MacDonalds van de thee

Marco ken ik uit Beijing, hij is Taiwanees en runt een theewinkel met Indiase thee in een van de meest trendy winkelgebieden van de stad. Hij heeft mij uitgenodigd om mee te gaan naar een ontmoeting in het zuiden van China. De grootste theeretailhandel van China, dus tegelijkertijd ook maar meteen van de wereld, is gevestigd in de zuidelijke provincie Fujian. Ze bezitten meer dan 1030 winkels in China, die alle eigendom zijn van het bedrijf. En maken een omzet van 1,7 miljard rmb per jaar (ca 200 miljoen euro). In tegenstelling tot wat gebruikelijk is, bij bedrijven van een dergelijke omvang, geen franchise dus. En eigenlijk gaat de vergelijking met MacDonalds hier meteen mank op twee punten: geen franchise, maar vooral ook producten van hoge kwaliteit. Dit bedrijf is vooral beroemd vanwege zijn tieguanyin-thee. Hun goedkoopste thee gaat voor 4,50 euro per pond over de toonbank, de duurste voor 3.500 euro per pond. We hebben een exclusieve ontmoeting met de grondlegger. Van oorspong komt dit bedrijf uit Taiwan en het heeft al jaren geleden de overstap gemaakt naar China. De moedermaatschappij zit in Taipei (Taiwann).

We worden opgehaald van het vliegveld met een grote auto. In twee uur rijden we van kustplaats Xiamen naar het hoofdkantoor middenin het theegebied. Onderweg stoppen we op een parkeerplaats. Dit blijkt onderdeel een van onze tour te zijn: de enorme parkeerplaats is namelijk Tienfu-bezit en daarmee de enige particuliere parkeerplaats in China. We worden over de zeer ruim opgezette perkeerplaats gereden naar een enorm wegrestaurant, waar de afkomst van de eigenaar niet verlocchend wordt. Alles Taiwan wat de klok slaat, voor een redelijk bedrag kan je hier even stoppen en Taiwanees fastfood bestellen. En dan meteen ook de supermakrt aandoen en uiteraard de theewinkel bezoeken. Alles is groot, dat ben ik wel gewend in China, maar hier hebben ze gesupersized. We worden ontvangen door een vriendelijke dame, de parkeerplaatsmanager. Samen met haar schuiven we aan tafel, en terwijl we het fast food voorgschoven krijgen vertelt ze dat ze vanmorgen nog een burgemeerster uit de provincie Shandong op bezoek gehad, want die wil dit ook, zo’n parkeerplaats van formaat.
Ze ontvangen er veel bezoek, en draaien er flinke omzet, omdat het als het ware als een soort entertainment park is opgezet. Ze zegt dat ze de afgelopen dagen veel heeft gewerkt en ik zeg haar dat ze dan ws binnenkort wel een dag vrij heeft. Ze reageert dat ze daar niet aan gewend is, dat ze elke dag werkt. Ze vertelt dat ze geen weekend heeft, ze werkt 7 dagen per week. En heeft ook geen vakantiedagen, want dat hoort niet bij iemand in haar positie. Het personeeel in de winkel wel, maar zij in haar managementpositie heeft dat niet, want daar werkt iedereen 7 dagen per week. Vandaag is het zondag, we hebben onze afspraak later op de dag met de directeur. Die werkt dus ook op zondag.
Ik ben erg verbaasd over haar toewijding en ben benieuwd wat haar dan –al 7 jaar- bij dit bedrijf houdt, 7 dagen per week. Normaal gesproken zijn jonge gekwalifificeerde werknemers voortdurend bezig met jobhoppen, van de ene baan naar een beterbetaalde volgende baan. Soms is het fijn om buitenlander te zijn en kan je hier onwetend allerlei vragen stellen, dus ik vraag haar wat haar hier houdt. Ze zegt dat ze als stagiaire bij dit bedrijf terecht is gekomen en dat de eigenaar haar vervolgens, na haar studie, tot Persoonlijk Assistent heeft gemaakt, waar door ze vaak met hem is meegeweest op reis, hij haar allerlei dingen heeft geleerd en dat hij haar als een dochter heeft opgenomen. Zij ziet hem als een vader. En ze heeft helemaal niet het idee dat ze voor een bedrijf werkt, ze werkt voor haar familie en voor haar vader. In dit geval de parkeerplaats van ‘haar vader’ dus.

Het gesprek met deze directeur is indrukwekkend. Het is een vitale man van 76, die inderdaad 7 dagen per week werkt. Geroutineerd gaat hij met het bezoek om. Assistent links en rechts maken aantekeningen. Ondertussen drinken we thee aan een houten vergadertafel. Een dame in qi pao (traditionele jurk) doet niet mee aan het gesprek, maar zit aan het hoofd van de tafel en maakt de thee voor ons. Dit bedrijf gaat de komende 3 jaar nog eens 2000 vestigingen openen in China en 1000 in het buitenland. Vanuit die gedachte ben ik aangeschoven. Marco spreekt Taiwanees met hem als de directeur wat amicaler wordt. Daar pik echt echt niks van mee, compleet andere taal. We gaan op de foto met meneer en dan verdwijnt hij weer. We krijgen een uitgebreide rondleiding over het terrein, compleet met een eigen luxe hotel, restaurant, en een theeuniversiteit, waar je een officiele internationale graad kan halen. Zo’n 2000 studenten zijn hier ondergebracht. Prachtig gebied tussen theeplantages. Leuke studie!