Het is eindelijk gelukt. Na al die jaren reizen in Azie in oude aftandse bussen, ben ik vanochtend in een spiksplinternieuwe bus terechtgekomen. Ik mag mee op de allereerste dag van deze langeafstandsbus. Daar heb ik toch 18 jaar op moeten wachten realiseer ik me nu. In ‘92 kwam ik voor het eerst in dit werelddeel. Tijdens die honderden ritten met het openbaar vervoer is het me nog nooit gebeurd dat ik in een (enigszins) nieuwe bus ben gestapt. Statistisch gezien werd het tijd denk ik.
Toen ik om 8 uur instapte voor de rit van Dehua naar Xiamen was het opvallend dat de stoelen nog in plastic verpakt zaten. Ze hebben nog niet de moeite genomen om het eraf te halen. Dus we zitten allemaal op ‘gladpak-folie’ te glibberen. Alsof we zo de koelkast in verdwijnen, ik zou een kliekje eten niet strakker kunnen inpakken. En laat ik nu voor een keer niet de arrogante buitenlander zijn die als eerste het plastic eraf gaat pulken. Het is bovendien waarschijnlijk een effectieve manier om de stoelen te beschermen tegen vieze vingers en snottebellen.
Voor uw informatie, de bus is –uiteraard- uitgerust met een karaoke-installatie, die het geluid van motor, bellende passagiers en gillende kinderen met gemak overstemt. Oude of nieuwe bus, altijd zingen. Verder hebben we allemaal een kotszakje gekregen, want bussen stoppen niet voor zulke kleinigheden. En binnenin, op een LED-display, lees ik bij vertrek om 8 uur s morgens, op ca 1500 meter hoogte: Buitentemperatuur 27 graden, binnentemperatuur 20 graden, 42 % luchtvochtigheid. Er wordt dus goed voor ons gezorgd.
We rijden in een paar uur vanuit de bergen naar de zee, ben benieuwd welke temperatuur hij daar aangeeft.
Ik kijk naar de langstrekkende rijst- en theevelden en trek af en toe mijn plakkende arm los van het plastic.
Ik stap uitgerust uit om half 11 s morgens, op zeeniveau, bij 33 graden Celsius volgens ‘de bus’. Ik ben weer in Xiamen.
No comments:
Post a Comment