Onder de palmen

Hier was ik erg aan toe, een paar dagen zon en warmte. We ziten nu in Jinghong, op de grens met Laos. In Zuid China dus. Overal palmbomen in de straten en vrolijke uitbundige mensen. Je hebt geen geen idee dat je in China bent hier. Han Chinezen zijn er bijna niet meer, het grootste deel van de bevolking bestaat uit zgn minderheden, mensen van verschillende achtergronden, stammen, bergdorpjes of immigranten uit het nabijgelegen Laos of Birma. Eigenlijk zijn we elke dag een beetje in de war, met dat Chinees van ons kunnen we wel terecht, maar beter is het nog als je hier Laotiaans kan spreken of Thais. Alls opschriften in winkels zijn dubbel: Chinees en een lokaal schrift, wat er inderdaad heel Laotiaans uitziet.

Ik breng de dag door met Mira, Holger en Miguel. We zijn een Europese ratjetoe: Bulgarije, Duitsland en Spanje. En ik dus. Ik ben de eerste week met Mira op pad geweest in Suzhou, een stad zo'n 90 km van Shanghai, in het oosten van het land. Het was er berekoud, voelde er ouderwets Hollands koud aan. Ik heb geloof ik net mazzel gehad, het waren de 3 koudste dagen daar tot nu toe, de temperatuur zakte onder het vriespunt en ging tot op mijn botten. Maakte geen bal uit hoeveel ik nu eigenlijk aanhad, overal was kou. Natte kou. Heel anders dan in Beijing, waar de temperatuur veel lager is momenteel, maar waar een droge kou is. Zeker met de zon erbij teken ik voor de winter daar. Bovendien is er in Beijing in de meeste (openbare) gelegenheden zoals restaurants verwarming. Dat kan je vergeten in het zuiden, waar Suzhou is. Onder de Yangtse rivier zijn er geen verwarmingen meer. Dat klinktt raar, maar het is echt zo. Daar subsidieert de overheid niet meer, omdat het er de rest van het jaar goed te doen is. Alleen nu dus niet. Gelukkig had onze hotelkamer een airconditioner, die we de hele dag hebben laten loeien, ook toen we weg waren, eerlijk gezegd. We zaten er in restaurants met jas aan en shawl om, om warm te blijven en het deed me denken aan de allerleerste keer dat ik in China was, met Marieke. Toen hebben we in precies deze periode 3 maanden door het land gereisd en droegen overal binnen en buiten onze jassen. Halverwege de trip had ik taoen allemaal vetvlekken op mijn jas, onder mijn kin, omdat de noodles alle kanten op slingerden in een poging om met stokjes te eten. OK, dat gaat nu in ieder geval beter.

Maar nu: palmbomen. Heerlijk. En al die lagen zijn afgepeld, zodat ik vandaag alleen in een Tshirt langs de Mekong-rivier heb gefietst. Het is een groot feest met zijn vieren op pad te zijn. Mira is gek op shopping malls, hoge hakken en glinmende kerstversiering. Dingen die hier dus niet te vinden zijn. Maar ze wilde heel graag samen op pad naar een plek waar ze nog nooit eerder was geweest. Dus daar zitten we dan nu; in een soort heerlijk onbekommerd niemandsland op de Zuid-Chinese grens. Ik heb wel even mijn twijfels gehad over onze trip, omdat ze dit nog nooit eerder had gedaan. 't Is toch meer reizen dan 'vakantie' hier zal ik maar zeggen. Zij met een enorme trolley op wieltjes, ik met mijn rugzak in de sleeperbus, maar we zijn hier nu en met een beetje duwen her en der, gaat ze mee het 'avontuur' in. Vandaag zijn we op de fiets met zijn vieren het platteland op gegaan, naar allemaal kleine dorpjes. Mira met al haar sieraden om, slingerend over landweggetjes, ondertussen roepend waarom we hier in godsnaam zijn. Wat er nu zo leuk is aan dit dorpje en waar we naar toe gaan. Ze vindt de dorpjes armoedig en begrijpt werkelijk niet wat we er doen. We hebben gisteren een uitgebreide en interessante discussie gehad over reizen. Waarom reizen we eigenlijk, is het de armoede die aantrekkelijk is. Zouden we hier ook zijn als alles verwesterst was. Ik begon me te realiseren dat het wel degelijk uitmaakt dat we uit verschillende delen van Europa komen.
Mira ziet in de zgn rustieke plekken die we hier bezoeken iets heel anders dan wij. Het herinnert haar aan het dorp waar haar grootouders wonen, in de bergen. Het ziet er net zo uit, dezelfde krakkemikkige huizen, mensen die op straat eten koken. Waar wij drien uit west-Europa helemaal uit ons dak gaan als we weer een nieuw leuk, misschieen beetje viezig, straatje hebben gevonden met allemaal straat-eet-stalletjes, en van alles uit proberen, wordt zij juist geconfronteerd met een leven dat ze van vroeger kent. En waar ze zich aan ontworsteld heeft. Ze woont en leeft in Warna, aan de Zwarte Zee, heeft gestudeerd en een goede baan. Bulgarije is sinds kort EU-lid en is bezig met een verdere moderniseringsslag, waar waardering van het rustieke straatbeeld nou niet meteen de eerste aandacht heeft. Niet van haar in ieder geval.
Maar uiteindelijk heeft ze wel heel erg genoten van de fietstocht. Ze had sinds haar 14e niet meer gefiets. hInde loop van de dag kreeg ze meer vertrouwen en het zadel ging naarmate de dag vorderde steeds hoger. Morgen gaan we toch maar weer.

reacties

Ik heb mijn instellingen aangepast, zodat -wie dat wil- kan reageren op de weblog. Tot nu toe kon dat alleen door de geregistreerde gebruikers en het was nogal een gedoe. Ik heb er niet zoveel verstand van, maar -dankzij tip van wizkid Irma W - is het nu wellicht gemakkelijker. Vind het natuurlijk ook leuk om te lezen!
Verder: postadres hier werkt, ik heb wat kaartjes en zelfs een pakket ontvangen. Pakket was niet eens geopend. Post die ik naar jullie stuur wordt soms wel geopend heb ik al begrepen.

Vakantie in zicht

Nog een dag en dan heb ik vakantie. Morgen hebben we een 'Test', door bijna iedereen verafschuwd omdat je -net als vroeger- weer het gevoel hebt dat je extra je best moet doen. Een deel is schriftelijk een deel is mondeling. Meestal is het wel te doen, we hebben dit 2x eerder gehad. De docent laat ons na het schriftelijke deel alleen in de klas achter en gaat naar een andere kamer voor de mondelinge test. Om de beurt mogen we daar dan naar binnen. Grappig verschil met vroeger is wel dat we allemaal nog onze schriftelijke test voor ons hebben als zij al niet meer in de klas is, en we dus gemakkelijk aan elkaar de 'goede' antwoorden kunnen vragen. Maar niemand doet dat. Iedereen heeft denk ik toch het idee dat-ie deze studie voor zichzelf doet en niet een kunstmatig hoger cijfer wil halen. Alhoewel we natuurlijk stiekem allemaal wel nieuwsgierig zijn naar elkaars resultaten nadat de tests gecorrigeerd zijn.

Na de test gaan we morgen met alle laoshi (docenten) en studenten naar de karaoke bar. Yehhhhh. Ben er al eerder geweest hier. Het zijn superdeluxe plekken met kamers waar je met groepen van verschillende grootte kan zingen. De meeste Chinezen houden er heel erg van, en kunnen het ook best goed. En als ze het niet kunnen zijn ze schaamteloos. Wat heerlijk lijkt me dat, om gewoon heel hard en vals solo te zingen. Ben ik te verlegen voor, maar als we morgen de vakantie vieren met wat bier misschien durf ik dan wel. Tot nu toe heb ik met Holger een paar weken geleden 'Country Road Take Me Home' gezongen, alhoewel ik niet home wil, maar dat was wel leuk om te doen eerlijk gezegd. Als er nog spectaculaire foto's gemaakt worden zet ik ze op de blog.

Vanaf zaterdag vakantie dus. Alhoewel kerstmis niet gevierd wordt en de universiteit voor de andere lessen gewoon doorgaat deze maand, hebben ze voor onze groep een aangepast schema gemaakt. We zijn vrij tot 5 januari. Een aantal klasgenoten gaat terug naar huis, het grootste deel blijft hier en is druk bezig een vakantiebestemming te bedenken. Ik ook. Ik ga samen met Mira uit Bulgarije op pad. Op een of andere manier boeken we allemaal nog steeds niks, blijven we twijfelen hoe we nu precies zullen reizen. Je kunt hier voor niet teveel geld binnenlandse vluchten maken en ook op het laatste moment boeken. Dus we blijven allemaal maar zo'n beetje om de beslissingen heendraaien, maar ik denk dat het erop neer komt dat we uiteindelijk met een groepje van een man of 4-6 in Yunnan (Zuid_china) terecht komen. Mogelijk reizen we niet gelijktijdig maar ontmoeten we elkaar onderweg.
Als het gaat om mijn reiswensen: ik heb dringend behoefte aan een paar extra bomen om me heen, en wat minder mensen. Ik woon nu sinds half oktober in deze stad en ben maar 1x in 'de natuur' geweest. En zelf toen waren er nog heel veel mensen om me heen (zie blog over Kunming, stone forest in november). Ik ben dus al maanden achter elkaar in de stad en wil heel graag wandelen, groen zien. Vannacht heb ik gedroomd dat ik op Terschelling was, echt waar. Dat soort dromen heb ik nog niet eerder gehad. Zou erg graag willen dat Terschelling hier in de oceaan lag en dat ik even over het eiland kon lopen en fietsen.

Verder wordt de crisis hier ook steeds meer gevoeld. Zoals ik eerder schreef bezoeken we iedere maand een aantal bedrijven in een bepaalde stad/provincie. Volgende maand gaan we naar Guangzhou/Shenzen in het zuiden van het land. Een van de rijkste delen van China. Het programma daarvoor wordt voorbereid door de METP-organisatie. Vandaag hoorden we dat een van de bedrijven die we wilden bezoeken sinds deze maand niet meer bestaat, die heeft het niet gered. In totaal zijn in de Pearl River Delta (zuidelijk welvarend deel van China) sinds het begin van dit jaar 15.000 bedrijven over de kop gegaan. Maar goed, in China is het altijd een beetje goochelen met dit soort getallen, je weet het nooit precies. Statistieken kloppen hier per definitie niet.

Vandaag is trouwens een bijzondere (feest)dag hier. Landelijk wordt de '30th Anniversary of Opening Up & Reform' gevierd. 30 jaar geleden begon Deng Xiaoping met het herstructureren van de nationale economie, gelijktijdig toonde China ook meer belangstelling, openheid tov de rest van de wereld. Deng creeerde 4 economische handelszones die de aanzet waren tot verdere liberalisering van het land. Veel mensen hier zijn erg trots op de openheid en de (snelle) resultaten die China inmiddels heeft bereikt. Onder meer door het kopieren van beleid en methodes van andere landen (oa Singapore) en door de ongelooflijke gedrevenheid om het nog beter te willen doen is het land nu waar het is. Het is ook fascinerend om te zien wat het verschil is met de eerste keer dat ik hier was, zo'n 14 jaar geleden. Alles verandert hier heel snel, soms beangstigend snel. Waar vroeger alleen maar joint ventures mogelijk waren, kan je tegenwoordig een foreign enterprise starten hier.
Op TV is er veel andacht voor de 30ste verjaardag. Er is een Engelstalige Chinese zender, CCTV9, die ik volg. Wordt natuurlijk volledig gerund en gestuurd door de regering, maar is toch interessant om te beluisteren. Hoorde vandaag de CCTV-presentator spreken over de 'ridiculous cultural revolution', zo wordt er nu over deze periode gesproken.
Ik ben vanmiddag naar Tiannammen gegaan, Plein van de Hemelse Vrede, om te zien wat daar van deze dag te merken was. Ik was wel wat teleurgesteld, zag alleen maar een paar extra rode vlaggen. Had gehoopt op een boel Chinese officials, muziek etc. Misschien was dat eerder vandaag. Waarschijnlijk is er vanavond wel vuurwerk daar, maar.... ik moet studeren.

Ik heb veel zin in de vakantie. Ik weet niet of ik veel tijd heb / gelegenheid heb om mijn weblog bij te werken. In ieder geval leuke dagen allemaal!

Zondagmiddag - thee thuis.

Zomaar wat mensen op het ijs

Mooi weer.

Zondagochtend, Beijing Qian Hai. Op de achtergrond de drumtower & belltower.

















Verkoper van gesuikerde vruchten.

Kerstdiner

Vandaag wakker geworden met de smaak van schaap in mijn mond.

Gisteren hadden we een kerstdiner vanuit het METP-programma. Alle docenten, organisatoren en studenten waren er, ook een aantal van de vorige jaren. Geen idee waar de bus ons nu eigenlijk heeft gebracht gisteren, maar hij parkeerde voor de deur van een Xingyang restaurant. Die worden gerund door islamitische minderheden uit Xingyang province. Uiteraard wordt er alleen halal gekookt. Veel BBQ stokjes. Het restaurant bevindt zich pal tegenover de Amerikaanse ambassade. Een mooier kerstgevoel kan je je niet voorstellen ;-).

Uiteindelijk zaten we met 120 man aan tafel. Ronde tafels, zoals gebruikelijk, met uiteraard draaiplateus in het midden. Tijdens het eten was er een uitbundige buikdansperformance van diverse dames en deed ook nog een groep Chinezen zijn best om Spaanse flamenco te spelen, compleet met akoestische gitaar. Wat de Spaanse harten van een paar vrienden deed opspringen en die begonnen te dansen. Het rode kaarsje op tafel deed ons nog enisgzins aan kerst herinneren. Toen de ober het zoveelste gerecht op tafel wilde zetten en het niet meer paste, wilde hij het wegnemen om ruimte te maken. Onder groot protest, het minimale kerstgevoel moest beschermd worden. Was verder wel een hele leuke sfeer.

Voor ons gezelschap waren 4 schapen besteld, die zijn verwerkt in (vrijwel alle) gerechten, ik kan voorlopig geen schaap meer zien. In stijl weggespoeld met literpakken jus d'orange en bier.

Daarna nog naar het centrum gegaan en in een discotheek terecht gekomen. Vandaag rustig aan.

Mijn buurt: de stomerij

Om de hoek is een klein straatje met winkels waar ik boodschappen doe; de groentenman, de stomerij, een kruidenier, bakker van kleffe Chinese broodjes, de notenwinkel. En natuurlijk restaurantjes. Hele kleine tentjes met een paar tafels waar je voor een euro een geweldige maaltijd kan krijgen. Ik kan mijn fruit in de grote supermarkten kopen in de hoofdstraat, maar ik vind dit leuker en vaak ook lekkerder om de hoek.

Ik zal proberen af en toe wat te schrijven over die winkels en de mensen daar. Ze beginnen me nu wel een beetje te kennen. Ze zijn gewend aan de laowai (buitenlander) in de paarse jas op een te grote fiets (voor Chinese begrippen).

Dit is de stomerij, kleermaker. De winkel wordt gerund door deze jongen. Hij is hier nu een jaar of zes en komt oorsponkelijk uit Sichuan, het zuiden. Veel mensen in Beijing komen oorspronkelijk niet uit de stad, maar zijn import. Zo'n beetje als Amsterdam eigenlijk. Hij werkt elke dag in de winkel en slaapt er ook. Hij opent om een uur of 8 en blijft open totdat-ie naar bed gaat. Ik heb eigenlijk geen idee waar hij de kleren stoomt, want daar is de winkel veel te klein voor. Hij repareert gescheurde kleding en naait knopen aan. In mijn geval deed hij dat voor een vest. Ik heb uit een enorme bak een paar geinige knopen uitgezocht en die heeft ie eraan gezet. ja, je moet toch wat als je moeder niet in de buurt is.

In de winkel groeit een boom. Je ziet op de foto aan de buitenkant dat-ie best groot is, hij steekt een aardig eind uit het dak. Hij maakt er wel handig gebruik van door er briefjes op te prikken en ook een kledingrek is eraan bevestigd. Voor 8 yuan (80 cent) was de scheur in mijn vest gerepareerd en zaten de knopen eraan.

Dit is trouwens mijn fiets, voor de winkel. Ik mik alles in dat handige mandje voorop. Waarom hebben NL fietsen niet zo'n mandje, echt superhandig!

Chairman Mao doet niet open

Al een paar weken waren Danni en ik van plan om een bezoek te brengen aan Mao, die ligt opgebaard in een enorm mausoleum op het Plein van de Hemelse Vrede. Ik ben er wel een aantal keer langsgefietst. Ik heb hem nog niet eerder gezien. Danni ook niet dus het leek ons een goed zaterdaguitje. (Meer over Danni, zie hieronder). Ik heb haar eerst bij mij thuis uitgenodigd. Daar was ze erg nieuwsgierig naar, vooral ook omdat ik in een hutong woon. Ze woont al 3 jaar in Beijing, maar was nog nooit in een hutong geweest. De universiteit (ze woont op de campus) is een eindje buiten de stad, tussen de 3e en de 4e ring, zo'n 20 minuten van het centrum, van mijn huis.

We hebben wat gedronken en gesproken over de inrichting, iets wat je hier niet te nonchalant moet bekijken. Niets is vanzelfsprekend in dit land, vrijwel alles heeft een betekenis. De wijze waarop je je meubels plaatst in huis is bepalend voor je geluk. Iets wat in Europa is doorgedrongen via begrippen als 'feng shui' (wat letterlijk wind en water betkent, 2 elementen die met elkaar in evenwicht moeten zijn) en wat een tijdje trendy was, maar wat hier dagelijks gebruik is. Ze heeft me erop gewezen dat ik bv mijn bed anders moet neerzetten, anders stroomt de energie uit de kamer weg. Verder heb ik een linnenkast met een spiegel. Onder geen beding kan ik die spiegel s avonds open laten, die moet bedekt zijn. Dat deed ik eigenlijk automatisch al, omdat mijn kast een extra -schijnbaar loze- schuifdeur heeft die daar speciaal voor bedoeld is.
Ook de windrichtingen zijn van groot belang. De Verboden Stad (vml keizerlijk paleis) ligt op de Noord-zuid as van de stad, alles is eromheen gebouwd in een sterk geometrisch patroon. Die as staat voor veel voorspoed en mag niet belemmerd worden. Nu is jaren geleden dat mausolem van Mao er neergezet, volgens haar niet de beste move om een dode te plaatsen recht tegenover het paleis, precies op die noord-zuidas.


Om 14 uur kwamen we eens aan bij het mausoleum. Op het Plein was het erg druk, maar ik zag geen rijen voor de deur. Helaas bleek die dicht te zijn. Mao wil graag dat we vroeg opstaan want hij houdt alleen van 8 tot 12 uur open huis. We hebben uitendelijk een heeeeeeel erg toeristische foto gemaakt voor de Verboden Stad (zie hierbij), vlak tegenover het mausoleum. En zijn vervolgens gaan wandelen, lunchen en winkelen. Alletwee een nieuwe muts gekocht.

Danni

Vandaag ben ik met Danni de stad in geweest. Danni is studente Chinese taal en cultuur. Zij is de tutor met wie ik een flink aantal uur Chinees spreek. Maar ook heel vaak Engels omdat dat wel zo gemakkelijk is en omdat ik vaak erg nieuwsgierig is naar haar leven. Mijn huidige Chinese vocabulaire reikt nog niet veel verder dan vragen waarmee ik kan informeren naar haar familie, het weer, of ze het druk heeft, het eten lekker is etc. Maar niet de dingen die ik echt wil weten. Ze komt uit Fujian province in Zuid-China en had zin om vooral ver van haar ouders te studeren. Da's gelukt ze zit op zo'n 2000 km schat ik. Ze heeft al 2 jaar een vaste relatie, maar daar weten haar ouders niks van, want dan willen ze weten wie dat is, of-ie goed genoeg is voor haar en ook wanneer ze dan gaat trouwen. Terwijl ze juist een eigen carriere en leven wil opbouwen. Twee dingen die hier niet gemakkelijk samen lijken te gaan, voor vrouwen. Ze zegt dat het soms lastig is voor haar, haar vriendinnen om een toekomst uit te zetten. Veel Chinese mannen vinden het prettig als een vrouw afhankelijk van hen is, ze willen voor hen kunnen zorgen. Danni wil dat niet, zij wil zorg dragen voor haar eigen inkomen. Haar vriend heeft 2 jaar geleden de universiteit verlaten en werkt nu. Hij zegt haar dat wanneer ze getrouwd zijn, ze niet hoeft te werken, dat hij zal zorgen voor een inkomen. En dat hij dan een bloemenzaak voor haar zal kopen waarin ze kan werken. Maar ze wil helemaal geen bloemenzaak.

Danni houdt van nieuwe indrukken omzich heen en verveelt zich soms op de universiteit. De meeste studenten blijven op de campus en gaan af en toe net buiten de hekken naar de film in het weekend, of ze kijken tv in de gezamenlijke huiskamer. Ik ben in haar studentenflat geweest. Het ziet er heel anders uit dan in Nederland. Het is een enorm flatgebouw met lange gangen. Mannelijke en vrouwelijke studenten wonen in aparte flats. Op elke gang komen wel zo'n 50 kamers uit schat ik. En in elke kamer slapen 5 meisjes in stapelbedden. Het is er propvol. Bovenin slapen ze en onder het bed is een soort bureautje waar ze studeren. De meesten hebben het gezellig gemaakt met foto's van beroemde popsterren of andere posters. Danni heeft een goede plek. Haar bed is aan de raamkant, zodat ze redelijk licht heeft, en ook nog eens dicht bij de verwarming, zodat het in deze tijd van het jaar warm is. Om 11 uur s avonds gaat in de dormitory centraal de electriciteit uit, dan is er dus geen licht meer om te studeren. Alleen in examenperiodes is er tot 12 uur s avonds electricteit. Ze heeft een lamp met een batterij waardoor ze toch nog wat langer licht heeft als ze dat wil. Douchen kan ze alleen van 3 uur smiddags tot 9 uur s avonds. Niet s morgens dus.
Verder houdt ze zich bezig met dezelfde dingen als NL studenten; Via internet kijkt ze America's next Top Model met haar vriendinnen en ze maakt zich druk over haar benen die te dik zouden zijn (hele dunne pootjes..).

Met z'n allen genieten van de natuur...

Stone Forest (Shilin), Yunnan.
Ontsnapt aan het massatoerisme samen met Sandra en Miguel.

Zakenlunch...

Kunming, 3000 km ten zuiden van Beijing. Uitnodiging voor een zakenlunch met de CCPIT, de Chinese Kamer van Koophandel. Lekkerrrrrrrr.

Bezoek aan anjerkweker in Yunnan (Zuid-China)

Foto 1: Bernadett uit Hongarije, Livio uit Italie (hoezo?), moi
Foto 2: De kas
Foto 3: kweker Mick, Henk (NL), Joe (coordinator METP), Tristan (UK), Kim (Schotland).
Foto 4: Kool om de kassen te stoken. Sandra (Spanje), Makis (Griekenland) , Holger (Duitsland), Adrian (Bulgarije), Robinson (Duitsland).

Meditatie oefening....., Green Lake Park, Kunming

Kunming, bejaardengym in het park

Vorige week een paar dagen in Kunming geweest, voor een aantal bedrijfsbezoeken. s Morgens vroeg eerst naar het park.

Hier woon, eet en slaap ik. En kijk uit het raam.

Afgelopen week ben ik op de fiets gestapt met de ayi, de vrouw die 1x per week bij me schoonmaakt. Ze spreekt geen woord Engels, maar met handen en voeten komen we er wel uit. Het is een vriendelijke vrouw die mij meenam naar de dischtsbijzijnde grote supermarkt, de (Amerikaanse) Walmart. Erg fijn, die had ik nl nog niet ontdekt en dat is een winkel waar ze melk verkopen en vierkante (niet zo smakelijke) Kraft-kaasplakjes. Samen hebben we een berg schoonmaakspullen gekocht, waarvan zij alleen weet waarvoor het is en ik alleen aan de kleur, geur en soms het plaatje kan zien of het afwasmiddel is of chloor.
Ze heeft uitgekozen wat zij denkt nodig te hebben voor het schoonmaken. Dat zijn oa heel veel doekjes met verschillende kleuren. Inmiddels is het me duidelijk dat ik haar moet aangeven dat ze niet hetzelfde doekje voor wc en vervolgens voor aanrecht gebruikt. Maar ik leef nog, dus dat gaat goed. Verder heeft ze geen stofzuiger tot haar beschikking, mijn huisbaas wilde die niet verstrekken. Het is bovendien niet zo erg gebruikelijk hier met de plavuizen op de vloer. Da's toch meer dweilen en een beetje vegen. Samen hebben we in een paar uur het hele huis schoongemaakt. Door alles aan te raken in mijn huis heb ik het gevoel dat het meer van mij wordt. De volgende dag ben ik naar Ikea gegaan en heb ik een asociaal grote kar vol met spullen meegenomen. Echt heel basic dingen: bestek, theedoek, strijkplank etc.

Inmiddels voel ik me steeds meer thuis in mijn huis. Helemaal sinds afgelopen vrijdag Henk en Marco langskwamen om een borrel te drinken. De mannen houden wel van inrichting en mooie spullen. Dus binnen een mum van tijd stonden we met meubels te schuiven en het ziet er nu erg gezellig uit en we hebben het huis ingeklonken. En zijn daarna gaan eten bij een tentje om de hoek. Erg gezellig.
Ik moet bekennen, ik heb sinds ik uit Nederland weg ben nog geen enkele keer gekookt. Mijn keuken gebruik ik om water te koken voor de thee en om mijn ontbijt te klaar te maken. Maar het eten is hier zo lekker en goedkoop, dat ik het tot nu toe liever haal.

Hui jia - thuis

Ik heb verwarming!!!! Het heeft weken geduurd maar sinds dit weekend slaap en woon ik in een verwarmd huis. Wekenlang heb ik naar de radiatoren gekeken die vers geinstalleerd waren door de regering, maar het nog niet deden. In mijn straat is sinds dit jaar gesubsidieerde verwarming. Voorheen ging alles met kolen. Maar het is nog even wennen voor iedereen. Ze zijn met indrukwekkende kastjes verbonden,waarmee je de temperatuur kunt regelen, maar niemand weet nog hoe het echt werkt. Zondagochtend werd om 9.00 uur hard op mijn deur gebonsd. Een dame van de regering meldde zich om uit te leggen hoe het werkt. Helaas ging ze alleen maar harder praten (en niet langzamer) toen ik zei dat ik het niet begreep. Het werkt compleet anders dan in NL. De verwarming wordt door de overheid op 15 november aangezet, niet eerder. En hij gaat weer uit op 15 maart. Als het daarna nog koud is moet je het zelf maar uitzoeken. Mijn verwarming kan ik bovendien niet goed zelf regelen. Hij gaat om 10 uur s avonds aan, tot 6 uur s morgens. Dan staat dus in huis, terwijl ik slaap, dat ding te loeien. En op een of andere manier laadt hij zich dan op, zodat je na 6 uur s smorgens ook warmte hebt. Dus tijdens mijn ontbijt is het inderdaad lekker warm, maar vervolgens vertrek ik naar de universiteit en staat dat ding maar warmte weg te blazen. Als ik thuis kom is het huis koud....Heel handig dus.

KARAKTER (S)

Het valt nog steeds niet mee. Misschien ben ik hiervoor wel te oud. Ik ben uren bezig geweest met het schrijven van karakters. En als ik even wegloop om wat te drinken en vervolgens eens een poging waag om de karakters van een uur geleden op te schrijven, ben ik ze vergeten. Het zijn 27 streepjes die in oneindige combinaties naast, onder en door elkaar gebruikt worden. Sommige zijn inderdaad net plaatjes, en daardoor gemakkelijker te onthouden. Het karakter voor ‘u’ is bijvoorbeeld het zelfde als ‘jij’ maar dan met het teken voor ‘hart’ erbij, zodat je ziet dat het respect uit het hart komt. Ik heb mijn favorieten, dat dan weer wel. Dat zijn de karakters met vierkantjes erin. Die zijn lekker afgebakend en gestileerd, gewoon mooi om naar te kijken. Het karakter voor land is er zo een, ik heb er lol in om dat woord te schrijven. Ik wordt wel steeds vloeiender in het schrijven van de karakters. In het begin voelde ik me echt een kleuter die leert schrijven, omdat alle bewegingen zo onwennig zijn. Het ziet er dan nog allemaal horkerig en krasserig uit (zie foto). Verder is het geen kwestie van intelligentie tot nu toe, maar vooral van (visueel) geheugen. De grammatica is goddank tot nu toe relatief simpel. Deze taal kent geen verbuigingen van werkwoorden, het is dus ik lopen, hij lopen wij lopen etc. Onze lessen zijn in het begin van de ochtend plenair, we zitten dan met 8 man in de klas en oefenen nieuw vocabulair, grammatica en uitspraak en soms ook dialogen. Daarvoor gebruikt de juf dan plaatjes die ze uitknipt uit een tijdschrift. Het ene plaatje stelt dan een Chinees voor, het andere plaatje een blonde buitenlander. Die houdt ze afwisselend omhoog en dan laat ze ons zinnen maken. In de loop van de ochtend spiltsen we op in kleine groepen van 3-4 man en dan oefenen we spreekvaardigheid. Dat is met een andere juf. We hebben er voor ons allen in totaal 8, waarvan de hoofddocenten redelijk Engels spreken en de andere eigenlijk niet. Dus dat is vooral bij grammaticale uitleg soms wat ingewikkeld. Maar het gaat.
In het park wordt ook geschreven, door volwassenen en kinderen. Ze nemen een enorme kwast en dopen hem in water. Daarmee maken ze met gemak en heel sierlijk de mooiste tekeningen/gedichten op de grond. Zo simpel, maar zo mooi.

Kung Fu

Vanmorgen, zondag, om 9.45 afgesproken met 4 mensen voor een kung fu les. Twee Spaanse meisjes van mijn studie en een Sloveense. We zagen elkaar bij een metrostation om van daaruit naar de leslokatie te gaan. Ik zat zonder handschoenen op de fiets, wat nogal koud was. Het vriest nu echt s nachts, maar het weer is prachtig overdag. Meestal blauwe lucht, als er niet teveel smog is. En als de zon doorkomt warmt het op. Mooi winters weer eigenlijk wel, zeker als het niet waait. Maar goed, zo vroeg is het dus nog fris. Onze Kung Fu les bleek buiten te zijn, bij gebrek aan betaalbare oefenruimte hier in het centrum. Had ik niet op gerekend, maar af en toe wisselden we handschoenen uit en ging het wel. Het was heel leuk, tussen de veelal oudere Chinezen: veel tai chi en waaierdansen om ons heen. Interessant contrast met ons groepje stijve westerlingen. Onze Chinese leraar is een jonge man van ca 35 die al aan het oefenen was toen we aankwamen. In zijn tas zaten stokken en bijltjes, wat nogal een indruk op mij maakte. Uiteindelijk zijn we alleen aan de stokken toegekomen, die bijltjes zijn neem ik aan voor gevorderden. De oefeningen waren een verademing voor me na deze drukke weken. Het werkte ontspannend om me te concentreren op een –schijnbaar- eenvoudige beweging. Vooral de oefeningen met zijn tweeen zijn verrassend. Bij kung fu gaat het niet om spierkracht maar op het juiste gebruik van energie. De kunst is om niet overactief te zijn, niet teveel kracht te gebruiken, maar om eerder mee te gaan in de beweging van de ander. Door elkaar weg te duwen en toch niet uit belans te raken. We hebben vandaag oa geoefend om je te concentreren op je centrum, zodat je uiteindelijk van daaruit bewegingen kunt maken; De een moest met heel zijn gewicht op de heupen van de ander gaan hangen (dit is geen kungfu beweging, alleen een oefening, zie foto). Kan er nog niet heel veel over zeggen, want het is pas de eerste keer. Maar ik vond het vandaag erg leuk. Deed me wel denken natuurlijk aan de Tai Chi lessen die ik in NL heb gehad. Zelfde basisprincipes, alleen is dit een vorm van martial arts waarbiij je meer met een partner samendoet. Wat me wel aanspreekt trouwens; het is wat actiever. Ik had het idee dat ik echt gesport had, al zijn de bewegingen klein. Na de les met elkaar bij de Chinees gegeten. God wat is het leven hier heerlijk.

Pekineesjes

Bijna elke courtyard heeft wel een hond, meestal een hondje. Een klein, beetje geel beest, dat door zjn baasje uitgelaten wordt alsof het zijn meest dierbare bezit is. Ze worden opgepakt en geknuffeld en er wordt tegen gepraat alsof het een familielid, een kind is. Niet dat ik het versta. Nu het wat kouder wordt verzorgen de bazen hun honden met nog meer aandacht en krijgen ze kleren aan. De meest trendy outfits heb ik inmiddels voorbij zien dribbelen. Eentje had net zo’n jas aan (met capuchon!) als ik hier gekocht heb, precies dezelfde kleur, een paarse (zie foto). De buurvrouw heeft ook een hondje. Let vooral op de verleidelijke oogopslag, van de hond. Ze kan hem zelfs recht in de lens laten kijken. Tussen de hond en mij gaat het steeds beter, hij blaft steeds minder als ie me ziet en hangt niet meer aan mijn broekspijpen.

Luxe en mooie rotzooi

De afgelopen week ben ik niet in mijn eigen huis geweest. Ik ben tijdelijk ingetrokken bij twee klasgenoten; eerst 2 dagen bij Henk en vervolgens een paar dagen bij Susanna. De reden was dat ik de huisbaas gelegenheid wou geven om de klussen die nog in mijn huis gedaan moesten worden te regelen. En ik had geen zin om met mijn spullen tussen de klusjesmannen en het stof te zitten. Ik heb mijn boel dus een week geleden opgepakt (en merk dat ik al aardig aan het verzamelen ben gegaan, ik heb inmiddels vele kilo's extra spullen dan waarmee ik over de grens kwam).

Van mijn hutong, een van de volksbuurten in de binnenstad, ben ik in de loop van de week verhuisd naar de compound van de Finnen Susanna en Wesse en hun kinderen, in het noorden van de stad. Letterlijk een wereld van verschil met mijn woonplek. Ik wist niet wat ik zag toen ik met de taxi en mijn zooi aankwam; een soort villadorp van Engelse huizen, brede straten, veel bomen en erg veel westerse gezichten. De enige Chinezen die er rondlopen zijn de bewakers en de ayi's (huishoudelijke hulpen). Het is een soort permanent vakantieparadijs met zwembad, sauna, tennis- en squashbanen, restaurant, kapper etc. Als je geen zin hebt hoef je nooit buiten de muren van de Beijing Riviera te komen, zoals deze compound heet. Alles is binnen handbereik. Een Nederlander uit mijn hockeyteam hier, die zelf ook in een soortgelijk park woont, noemt het de 'campings' van Beijing, omdat ze enigszins buiten de stad liggen.

Elke ochtend zoeven de auto's met chauffeur door de straten. Ik heb ook een dag of 5 meegeleefd in deze expatbubble, een wereld ver van de Chinese realiteit, maar erg gerieflijk. s Morgens zaten we met zijn vijven in de MPV Buick, en werden door een chauffeur naar resp werk (Wesse, haar man), universiteit (Susanna en ik) en school (Jusu van 13 en Veeti van 9) gereden. Al heb ik nu wel weer erg veel zin om op mijn fiets naar de universiteit te rijden.

Ook de supermarkten rondom de compounds met vers bruin brood en Nederlandse, Finse en weet-ik-wat voor kazen waren een aangename verrassing.

Ik was verbaasd over mezelf, heb gewoon een week in een Fins gezin geleefd, zelfs Susanna geholpen om de kinderen uit bed te jagen s morgens. Echt een superleuk en hartelijk gezin waar ik me erg op mijn gemak voelde. En dat terwijl we elkaar eigenlijk maar 3 weken kennen. Op een of andere manier zijn die kennelijk zo intensief geweest.

Samen met Susanna en Veeti ben ik op zondagochtend om 8.00 uur naar de antiekmarkt geweest (zie foto's). Fantastische plek voor mij met al die oude troep. Heb een ... theepot gekocht.

Karakters

Ik heb nu ongeveer een week les en het is zoals ik me had voorgesteld: het valt niet mee. Onze groep van 28 man is in 4 subgroepen verdeeld, waarvan 2 grote groepen voor beginners, een intermediate groep en een gevorderden groep. 

Ik zit met nog 7 mensen in een groep voor beginners. We zijn de afgelopen week bezig geweest met klanken, tonen, uitspraak en nog eens uitspraak. Als je langs onze klas zou lopen zou je denken dat we niet goed wijs zijn, klassikaal stoten we klanken uit als ao, ong, yue, ie etc etc etc/. dat gaat zo'n beetje de hele dag door; van 8.30 s morgens tot 15.00 uur. We krijgen dagelijks dictee om te testen of we het goed hebben begrepen. Dan schrijven we alle gedicteerde  klanken met de juiste toonsoort in een schriftje dat de juf vervolgens nakijkt met een rode pen. Vooralsnog schrijven we de woorden op in pinyin, de -voor westerlingen leesbare - transcriptie van het Chinees. Als we het niet goed uitspreken, schrijft de juf het op een bord en wijst de juiste versie aan met een eetstokje (multipurpose dus) of tikt ermee op de tafel. 

Deze week zijn we begonnen met het schrijven van karakters. Dat ziet er uit als kleuterwerk en het voelt ook zo. Alsof je voor het eerst aan het tekenen en het schrijven bent. Ik heb gisteravond de woorden voor de cijfers 1 t/m 10 zo'n 200 keer voor mezelf opgeschreven. En op verzoek van de juf heb ik het schriftje met 'de mooiste' ingeleverd. Ik kreeg het net terug met het commentaar 'very good', net als de rest van de klas. Om ons te bemoedigen waarschijnlijk. 

Als welkom in de klas kregen we allemaal een theebeker met een karakter erop, voor iedereen verschillend. Het karakter op mijn beker is nogal moeilijk te reproduceren, maar het is wel een goeie: qian. Money!

Kool en prei

De winter komt eraan. Het vriest hier inmiddels s nachts. Onze juf staat voor de klas met haar jas aan. Ik probeer me nog even met lagen truien warm te houden. Ik ga morgen mijn nieuwe jas ophalen; hij is speciaal op maat gemaakt en met dons gevuld. Wanneer ik hem draag zie ik eruit alsof ik een slaapzak aan heb. 

Voor de mensen in mijn woonbuurt is het tijd is om groente in te slaan. Populair en goedkoop deze tijd is prei en Chinese (...) kool. Om de hoek van mijn hutong, in een van de drukste straten va de stad, ligt al een week een enorme stapel groente. Diverse keren per dag komt een vrachtwagen nieuwe groente brengen. Wat nog over is van de vorige dag wordt onder een zeil gelegd. 's Avonds wordt dat onbewaakt achter gelaten, niemand die eraan zit. De meeste mensen komen met een fiets of een fietskar of zo'n bejaardentas op wieltjes en proppen die helemaal vol. Het ruikt op straat erg lekker naar verse prei. Mijn buren zijn er onlangs ook heen geweest en in onze courtyard ligt nu overal prei en groente. Ik vroeg me af hoe een relatief klein gezin zich door die enorme stapel heen werkt, zonder dat het op korte termijn bederft. Maar inmiddels is me duidelijk hoe het zit. En ook waarom er zelfs hun kool in mijn (!) zonnige vensterbank uitgestald was. Ze drogen het voor de winter, zouten het en maken het dan in. 

NB Op de foto het hek van mijn overburen. Elke plek wordt benut om de groente te drogen. 

2 maanden geleden

Twee maanden geleden pas, het lijkt al veel langer geleden: Mijn verjaardag/afscheidsfeestje op 6 september waar ik nog veel aan terugdenk. Ik heb het notitieboekje met jullie wensen dagelijks bij me. Het is inmiddels onmisbaar geworden, ook omdat alle alle handige adressen erin staan (vaak in Chinees erbij gekriebeld door een hulpvaardige local, zodat ik dat aan een taxichauffeur kan laten zien). Niet iedereen staat op de foto helaas, ik kwam toen een beetje laat op het idee. De armband rinkelt nu om mijn pols en is mee geweest naar veel nieuwe plekken. X

Een vraag aan allen, niet alleen voor degenen die op de foto staan: willen jullie je verjaardag alsjeblieft aan me mailen? Ik heb geen kalender meegenomen en merk nu dat ik ze niet uit allemaal mijn hoofd weet...

De universiteit

Mijn eerste dag op de UIBE (University of Business & Economics) waar ik de komende 7 maanden vastgetekend wordt aan een bureau en Chinees leer, als ik de lerares mag geloven. Dagelijks heb ik van 8:30 tot 15:00 les (karakters lezen, schrijven en spreken) en daarnaast 8 uur per week conversatie met een tutor. Ook nog eens 3 uur per dag huiswerk mee, dus ze houden ons wel bezig. Vanmorgen zaten we voor het eerst met elkaar in de klas. Onze hoofdjuf, Jiang Lao Shi (teacher Jiang), liet ons weten dat we elke 2 weken een test moeten doen om onze voortgang in de gaten te houden en dat we altijd aanwezig moeten zijn, behalve als je een medische reden hebt (briefje vereist...). Met deze dame valt niet te sollen hebben we al gemerkt en ze wenst ook aangesproken te worden met Lao Shi (teacher), een soort beleefdheidsvorm in China. We zitten elkaar allemaal nog wat vreemd aan te kijken tot nu toe. We hebben een angstaanjagende stapel boeken meegekregen, waar we nog wel even zoet mee zijn. Daarnaast ontvingen we wat werd genoemd een 'school uniform', zodat iedereen het nogal warm kreeg. Maar dat bleek gelukkig niet meer dan een poloshirt voor sporten. 

Verder kwam er ook nog even een politieman in de klas langs om ons welkom te heten in dit land en ons te wijzen op alles wat wel en vooral niet mag. Hij nam plaats en begon een heel verhaal in het Chinees, wat 90% van onze groep (nog) niet begrijpt en wat braaf vertaald werd door een andere ambtenaar. Inmiddels weten we dat 'gunfighting' verboden is, net als prostitutie en dat 'normal fighting will punished according to the situation'. Ook wees hij ons erop dat we naar onze lessen moeten gaan en respect moeten tonen aan onze teachers. Zo!

Ik zit in ieder geval met nog 8 beginners in een klas. En ik heb vandaag ook mijn 2 tutors ontmoet; Danni en Yu (foto volgt). Twee meiden die op de universiteit resp 'Insurance' en 'Chinees' studeren. Met hen mag ik 8 uur per week spreekvaardigheid oefenen. En dat kan overal zijn, dus ik denk dat we gewoon ook maar eens met elkaar uit eten gaan of wat gaan drinken ipv op die universiteit rond te hangen. Mijn eerste afspraak met hen is as donderdag middag, dan heb ik er net 2 echte lesdagen opzitten. Regelwerk hier in China gaat erg langzaam, vandaar dat we daar vandaag en morgen vooral mee bezig zijn: visum, healthcheck, verblijfsvergunning bij politie en dat met honderdduizend verschillende papieren met stempels. Vooral veel stempels. Ook is er veel aandacht voor officiele openingen en daar was ik vandaag vooral zoet mee. Het zoveelste enorme diner om onze aanwezigheid te vieren, ik heb de afgelopen 2 weken de kilo's weer verzameld die ik er in de bergen had afgelopen. Maar goed de winter komt eraan. 

Foto's: campus UIBE - warmwaterkannen, voor elke student een - Jiang Loashi - met mijn tutors voor het lesgebouw

Uitzicht woonkamer op 2e verdieping

Hier woon ik