulke kleinigheden. En binnenin, op een LED-display, lees ik bij vertrek om 8 uur s morgens, op ca 1500 meter hoogte: Buitentemperatuur 27 graden, binnentemperatuur 20 graden, 42 % luchtvochtigheid. Er wordt dus goed voor ons gezorgd.

We rijden in een paar uur vanuit de bergen naar de zee, ben benieuwd welke temperatuur hij daar aangeeft.
Ik kijk naar de langstrekkende rijst- en theevelden en trek af en toe mijn plakkende arm los van het plastic.

Ik stap uitgerust uit om half 11 s morgens, op zeeniveau, bij 33 graden Celsius volgens ‘de bus’. Ik ben weer in Xiamen.

Dehua porseleinstad

Van Blokker-kunst tot prachtige porseleinen sculpturen. Ik ben in Dehua, waar helder wit porselein geproduceerd en verwerkt wordt. Waar je ook kijkt, overal zie je beelden, vazen, kopjes en theepotten. Mijn hotel ligt ingeklemd tussen porseleinwinkels, die allemaal wachten op grote klanten. Er wordt voornamelijk verkocht aan groothandelaren of verzamelaars. In het laatste geval gaat het om erg mooi werk, dat door porseleinmeesters en studenten van de porseleinacademie vervaardigd wordt. Mr Su is zo’n porseleinmeester, hij haalt me op van het bussation met zijn auto. Ik ken hem via twee Nederlandse kunstenaars die veel met porselein werken en die onlangs een serie theepotten in Dehua hebben laten produeeren. De eerste serie ervan wordt momenteel als VIP-geschenk door de Nederlandse ambassade aan gasten aangeboden op de EXPO in Shanghai. Vind het leuk dat ik deze order via de ambassade voor hun heb mogen realiseren. Dus is het voor mij ook bijzonder om te zien waar het vandaan komt.

Op de heuvels om het stadje heen zijn grote stenen ovens geplaatst, zogenaamde drakenovens, omdat ze als een rups gebouwd zijn over de kam van de heuvel. Wel een meter of 50 lang schat ik. Overal waar je kijkt theepotten. Plaatjes volgen.

Samen met Mr Su bezoek ik zijn eigen bedrijf, wat er verrassend licht, schoon en open uitziet. Staan zelfs verse bloemen in vazen op de grote werktafels. Hij werkt zelf aandachtig aan een een 50 cm hoge versie van een oude Chinees meester.

En een groot verschil met een werkplaats waar ik even later ben. Van een andere eigenaar. Daar worden duizenden kerstengeltjes in mallen gegoten, wit gekalkt en fel geschilderd. Als ze helemaal wit zijn zien ze er nog best OK uit. Omdat ik zo sta te kijken, krijg ik er een mee. Een nat engeltje. Ik steek mijn vinger in het gat aan de onderkant, spring achterop de motor-taxi en rij met het engeltje in de lucht terug naar de stad.

MacDonalds van de thee

Marco ken ik uit Beijing, hij is Taiwanees en runt een theewinkel met Indiase thee in een van de meest trendy winkelgebieden van de stad. Hij heeft mij uitgenodigd om mee te gaan naar een ontmoeting in het zuiden van China. De grootste theeretailhandel van China, dus tegelijkertijd ook maar meteen van de wereld, is gevestigd in de zuidelijke provincie Fujian. Ze bezitten meer dan 1030 winkels in China, die alle eigendom zijn van het bedrijf. En maken een omzet van 1,7 miljard rmb per jaar (ca 200 miljoen euro). In tegenstelling tot wat gebruikelijk is, bij bedrijven van een dergelijke omvang, geen franchise dus. En eigenlijk gaat de vergelijking met MacDonalds hier meteen mank op twee punten: geen franchise, maar vooral ook producten van hoge kwaliteit. Dit bedrijf is vooral beroemd vanwege zijn tieguanyin-thee. Hun goedkoopste thee gaat voor 4,50 euro per pond over de toonbank, de duurste voor 3.500 euro per pond. We hebben een exclusieve ontmoeting met de grondlegger. Van oorspong komt dit bedrijf uit Taiwan en het heeft al jaren geleden de overstap gemaakt naar China. De moedermaatschappij zit in Taipei (Taiwann).

We worden opgehaald van het vliegveld met een grote auto. In twee uur rijden we van kustplaats Xiamen naar het hoofdkantoor middenin het theegebied. Onderweg stoppen we op een parkeerplaats. Dit blijkt onderdeel een van onze tour te zijn: de enorme parkeerplaats is namelijk Tienfu-bezit en daarmee de enige particuliere parkeerplaats in China. We worden over de zeer ruim opgezette perkeerplaats gereden naar een enorm wegrestaurant, waar de afkomst van de eigenaar niet verlocchend wordt. Alles Taiwan wat de klok slaat, voor een redelijk bedrag kan je hier even stoppen en Taiwanees fastfood bestellen. En dan meteen ook de supermakrt aandoen en uiteraard de theewinkel bezoeken. Alles is groot, dat ben ik wel gewend in China, maar hier hebben ze gesupersized. We worden ontvangen door een vriendelijke dame, de parkeerplaatsmanager. Samen met haar schuiven we aan tafel, en terwijl we het fast food voorgschoven krijgen vertelt ze dat ze vanmorgen nog een burgemeerster uit de provincie Shandong op bezoek gehad, want die wil dit ook, zo’n parkeerplaats van formaat.
Ze ontvangen er veel bezoek, en draaien er flinke omzet, omdat het als het ware als een soort entertainment park is opgezet. Ze zegt dat ze de afgelopen dagen veel heeft gewerkt en ik zeg haar dat ze dan ws binnenkort wel een dag vrij heeft. Ze reageert dat ze daar niet aan gewend is, dat ze elke dag werkt. Ze vertelt dat ze geen weekend heeft, ze werkt 7 dagen per week. En heeft ook geen vakantiedagen, want dat hoort niet bij iemand in haar positie. Het personeeel in de winkel wel, maar zij in haar managementpositie heeft dat niet, want daar werkt iedereen 7 dagen per week. Vandaag is het zondag, we hebben onze afspraak later op de dag met de directeur. Die werkt dus ook op zondag.
Ik ben erg verbaasd over haar toewijding en ben benieuwd wat haar dan –al 7 jaar- bij dit bedrijf houdt, 7 dagen per week. Normaal gesproken zijn jonge gekwalifificeerde werknemers voortdurend bezig met jobhoppen, van de ene baan naar een beterbetaalde volgende baan. Soms is het fijn om buitenlander te zijn en kan je hier onwetend allerlei vragen stellen, dus ik vraag haar wat haar hier houdt. Ze zegt dat ze als stagiaire bij dit bedrijf terecht is gekomen en dat de eigenaar haar vervolgens, na haar studie, tot Persoonlijk Assistent heeft gemaakt, waar door ze vaak met hem is meegeweest op reis, hij haar allerlei dingen heeft geleerd en dat hij haar als een dochter heeft opgenomen. Zij ziet hem als een vader. En ze heeft helemaal niet het idee dat ze voor een bedrijf werkt, ze werkt voor haar familie en voor haar vader. In dit geval de parkeerplaats van ‘haar vader’ dus.

Het gesprek met deze directeur is indrukwekkend. Het is een vitale man van 76, die inderdaad 7 dagen per week werkt. Geroutineerd gaat hij met het bezoek om. Assistent links en rechts maken aantekeningen. Ondertussen drinken we thee aan een houten vergadertafel. Een dame in qi pao (traditionele jurk) doet niet mee aan het gesprek, maar zit aan het hoofd van de tafel en maakt de thee voor ons. Dit bedrijf gaat de komende 3 jaar nog eens 2000 vestigingen openen in China en 1000 in het buitenland. Vanuit die gedachte ben ik aangeschoven. Marco spreekt Taiwanees met hem als de directeur wat amicaler wordt. Daar pik echt echt niks van mee, compleet andere taal. We gaan op de foto met meneer en dan verdwijnt hij weer. We krijgen een uitgebreide rondleiding over het terrein, compleet met een eigen luxe hotel, restaurant, en een theeuniversiteit, waar je een officiele internationale graad kan halen. Zo’n 2000 studenten zijn hier ondergebracht. Prachtig gebied tussen theeplantages. Leuke studie!

Mijn helden

Hij is pas vier jaar oud en nu al krakkemikkig en overwerkt. Maar ik koester hem, neem hem op schoot (lekker warm) en hij gaat regelmatig met me mee op reis.

De laatste tijd laat hij me echter steeds meer in de steek. Eerst ging de batterij kapot, waardoor ik nooit verder dan 1,5 meter van een muur kan zitten, verbonden met een snoer, anders doet-ie-het-niet. De hoekjes waren er de afgelopen maanden ook al afgespat en deze week, terwijl ik net heel veel werk heb, ging de cursor opeens zijn eigen weg over het beeldscherm zoeken en complete alinea's verplaatsen. Oftewel, toetsenbord kapot.

Ik had geen zin om hem naar de enige Apple-store van China te brengen (goddank slechts 15 minuten fietsen), want was bang dat hij daar een tijd in de revisie moest. Dus heb nog een week gewerkt met een aangekoppeld geleend Spaans toetsenbord. Werkend aan tafel met een wit glad computertje, met een enorm toetsenbord ernaast. Niet cool.
Maar hij deed het. Ik heb de afgelopen tijd geklaagd omdat ik vier jaar levensduur eigenlijk kort vind. Realiseerde me later echter dat hij bijna elke dag en bijna altijd aan staat.

Vandaag naar de jongens van de Applestore gegaan. Hele hulpvaardige mensen, die -anders dan ik elders gewend ben- niet meteen naar de garantieperiode vragen of meteen een rekening schrijven. Ze helpen eigenlijk altijd. Ik had superveel mazzel vandaag: ik heb een compleet nieuwe desktop gekregen EN een nieuwe batterij. GRATIS! Binnen 1,5 uur gefixt.



De winkel is de zonder twijfel de schoonste van Peking. Alles van glas. Ze hebben er full time een legertje schoonmakers rondlopen die elk stofje wegvegen.

Maatschappelijk verantwoord ondernemen

Het huidige toverwoord voor ondernemen in het westen: maatschappelijk verantwoord ondernemen (MVO). Elk zichzelf respecterend bedrijf heeft wel een MVO-visie opgesteld of MVO-project onder handen. Wat het nu eigenlijk is blijft enigzins onduidelijk. Voor sommige bedrijven vormen MVO-principes de randvoorwaarden voor bedrijfsvoering, anderen gebruiken het als een handige marketingtool. De definities die ik lees zijn talrijk en schieten vaak alle kanten uit, maar veel bedrijven doen er van alles aan om hun bedrijfsactiviteiten te laten stroken met milieuvriendelijke (Planet), mensvriendelijke (People) en economische (Profit) principes.

En omdat de Nederlandse overheid ook vindt MVO belangrijk is in de internationale handel, zet ze wereldwijd projecten op om MVO te bevorderen. En dan heet MVO opeens:
Corporate Social Responsibility (CSR), in het Chinees 'qiye shehui zheren'. Eerlijk gezegd klinken ze me alledrie wat stroef in de oren.

Zolang op het platteland in China nog steeds kinderen aan het werk zijn, bedelaars zonder benen op houten plankjes over de stoep zoeven en de Chinese overheid alweer met veel vertoon een oversized overheidsgebouw met veel lege kamers opent, is CSR hier een mooie kreet. Hoe dan ook, heel langzaamaan onstaat bij een handjevol Chinese bedrijven het besef, vaak gedreven door economische motieven (maar wat geeft het), dat CSR onvermijdelijk is. Het theebedrijf waarmee ik samenwerk overweegt ook schoorvoetend dit terrein te betreden, aangemoedigd door mn. NL organisaties. Je moet er wel wat voor over hebben uiteindelijk 'gecertificeerd' te worden, dat hele traject duurt vaak minstens 2 jaar.

De Nederlandse ambassade heeft vandaag een website gelanceerd, die Chinese en Nederlandse ondernemers helpt om CSR toe te passen. In de praktijk gaat het bijvoorbeeld om leveranciers die hun fabrieken, plantages kunnen verbeteren. Vooralsnog zijn het heel veel letters op een beeldscherm, maar er is inmiddels ook een platform gecreeerd waar bedrijven ervaringen kunnen delen. Alvast 40 bedrijven doen mee (en ja wie wil tegenwoordig niet in het rijtje 'CSR-vriendelijk' staan).

Oa vanwege mijn betrokkenheid in de theewereld ben ik steeds meer ingevoerd geraakt in de wereld van certificeringen, daarom is gevraagd of ik dit onderdeel van deze Engels/Chineestalige CSR-website wil schrijven. Hieronder staat de link. Het onderdeel over certificering is terug te vinden onder de Engelse term 'Labelling'.

KLIK HIER OM DOOR TE LINKEN NAAR DE CSR-WEBSITE
Zeker leuk om even te kijken naar de tekst onder 'CSR in China', daar staat in naar mijn mening nogal vriendelijke termen door de NL overheid omschreven hoe de Chinese overheid met CSR omgaat. Hij moet natuurlijk wel in de lucht blijven, die website.

op de fiets (mei 2010)

meestal is het verkeer in Beijing wel veilig....
'gelukkig' is de hele stad voorzien van camera's en zijn we geen moment onbewaakt. hier ging het allemaal net goed,
KLIK HIER VOOR EEN FILMPJE

30 mei Nationale Theedrinkdag

Usha Marhe is een zeer creatieve dame die de afgelopen weken een initiatief uit de Nederlandse klei getrokken heeft, waarbij ze thee lanceert als een middel en doel tot verbinding. Daar ben ik het helemaal mee eens natuurlijk!
Er werken allerlei mensen als ambassadeurs mee aan het initiatief; Jurgen Rayman, Frenk van der Linden.

Dus over anderhalve week, op zaterdag 30 mei, is het Nationale Theedrinkdag. Dat je het alvast weet! Of kijk op www.theedrinkdag.nl. TeaSuit is blij dat we aan de actie mee mogen doen en de kans hebben om mensen bloementhee met een persoonlijke (verbindings)boodschap kunnen laten ontvangen.

Ei

Heel hard gefietst vandaag naar 'het ei', het Nationale Theater, dat met al zijn schoonheid aan moet schurken tegen de knoestige gebouwen aan het Plein van de Hemelse Vrede. Partijbonzen met hun zwartomrande brillenglazen en dito (geverfde) haren beslissen over grootse zaken in de gebouwen van het People's congres. Op een steenworp afstand wordt er lichtvoetig gedanst en opera gezongen. Wat een prachtig gebouw. En groot.

Ik was op 7.13 pm van huis gefietst, voor een voorstelling om 7.30, ter gelegenheid een het moderne dansfestival (waar volgende week trouwens ook het Nederlands Danstheater optreedt). Veel te laat vertrokken, want beetje druk vandaag. Besloten geen taxi te nemen, want die schiet al helemaal niet op rond deze tijd en ik ben er ws sneller als ik de tussendoorweggetjes neem met de fiets. Dus heeeeeeel hard gefietst en kon vervolgens de ingang niet vinden van het ei (zoals het hier in de volksmond heet). Het ei ligt in een plas water. En heeft geen deur, kwam ik uiteindelijk achter, tenminste niet aan de zijkant, je moet er aan de onderkant in en dan onder het water doorlopen. Maar eenmaal binnen is het zo adembenemend groot dat ik eerst een tijdje ademloos (ook van het fietsen) naar het plafond heb staan kijken. Geen idee waar de Israelische dansgroeop optrad. Vier keer gevraagd aan een medewerker welke zaal het was. Aziaten kunnen geen richting aanwijzen! Ik word daar echt soms helemaal niet goed van, dan zeggen ze hoe ik moet lopen maar dan zijn er twee trappen en dan duidt zo'n jongen met een slap armpje in een richting zodat het nog niet duidelijk is welke van de twee. Uiteindelijk in de kelder uitgekomen. Haha alles is echt prachtig daar, zelfs de kelder met een fantastisch vlakke vloertheater. Voelde me opeens teruggezapt naar Nederland, qua entourage dan. Fijne stoelen, lekker schoon, een buffet voor koffie en thee etc. Werd alleen een beetje in de war gebracht door het Hebreeuwse gegorgel om me heen. Had het idee dat de hele Israelische gemeenschap uitgerukt was. We waren met een man of 40 (niet overdreven) te laat. Omdat het gebouw zo belachelijk groot is konden meer mensen de zaal niet vinden en hebben rondgedoold. We hebben de eerste 20 minuten buiten de zaal moeten wachten, tot het volgende dansonderdeel. Ai, wat zonde, 180 rmb voor een kaartje, en vooral: eindelijk mooie dans in de stad, elke minuut inspiratie is dan meegenomen. Allemaal boze ongeduldige buitenlanders voor de deur, die stonden te trappelen om naar binnen te mogen. En die in hun beste Chinees de juffrouw bij de deur probeerden weg te kletsen. Hielp niet.
Eenmaal binnen erg mooi werk gezien van Inbal Pinto en Avshalom Pollak. Grappig en ontroerend ook. Superfijn om daar te zijn, ik wil meer!

Sof

Op uitnodiging van Imke en Martin ben ik in Xingyang (Henan), op de Internationale Thee Conferentie. Zij werken voor respectievelijk UTZ Certified en Solidaridad en promoten/werken aan het opzetten van duurzame plantages en supply chains. UTZ is heel groot in het certificeren van koffie en onlangs hebben ze ook Sarah Lee's Pickwick gecertificeerd.



Onze trip hierheen met de trein was al een heel avontuur en het verblijf zelf inmiddels ook.

We worden als VIP's behandeld, mogen niks zelf. Opgehaald met een of andere zwarte slee. Aangekomen hebben we ieder een soort lakei toegewezen gekregen die erg zijn best doet om niet meer dan 20 cm van me vandaan te lopen. Hij staat voor de kamerdeur op me te wachten, klopt op de deur als ik niet opschiet, wil mijn tas dragen, haalt water. Misschien dat sommige mensen denken, handig!, maar hij maakt mij dus helemaal gek. Toen we vanochtend vroeg aankwamen stonden ze alle drie voor ons klaar in de hal. Hijgend om het maar helemaal goed te doen. Studenten Engels, nog nat achter hun oren, die dit als vrijwilliger doen. Ze brachten ons naar de hotelkamer, echter toen we alledrie voor de deur stonden, want dat was hun opdracht, bleken ze geen sleutel te hebben. Wij ook niet want dit is geen gewoon hotel met een lobby, maar een super de lux complex met overheidsgebouwen, waarvan een van de gebouwen inderdaad een hotel is. Erg grappig, geen sleutel en dan ook niemand die enig initiatief toont en er een gaat halen. Martin suggereerde hun baas te bellen, en dat werd wel een goed idee gevonden. Een half uur later konden we de kamer in. Trouwens de 'Engelse' naam van de jongen die mij begeleidt is Sof (afkorting voor so freely Maar ja ik kan er nog wel 10 bedenken). Sof doet echt vreselijk zijn best, we worden enorm door ze in de watten gelegd en dat maakt dat ik heel graag wil ontsnappen.

De conferentie, want daar gaat het natuurlijk om, is een groot succes. Veel internationale gasten van thee associaties, uit VS, UK. Theebedrijven uit India. Erg leuke en gesprekken en lezingen. Sof zit achter me. De opening vandaag was spetterend, werkelijk duizenden mensen waren aanwezig. We werden ontvangen met trommels, drakendansen, vuurwerk etc etc. Beetje onverwacht werden we een podium opgestuurd en opgelijnd. Sof staat achter me. In de zon stonden we naar zo'n 10 toespraken te luisteren.
10 minuten later waren die paar duizend mensen opgelost. Hoe doen ze dat toch? Waren ze er wel echt?

De conferentie zelf is binnen. Gaat behalve over internationale thee-issues ook over de kwaliteit van de thee uit deze streek. Veel geproefd. Groene thee, kleine blaadjes, want nu is de oogsttijd, dus de blaadjes zijn nog heel fijn.
Morgen gaan we buiten spelen: theeplantages bekijken. Sof zit naast me in de bus.

Ik ga slapen, heb net tegen Sof gezegd dat hij me morgen niet hoeft te wekken. Eens kijken. Sof ligt toch niet naast me?

Bloemenactie

Verse bloementhee uit Fujian ontvangen, en meteen in taxi meegenomen naar EMS-kantoor voor verzending naar Nederland.
Voor de cadeauverpakking van de thee had ik eerder vandaag al een zorgvuldige selectie gemaakt, dus die kon ook meteen mee. Zie foto.
Moest natuurlijk bij EMS weer overgepakt worden in een of andere doos. Zo lang ik hier kom; China Post is altijd heel pietluttig met het verzenden van dozen. Meestal halen ze er zelfs nog naald en draad bij om het echt helemaal dicht te naaien. Maar goed om 7 uur vanavond was het weg.

Ook heel hard door Carl en webmaster aan website gewerkt. Carl woont ook in Amsterdam dus hij was op kantoor naast Ferry, de webmaster, gaan zitten. En ik bemoeide me er via Skype mee. Geweldig dat afstand geen verschil maakt, we konden allemaal gelijktijdig de testversie beoordelen en bekijken. Kan binnenkort live. Leuk!

Met Joy (Lou Yan) vandaag hier even wat gedronken. Ze vindt het ook een leuk huis, strijkt tevreden over haar 4 maanden dikke buik en zakt zo gemakkelijk mogelijk onderuit op de bank. We wonen nu gelukkig weer dicht bij elkaar, dus ik kan de komende maanden haar buik zien groeien. Ik mag een naam helpen bedenken, wat een eer!

Thee thee thee....

Letterlijk: ik sta er mee op en ga ermee naar bed. En tussendoor ook: Thee.
Ben met verschillende theeprojecten bezig, zowel in Nederland als hier, zodat ik van s morgens vroeg tot s avonds laat (vanwege zo efficient mogelijk werken met Nederland) met thee bezig ben.

Vandaag me weer ondergedompeld in CSR, corporate social responsibility, oftwel Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. Ik schrijf een onderdeel van de website van de Nederlandse regering over maatschappelijk verantwoord ondernemen in China en dan in het bijzonder over certificeringsprogramma's (bv Fair Trade). Deadline deze week. Mijn contactpersonen binnen de certificeringswereld zijn allemaal in het buitenland (leuke banen hoor, heel de wereld over voor certificeringsprogramma's). Tegenlezers wel nodig, dus even geduld nog daar in Den Haag. Ik ken ze via -inderdaad- het theecircuit.
Airco op 30 graden, want het is nog koud in huis en schrijven maar.

Vandaag heel leuk gesprek gehad met Marco, de GM van een groot Indiaas theemerk hier. Heeft hulp nodig bij conceptontwikkeling,

En natuurlijk met Carl uit Amsterdam gesproken. Met wie ik heel erg druk bezig ben om een Moederdagactie in NL vorm te geven. Momenteel hebben we dagelijks contact via Skype om alles door te nemen. Vanwege tijdsverschil inderdaad niet altijd op 'normale' werktijden, dus tussen kindergeluiden (zijn kant) en het wegwerken van een KFC-burger (mijn kant) door, werken we hard. Ik verwacht overmorgen 1600 theebloemen hier in mijn hutong, van een plantage uit Fujian, Zuid-China. Vers geplukt uit de theetuinen daar, voor liefhebbers in Nederland!
Ze worden mooi verpakt en straks verstuurd naar moeders, vriendinnen etc. Met een persoonlijke wens, want die kan via mijn website www.teasuit.nl opgegeven worden.
Nog veel te doen, nu hopen dat alles snel weer vliegt daar in Europa, anders kan ik de rest van mijn leven nog bloementhee drinken.

Nieuw huis

Sinds eergisteren woon ik weer in een eigen huis. In hetzelfde deel van de stad, ook weer in een hutong. Ingo heeft geholpen met verhuizen, Frederic met de internet verbinding, verder een lokaal mannetje+vrouwtje om het te schilderen en 10 uur ayi (mijn hulp) om schoon te maken. Plus nog eenzelfde aantal uren van mezelf, want natuuuuuurlijk vind ik het na zelfs 10 uur Chinees schoonmaakwerk niet goed genoeg. De ayi maakt alles (=alles!) met afwasmiddel schoon, dus ik heb haar schuurspons en importJif en chloor in haar handen gegeven. Anyway, t is klaar nu.

Ik heb het gekozen vanwege de ligging en het licht. Het is een zogenaamd 'beifang' (lett: een noordelijk huis, met ramen/binnenplaats op het zuiden), wat gunstig is voor de lichtinval, zeker in de smalle straatjes hier. Het heeft een woonkamer, twee slaapkamers en een overdekte binnenplaats. Tot nu is die binnenplaats mijn favoriete stek, omdat ik direct licht van het glazen dak heb, van boven dus. 's morgens fijne plek om te ontbijten en wat te lezen. En ik heb er vanmiddag ook zitten werken. De zon schijnt hier dagelijks, maar nog niet heel erg heftig. Vraagt wel om een oplossing als de Beijing zomer losbarst en het hier 40 graden kan worden. Dan heb ik in ieder geval een echte Hollandse broeikas, haha.
Ben erg happy met deze plek. Eindelijk weer een basis om vanuit te wonen, leven en werken.

Krijg nog even geen foto toegevoegd, op Facebook staat al wel iets.

thee

Ben in de weer met diverse Chinese theebedrijven en ook contacten uit Europa. Lijkt erop dat het langzaam gaat bewegen. Hier in oosten: Trainen van staff, conceptontwikkeling, testen verpakkingen, marketing. 'Fair Trade' druppelt ook langzaam door in China en wordt interessant gevonden, alhoewel voorlopig mn vanuit commercieel oogpunt lijkt het. Vanuit westen: vraag naar organic tea, linken leggen.

Alles goed verder. Vuurwerk na Chinees nieuwjaar is uitgeknald. Lente komt eraan, handschoenen uit.

Ga zo een nieuw huis bekijken.

Vuurmuur

Dank je wel broer, voor het on line zetten van mijn tekst & pics het afgelopen half jaar! Ik ga het nu weer zelf proberen, heb gisteren de VPN 'Tunnelblick' geinstalleerd. Hopelijk licht aan het eind van de tunnel dus.

Was echt een drama om op Facebook, Blogger te komen de afgelopen tijd. Alle programma's die ik had om de Chinese firewall te omzeilen liepen vast en werden geblokkeerd. Maar hopelijk gaat het nu weer beter. Dus als je nog mooie muziek op Youtube hoort, en met me wil delen, kan ik nu eindelijk luisteren.

Ik heb vandaag iets moois gevonden, kennen jullie waarschijnlijk allang: The XX. Lekker donker, langzaam, veel bas. Moooooooooi!!

http://www.youtube.com/watch?v=Pib8eYDSFEI

Ze liggen als kauwgomplakken op de straat, de winterse rochels. Ze zijn vastgevroren aan het asfalt. Ik ben vanochtend alweer vergeten om een tweede broek aan te trekken en liep in mijn katoenen broek naar de supermarkt. Dat is te koud. Ik schiet er straks alsnog een aan. Gisteravond heb ik eindelijk mijn vriendin Joy weer gezien. We hadden heel veel zin om bij te praten en zijn samen naar de massage-plek om de hoek geweest. We deelden met elkaar een kamer dus ik kon zien dat zij drie (3!) broeken uit trok voordat ze in de pyama schoot die de masseuse verstrekt. Joy wil altijd weten hoeveel broeken ik aan heb. Ik zeg standaard 1 en zij zegt standaard dat dat veel te weinig is. Dit is het seizoen om de warmte binnen te houden zegt ze. Dat betekent aan deze kant van de wereld: veel kleding aan, Pu er thee drinken (GEEN groene thee, die werkt verkoelend), lams- of rundvlees en gember (getver) eten. De massage was echt supergoed, de dames die ons masseerden waren ook nog eens erg aardig. Ze hadden ons -als extra denk ik- een oliemassage op onze rug gegeven. Dus we wilden niet meer naar huis toen we om 10 uur s avonds compleet voor pampus op dat bed lagen.Uiteindelijk alle broeken, truien etc toch maar aangetrokken en rechtreeks met de taxi naar huis gereden. Joy en haar man hebben een huis gekocht, zei ze gisteren. Ik was blij voor haar, vooral ook omdat hun plek in mijn oude straat veel te klein is en geen daglicht heeft. Maar mijn enthousiasme viel in een soort leeg gat. Want ze vindt het helemaal niks, dat nieuwe huis. Het is veel te ver weg van haar werk (1 uur met openbaar vervoer), ergens buiten de 5de ring. Dat betekent dat ze pas laat thuis is, ze werken meestal tot een uur of 9 in de waterwinkel. Klanten bellen soms nog om half 11 s avonds voor een waterfles (zo een van 20 kilo). Ze gaat proberen om de telefoon niet meer op te nemen na 8 uur, wat me heel redelijk lijkt. Toen ik vroeg hoe het huis eruitziet, antwoordde ze dat ze dat niet wist. Ze heeft het nog nooit gezien. Ze is alleen naar de bank geweest 1,5 maand geleden om het te betalen (cash that is). Ik viel zowat van mijn stoel. Haar man regelt alles, heeft het uitgekozen, is aan het schilderen. En omdat ze vindt dat het een stom huis is, want te ver (Joy is eigenlijk een hele positieve vrouw), kan het haar allemaal niet schelen. Het punt is, ze heeft geen tijd om erheen te gaan. Er moet altijd iemand op het bedrijf passen, ofwel zij ofwel haar man (7 dagen p/wk). Ik wil er heel graag met haar heen, ben benieuwd naar het huis en zou graag willen helpen schilderen of wat dan ook. Over een week of 3 is het Spring Festival, dan ligt het hele land voor 2 weken plat. Dus dan kan het sowieso. Ik hoop dat ze er voor die tijd toch ook al zelf is geweest.

Lugu meer, Mosu

2800 meter boven de zeespiegel. Stof. Zon. Beige is de allesoverheersende kleur, het enorme blauwe bergmeer steekt er scherp bij af. Langs de wegen staan motoren te wachten op hun langharige berijders; stoere mannen met tanige gezichten van de zon. Ze komen aangeklost op hun zware zwarte yakleren laarzen en stappen langzaam op het zadel van schapenvacht, voor ze in een grote stofwolk wegscheuren. Ik ben het land van de Mosu, de enig overgebleven matriarchale samenleving ter wereld, op de grens van Yunnan en Sichuan (ZW China). In de grote houten huizen, bijna vestingen, zijn de vrouwen verenigd. Zij zijn degenen die de familienaam aan hun kinderen overdragen. Vaak wonen er meer dan 3 generaties bij elkaar in de huizen, rondom een binnenplaats. De grootmoeder staat aan het hoofd van de familie en wordt uiteindelijk opgevolgd door haar oudste dochter. Deze dames en heren trouwen niet. Nooit. Ze noemen het zelf een 'visting marriage', een huwelijk waar je bij elkaar 'op bezoek' gaat. Bing Ma, een vrouw van mijn leeftijd schat ik, legt het me uit als ik samen met haar bij de heetwaterbronnen van het dorp zit. Ze vertelt me dat haar partner na zonsondergang naar haar huis komt en blijft slapen. 's Morgens vroeg, meestal voor het ontbijt (!), vertrekt hij weer naar zijn eigen huis. Tenzij ze een klusje voor hem heeft, dan helpt hij schoonmaken, beetje timmeren. 'Zijn' huis, dat is het huis van zijn moeder overigens. Hij heeft geen eigen zelfstandige woonplek. Maar dat geldt voor bijna niemand, mensen wonen met hun extended family samen. Soms wel met een man of 20 in een huis. Dit is een groot verschil met wat in China gebruikelijk is; zodra een vrouw trouwt, zal ze meestal in het huis van haar man gaan wonen en zal ze zorgen voor haar schoonfamilie. Ook mijn Chinese juffen op school en mijn Chinese vriendinnen wonen vaak niet alleen met man en kind, maar ook met schoonmama en schoonpapa. In tijdschriftadvertenties en commercials zie je dat terug; opa & oma zitter er altijd bij op de bank als er Coca Cola aangeprezen wordt. De happy family. Bing Ma runt het badhuis waar ik net me net heb ondergedompeld samen met 5 andere Mosu-vrouwen. Het badhuis is half in de openlucht en door een schot afgescheiden van het mannendeel. Toen ik me net weer aangekleed had, zwaaide opeens de deur open en stond er een oude Mosu-vrouw in traditionele klederdracht in de deuropening. Zij was geenzins van plan om te gaan zwemmen/baden, maar was puur uit nieuwsgierigheid naar binnen gekomen. Effe kijken hoe die witte billen van een laowai eruit zien. Bing Ma heeft twee kinderen en ik vraag haar of ze van haar huidige vriend zijn. Beetje onbeleefde vraag misschien, maar ik permitteer het me soms gebruik te maken van mijn 'onwetende buitenlander'-houding. Ze antwoordt van wel, maar vertelt me ook dat dat niet standaard is; veel vrouwen houden er meerdere mannen (tegelijk) op na. De Chinese regering probeert dit een halt toe te roepen, en de meeste Mosu-vrouwen zijn momenteel redelijk monogaam begrijp ik. Ik ben benieuwd hoe lang deze structuur nog kan blijven bestaan. De vrouwen, waaronder Bing ma, zorgen voor de financien, de business. De mannen gaan naar school. Als ik om haar telefoonnummer vraag, schrijf ik het op en vraag haar vervolgens de naam van het dorp en van haar in het Chinees op te schrijven. "Wij kunnen niet schrijven" zegt ze dan, dat heeft ze niet geleerd en de meeste andere vrouwen ook niet. Nu probeert de Chinese regering basisscholen voor meisjes en vrouwen op te zetten. Ik zie de jonge meisjes buiten op een krukje wel huiswerk maken, dus misschien dat het nu wel beter is. Ik wil hier nog wel eens terug. Het is een mooie plek, ik heb echt het gevoel dat ik diep diep China in gedoken ben. De wegen zijn niet geplaveid, de mensen net zo ruig en het eten is oerig; gisteravond samen met mijn reisgenoot een kwart big van het spit gegeten.

Dat was weer een boeiende vakantieweek samen met mira. Samen met haar dwars door z.w. yunnan gereisd. Een week van veel afstemmen. Want er is nogal wat te bespreken als je de een houdt van shopping malls, macdonalds/KFC, luxe hotels en bruggen/gebouwen versierd met gekleurde knipperlichtjes. En de ander het liefst in een rommelig restaurantje het lokale eten proeft en op de fiets stof hapt. Maar het was een mooie week waar mijn gevoel voor het sluiten van compromissen aardig op de proef is gesteld. Ik reis verder alleen door nu, mira is vanmorgen met onafscheidelijke trolley de bus ingegaan op weg naar huis=shenzhen.

Tempel(marielle geschreven, 12.12)

Gisteren in de tempel geweest en uitgebreid gedanst, gegeten en gedronken. De tempel bestaat als 600 jaar en je mag van geluk spreken dat ik dit nog kan opschrijven, want hij is gered van de beruchte slooplijst. Zoals zoveel gebouwen in het centrum stond hij op het punt vernietigd te worden, tot dat het oog van een architect erop viel. Hij heeft het vervallen gebouw gerestaureerd en omgetoverd tot een soort theater, bar. Op een mooie manier, niet door alle pilaren over te schilderen. De tijd blijft zichtbaar, de verf is deels afgebladderd en hij durft het te laten zien. Er zit een laklaag overheen die ervoor zorgt dat het niet verder gaat. Ik ken deze man inmiddels wat beter en hij heeft een gouden hand in het opknappen van gebouwen. Op hetzelfde complex staat ook een een oude fabriek, gebruikt tijdens de Culturele Revolutie, maar wordt volgend jaar omgebouwd in een restaurant. Gisteren waren we in The Temple met een man of 200, allemaal mensen gerelateerd aan het METP-programma, eindelijk een mooie mix Chinees/Europees. Over het algemeen zijn er nl altijd meer Europeanen op feestjes. De manier waarop Europeanen een feestje vieren spreekt nl meestal niet zo aan bij de meeste Chinese collega's. Zij gaan liever niet naar een bar, houden ook niet zo van drinken, vrouwen over het algemeen al helemaal niet. Eerder vind je Chinese mensen tijdens een diner rondom de bekende grote ronde tafels bij elkaar (en inderdaad dan wordt er wel veel 'baijiu' gedronken). En als ze dan in een club zijn, zitten ze het liefst in groepjes in een soort VIP-hoek, of zelfs in afgescheiden kamers. Aanleiding voor de METP-ontmoeting was een fototentoonstelling die we hadden georganiseerd. Alle deelnemers aan het rpogramma, inmiddels zo'n 600, konden fotos' insturen rond het thema 'City Life'. Bewust was gekozen voor een fototentoonstelling, want fotograferen is iets wat Chinezen ook graag doen, waardoor we verwachtten dit keer toch weer een grote groep Chinese METP-deelnemers te hebben, ook voor het netwerk-deel. Werkte inderdaad, want ze waren er gisteren in grote aantallen. Uiteindelijk ontvingen we 100 foto's, nog niet eens zoveel dus, waar een professionale jury een selectie van 50 uit heeft gemaakt. Samen met een paar andere mensen heb ik de avond georganiseerd. Was veel werk, maar heb nu wel wat tijd, en ook erg leuk om te doen. Samen met de architectenstudio, ook gevestigd in de tempel, hebben we de 50 geselecteerde opnames afgedrukt en op panelen laten zetten, en een opening georganiseerd met eten, drank, muziek, dans en DJ. Sfeer goed, licht en muziek ook. Een jonge Chinese vrouw speelde vibrafoon en liet dat ter plekke mixen, samplen door een DJ. Supergeluid. En later die avond een breakdance act op houten vloer van de tempel, door mensen uit de Chinese en westerse hip hop scene. Een bevriende Deen ging los met zijn mixtafel en computer en waande zich voor een avondje minstens DJ Tiesto. Mooie avond. Tijdens de avond zijn de 3 winnaars bekend gemaakt. Not me. Ik was allang blij dat een van mijn foto's het tot de 50 had gemaakt die geexposeerd zijn. Om de kosten te dekken hebben we 1000 ansichtkaarten laten maken, van deze 50 foto's. Die gingen in een rap tempo over de toonbank, voor 50 cent per stuk. De tentoonstelling gaat naar de EXPO 2010 in Shanghai en wordt getoond in het Europese paviljoen. Haha, wat een giller he. Had dit mannetje ook niet kunnen denken! (en dit vrouwtje ook niet)

Verhuizen (marielle heeft dit 18.12 geschreven)

Laatste 2 dagen in Xinsi Hutong. Ik verhuis dit weekend. Het is heel erg jammer, maar mijn huis is verkocht. De huisbaas had (veel) geld nodig voor een of ander nieuwbouwproject en ik wist dit al even. Ondanks dat is het wel erg wennen. Ik heb hier met zoveel plezier gewoond, dit huis heeft me een thuis gegeven in deze stad, in dit land. Als ik buiten Beijing was geweest of in het buitenland voelde het echt als thuiskomen. En nu weggaan is niet zo simpel, ik heb voor mezelf net een soort comfort zone gecreerd hier, met buren om me heen die me kennen en groeten, een vriendinnetje verderop in de straat en het geluid van de overvliegende ganzen tegen de blauwe lucht. De eindeloze stilte vanaf 10 uur s avonds en het wakker worden van het geluid van de eerste rochel om half 7. Dat is mijn hutong. Nou ja was dus. Hier zijn het afgelopen jaar wat mensen op bezoek geweest (mijn ouders, Anne-Marie, Jeltje en natuurlijk vrienden die hier wonen) en ik ben blij dat ik dit huisje met ze heb kunnen delen. Ik heb genoten van zomerse avonden met een paar vrienden op de binnenplaats om vervolgens om 10 uur naar binnen te gaan omdat bier en geluid de rust van de buren kunnen verstoren. En ook van alle kleine kamertjes in dit huis, met hun eigen functie. Mijn studeerhok, mijn eetkamer en mijn tv kamer (=logeerkamer). Ik heb geluk gehad dat ik dit huis heb gevonden, nu hoop ik dat mijn volgende plek net zo fijn wordt. Ik weet niet of ik nu al wil beginnen met inpakken, er een bende met dozen van zal maken. Of dat ik nog zal wachten tot morgen en misschien wat laatste foto's maak. Ik ben hier met 23 kilo gekomen en heb geprobeerd mijn leven zo simpel mogelijk te houden en weinig spullen om mee heen te verzamelen. Dat is heerlijk rustig, weinig dingen. Maar als ik nu zo eens kijk, worden het alsnog heel wat dozen. Ik heb de ayi gisteren al wat kleren meegegeven die ik niet meer draag, dat scheelt in koffers doen. Waar ga ik heen? Voorlopig zet ik mijn spullen neer bij Esther die een appartement heeft 2 km verderop. Daar ben ik blij mee. Is voorlopig even goed. Ik ga vlak voor kerst naar het zuiden, waar ik een vriendin op zoek. Als ik terugkom zie ik wel weer. Dan ga ik een nieuwe plek zoeken.