Het is eindelijk gelukt. Na al die jaren reizen in Azie in oude aftandse bussen, ben ik vanochtend in een spiksplinternieuwe bus terechtgekomen. Ik mag mee op de allereerste dag van deze langeafstandsbus. Daar heb ik toch 18 jaar op moeten wachten realiseer ik me nu. In ‘92 kwam ik voor het eerst in dit werelddeel. Tijdens die honderden ritten met het openbaar vervoer is het me nog nooit gebeurd dat ik in een (enigszins) nieuwe bus ben gestapt. Statistisch gezien werd het tijd denk ik.
Toen ik om 8 uur instapte voor de rit van Dehua naar Xiamen was het opvallend dat de stoelen nog in plastic verpakt zaten. Ze hebben nog niet de moeite genomen om het eraf te halen. Dus we zitten allemaal op ‘gladpak-folie’ te glibberen. Alsof we zo de koelkast in verdwijnen, ik zou een kliekje eten niet strakker kunnen inpakken. En laat ik nu voor een keer niet de arrogante buitenlander zijn die als eerste het plastic eraf gaat pulken. Het is bovendien waarschijnlijk een effectieve manier om de stoelen te beschermen tegen vieze vingers en snottebellen.
Voor uw informatie, de bus is –uiteraard- uitgerust met een karaoke-installatie, die het geluid van motor, bellende passagiers en gillende kinderen met gemak overstemt. Oude of nieuwe bus, altijd zingen. Verder hebben we allemaal een kotszakje gekregen, want bussen stoppen niet voor zulke kleinigheden. En binnenin, op een LED-display, lees ik bij vertrek om 8 uur s morgens, op ca 1500 meter hoogte: Buitentemperatuur 27 graden, binnentemperatuur 20 graden, 42 % luchtvochtigheid. Er wordt dus goed voor ons gezorgd.
We rijden in een paar uur vanuit de bergen naar de zee, ben benieuwd welke temperatuur hij daar aangeeft.
Ik kijk naar de langstrekkende rijst- en theevelden en trek af en toe mijn plakkende arm los van het plastic.
Ik stap uitgerust uit om half 11 s morgens, op zeeniveau, bij 33 graden Celsius volgens ‘de bus’. Ik ben weer in Xiamen.
Tuesday, June 29, 2010
Dehua porseleinstad
Van Blokker-kunst tot prachtige porseleinen sculpturen. Ik ben in Dehua, waar helder wit porselein geproduceerd en verwerkt wordt. Waar je ook kijkt, overal zie je beelden, vazen, kopjes en theepotten. Mijn hotel ligt ingeklemd tussen porseleinwinkels, die allemaal wachten op grote klanten. Er wordt voornamelijk verkocht aan groothandelaren of verzamelaars. In het laatste geval gaat het om erg mooi werk, dat door porseleinmeesters en studenten van de porseleinacademie vervaardigd wordt. Mr Su is zo’n porseleinmeester, hij haalt me op van het bussation met zijn auto. Ik ken hem via twee Nederlandse kunstenaars die veel met porselein werken en die onlangs een serie theepotten in Dehua hebben laten produeeren. De eerste serie ervan wordt momenteel als VIP-geschenk door de Nederlandse ambassade aan gasten aangeboden op de EXPO in Shanghai. Vind het leuk dat ik deze order via de ambassade voor hun heb mogen realiseren. Dus is het voor mij ook bijzonder om te zien waar het vandaan komt.
Op de heuvels om het stadje heen zijn grote stenen ovens geplaatst, zogenaamde drakenovens, omdat ze als een rups gebouwd zijn over de kam van de heuvel. Wel een meter of 50 lang schat ik. Overal waar je kijkt theepotten. Plaatjes volgen.
Samen met Mr Su bezoek ik zijn eigen bedrijf, wat er verrassend licht, schoon en open uitziet. Staan zelfs verse bloemen in vazen op de grote werktafels. Hij werkt zelf aandachtig aan een een 50 cm hoge versie van een oude Chinees meester.
En een groot verschil met een werkplaats waar ik even later ben. Van een andere eigenaar. Daar worden duizenden kerstengeltjes in mallen gegoten, wit gekalkt en fel geschilderd. Als ze helemaal wit zijn zien ze er nog best OK uit. Omdat ik zo sta te kijken, krijg ik er een mee. Een nat engeltje. Ik steek mijn vinger in het gat aan de onderkant, spring achterop de motor-taxi en rij met het engeltje in de lucht terug naar de stad.
Op de heuvels om het stadje heen zijn grote stenen ovens geplaatst, zogenaamde drakenovens, omdat ze als een rups gebouwd zijn over de kam van de heuvel. Wel een meter of 50 lang schat ik. Overal waar je kijkt theepotten. Plaatjes volgen.
Samen met Mr Su bezoek ik zijn eigen bedrijf, wat er verrassend licht, schoon en open uitziet. Staan zelfs verse bloemen in vazen op de grote werktafels. Hij werkt zelf aandachtig aan een een 50 cm hoge versie van een oude Chinees meester.
En een groot verschil met een werkplaats waar ik even later ben. Van een andere eigenaar. Daar worden duizenden kerstengeltjes in mallen gegoten, wit gekalkt en fel geschilderd. Als ze helemaal wit zijn zien ze er nog best OK uit. Omdat ik zo sta te kijken, krijg ik er een mee. Een nat engeltje. Ik steek mijn vinger in het gat aan de onderkant, spring achterop de motor-taxi en rij met het engeltje in de lucht terug naar de stad.
MacDonalds van de thee
Marco ken ik uit Beijing, hij is Taiwanees en runt een theewinkel met Indiase thee in een van de meest trendy winkelgebieden van de stad. Hij heeft mij uitgenodigd om mee te gaan naar een ontmoeting in het zuiden van China. De grootste theeretailhandel van China, dus tegelijkertijd ook maar meteen van de wereld, is gevestigd in de zuidelijke provincie Fujian. Ze bezitten meer dan 1030 winkels in China, die alle eigendom zijn van het bedrijf. En maken een omzet van 1,7 miljard rmb per jaar (ca 200 miljoen euro). In tegenstelling tot wat gebruikelijk is, bij bedrijven van een dergelijke omvang, geen franchise dus. En eigenlijk gaat de vergelijking met MacDonalds hier meteen mank op twee punten: geen franchise, maar vooral ook producten van hoge kwaliteit. Dit bedrijf is vooral beroemd vanwege zijn tieguanyin-thee. Hun goedkoopste thee gaat voor 4,50 euro per pond over de toonbank, de duurste voor 3.500 euro per pond. We hebben een exclusieve ontmoeting met de grondlegger. Van oorspong komt dit bedrijf uit Taiwan en het heeft al jaren geleden de overstap gemaakt naar China. De moedermaatschappij zit in Taipei (Taiwann).
We worden opgehaald van het vliegveld met een grote auto. In twee uur rijden we van kustplaats Xiamen naar het hoofdkantoor middenin het theegebied. Onderweg stoppen we op een parkeerplaats. Dit blijkt onderdeel een van onze tour te zijn: de enorme parkeerplaats is namelijk Tienfu-bezit en daarmee de enige particuliere parkeerplaats in China. We worden over de zeer ruim opgezette perkeerplaats gereden naar een enorm wegrestaurant, waar de afkomst van de eigenaar niet verlocchend wordt. Alles Taiwan wat de klok slaat, voor een redelijk bedrag kan je hier even stoppen en Taiwanees fastfood bestellen. En dan meteen ook de supermakrt aandoen en uiteraard de theewinkel bezoeken. Alles is groot, dat ben ik wel gewend in China, maar hier hebben ze gesupersized. We worden ontvangen door een vriendelijke dame, de parkeerplaatsmanager. Samen met haar schuiven we aan tafel, en terwijl we het fast food voorgschoven krijgen vertelt ze dat ze vanmorgen nog een burgemeerster uit de provincie Shandong op bezoek gehad, want die wil dit ook, zo’n parkeerplaats van formaat.
Ze ontvangen er veel bezoek, en draaien er flinke omzet, omdat het als het ware als een soort entertainment park is opgezet. Ze zegt dat ze de afgelopen dagen veel heeft gewerkt en ik zeg haar dat ze dan ws binnenkort wel een dag vrij heeft. Ze reageert dat ze daar niet aan gewend is, dat ze elke dag werkt. Ze vertelt dat ze geen weekend heeft, ze werkt 7 dagen per week. En heeft ook geen vakantiedagen, want dat hoort niet bij iemand in haar positie. Het personeeel in de winkel wel, maar zij in haar managementpositie heeft dat niet, want daar werkt iedereen 7 dagen per week. Vandaag is het zondag, we hebben onze afspraak later op de dag met de directeur. Die werkt dus ook op zondag.
Ik ben erg verbaasd over haar toewijding en ben benieuwd wat haar dan –al 7 jaar- bij dit bedrijf houdt, 7 dagen per week. Normaal gesproken zijn jonge gekwalifificeerde werknemers voortdurend bezig met jobhoppen, van de ene baan naar een beterbetaalde volgende baan. Soms is het fijn om buitenlander te zijn en kan je hier onwetend allerlei vragen stellen, dus ik vraag haar wat haar hier houdt. Ze zegt dat ze als stagiaire bij dit bedrijf terecht is gekomen en dat de eigenaar haar vervolgens, na haar studie, tot Persoonlijk Assistent heeft gemaakt, waar door ze vaak met hem is meegeweest op reis, hij haar allerlei dingen heeft geleerd en dat hij haar als een dochter heeft opgenomen. Zij ziet hem als een vader. En ze heeft helemaal niet het idee dat ze voor een bedrijf werkt, ze werkt voor haar familie en voor haar vader. In dit geval de parkeerplaats van ‘haar vader’ dus.
Het gesprek met deze directeur is indrukwekkend. Het is een vitale man van 76, die inderdaad 7 dagen per week werkt. Geroutineerd gaat hij met het bezoek om. Assistent links en rechts maken aantekeningen. Ondertussen drinken we thee aan een houten vergadertafel. Een dame in qi pao (traditionele jurk) doet niet mee aan het gesprek, maar zit aan het hoofd van de tafel en maakt de thee voor ons. Dit bedrijf gaat de komende 3 jaar nog eens 2000 vestigingen openen in China en 1000 in het buitenland. Vanuit die gedachte ben ik aangeschoven. Marco spreekt Taiwanees met hem als de directeur wat amicaler wordt. Daar pik echt echt niks van mee, compleet andere taal. We gaan op de foto met meneer en dan verdwijnt hij weer. We krijgen een uitgebreide rondleiding over het terrein, compleet met een eigen luxe hotel, restaurant, en een theeuniversiteit, waar je een officiele internationale graad kan halen. Zo’n 2000 studenten zijn hier ondergebracht. Prachtig gebied tussen theeplantages. Leuke studie!
We worden opgehaald van het vliegveld met een grote auto. In twee uur rijden we van kustplaats Xiamen naar het hoofdkantoor middenin het theegebied. Onderweg stoppen we op een parkeerplaats. Dit blijkt onderdeel een van onze tour te zijn: de enorme parkeerplaats is namelijk Tienfu-bezit en daarmee de enige particuliere parkeerplaats in China. We worden over de zeer ruim opgezette perkeerplaats gereden naar een enorm wegrestaurant, waar de afkomst van de eigenaar niet verlocchend wordt. Alles Taiwan wat de klok slaat, voor een redelijk bedrag kan je hier even stoppen en Taiwanees fastfood bestellen. En dan meteen ook de supermakrt aandoen en uiteraard de theewinkel bezoeken. Alles is groot, dat ben ik wel gewend in China, maar hier hebben ze gesupersized. We worden ontvangen door een vriendelijke dame, de parkeerplaatsmanager. Samen met haar schuiven we aan tafel, en terwijl we het fast food voorgschoven krijgen vertelt ze dat ze vanmorgen nog een burgemeerster uit de provincie Shandong op bezoek gehad, want die wil dit ook, zo’n parkeerplaats van formaat.
Ze ontvangen er veel bezoek, en draaien er flinke omzet, omdat het als het ware als een soort entertainment park is opgezet. Ze zegt dat ze de afgelopen dagen veel heeft gewerkt en ik zeg haar dat ze dan ws binnenkort wel een dag vrij heeft. Ze reageert dat ze daar niet aan gewend is, dat ze elke dag werkt. Ze vertelt dat ze geen weekend heeft, ze werkt 7 dagen per week. En heeft ook geen vakantiedagen, want dat hoort niet bij iemand in haar positie. Het personeeel in de winkel wel, maar zij in haar managementpositie heeft dat niet, want daar werkt iedereen 7 dagen per week. Vandaag is het zondag, we hebben onze afspraak later op de dag met de directeur. Die werkt dus ook op zondag.
Ik ben erg verbaasd over haar toewijding en ben benieuwd wat haar dan –al 7 jaar- bij dit bedrijf houdt, 7 dagen per week. Normaal gesproken zijn jonge gekwalifificeerde werknemers voortdurend bezig met jobhoppen, van de ene baan naar een beterbetaalde volgende baan. Soms is het fijn om buitenlander te zijn en kan je hier onwetend allerlei vragen stellen, dus ik vraag haar wat haar hier houdt. Ze zegt dat ze als stagiaire bij dit bedrijf terecht is gekomen en dat de eigenaar haar vervolgens, na haar studie, tot Persoonlijk Assistent heeft gemaakt, waar door ze vaak met hem is meegeweest op reis, hij haar allerlei dingen heeft geleerd en dat hij haar als een dochter heeft opgenomen. Zij ziet hem als een vader. En ze heeft helemaal niet het idee dat ze voor een bedrijf werkt, ze werkt voor haar familie en voor haar vader. In dit geval de parkeerplaats van ‘haar vader’ dus.
Het gesprek met deze directeur is indrukwekkend. Het is een vitale man van 76, die inderdaad 7 dagen per week werkt. Geroutineerd gaat hij met het bezoek om. Assistent links en rechts maken aantekeningen. Ondertussen drinken we thee aan een houten vergadertafel. Een dame in qi pao (traditionele jurk) doet niet mee aan het gesprek, maar zit aan het hoofd van de tafel en maakt de thee voor ons. Dit bedrijf gaat de komende 3 jaar nog eens 2000 vestigingen openen in China en 1000 in het buitenland. Vanuit die gedachte ben ik aangeschoven. Marco spreekt Taiwanees met hem als de directeur wat amicaler wordt. Daar pik echt echt niks van mee, compleet andere taal. We gaan op de foto met meneer en dan verdwijnt hij weer. We krijgen een uitgebreide rondleiding over het terrein, compleet met een eigen luxe hotel, restaurant, en een theeuniversiteit, waar je een officiele internationale graad kan halen. Zo’n 2000 studenten zijn hier ondergebracht. Prachtig gebied tussen theeplantages. Leuke studie!
Wednesday, June 16, 2010
Mijn helden
Hij is pas vier jaar oud en nu al krakkemikkig en overwerkt. Maar ik koester hem, neem hem op schoot (lekker warm) en hij gaat regelmatig met me mee op reis.
De laatste tijd laat hij me echter steeds meer in de steek. Eerst ging de batterij kapot, waardoor ik nooit verder dan 1,5 meter van een muur kan zitten, verbonden met een snoer, anders doet-ie-het-niet. De hoekjes waren er de afgelopen maanden ook al afgespat en deze week, terwijl ik net heel veel werk heb, ging de cursor opeens zijn eigen weg over het beeldscherm zoeken en complete alinea's verplaatsen. Oftewel, toetsenbord kapot.
Ik had geen zin om hem naar de enige Apple-store van China te brengen (goddank slechts 15 minuten fietsen), want was bang dat hij daar een tijd in de revisie moest. Dus heb nog een week gewerkt met een aangekoppeld geleend Spaans toetsenbord. Werkend aan tafel met een wit glad computertje, met een enorm toetsenbord ernaast. Niet cool.
Maar hij deed het. Ik heb de afgelopen tijd geklaagd omdat ik vier jaar levensduur eigenlijk kort vind. Realiseerde me later echter dat hij bijna elke dag en bijna altijd aan staat.
Vandaag naar de jongens van de Applestore gegaan. Hele hulpvaardige mensen, die -anders dan ik elders gewend ben- niet meteen naar de garantieperiode vragen of meteen een rekening schrijven. Ze helpen eigenlijk altijd. Ik had superveel mazzel vandaag: ik heb een compleet nieuwe desktop gekregen EN een nieuwe batterij. GRATIS! Binnen 1,5 uur gefixt.
De winkel is de zonder twijfel de schoonste van Peking. Alles van glas. Ze hebben er full time een legertje schoonmakers rondlopen die elk stofje wegvegen.
De laatste tijd laat hij me echter steeds meer in de steek. Eerst ging de batterij kapot, waardoor ik nooit verder dan 1,5 meter van een muur kan zitten, verbonden met een snoer, anders doet-ie-het-niet. De hoekjes waren er de afgelopen maanden ook al afgespat en deze week, terwijl ik net heel veel werk heb, ging de cursor opeens zijn eigen weg over het beeldscherm zoeken en complete alinea's verplaatsen. Oftewel, toetsenbord kapot.
Ik had geen zin om hem naar de enige Apple-store van China te brengen (goddank slechts 15 minuten fietsen), want was bang dat hij daar een tijd in de revisie moest. Dus heb nog een week gewerkt met een aangekoppeld geleend Spaans toetsenbord. Werkend aan tafel met een wit glad computertje, met een enorm toetsenbord ernaast. Niet cool.
Maar hij deed het. Ik heb de afgelopen tijd geklaagd omdat ik vier jaar levensduur eigenlijk kort vind. Realiseerde me later echter dat hij bijna elke dag en bijna altijd aan staat.
Vandaag naar de jongens van de Applestore gegaan. Hele hulpvaardige mensen, die -anders dan ik elders gewend ben- niet meteen naar de garantieperiode vragen of meteen een rekening schrijven. Ze helpen eigenlijk altijd. Ik had superveel mazzel vandaag: ik heb een compleet nieuwe desktop gekregen EN een nieuwe batterij. GRATIS! Binnen 1,5 uur gefixt.
De winkel is de zonder twijfel de schoonste van Peking. Alles van glas. Ze hebben er full time een legertje schoonmakers rondlopen die elk stofje wegvegen.
Tuesday, June 15, 2010
Maatschappelijk verantwoord ondernemen
Het huidige toverwoord voor ondernemen in het westen: maatschappelijk verantwoord ondernemen (MVO). Elk zichzelf respecterend bedrijf heeft wel een MVO-visie opgesteld of MVO-project onder handen. Wat het nu eigenlijk is blijft enigzins onduidelijk. Voor sommige bedrijven vormen MVO-principes de randvoorwaarden voor bedrijfsvoering, anderen gebruiken het als een handige marketingtool. De definities die ik lees zijn talrijk en schieten vaak alle kanten uit, maar veel bedrijven doen er van alles aan om hun bedrijfsactiviteiten te laten stroken met milieuvriendelijke (Planet), mensvriendelijke (People) en economische (Profit) principes.
En omdat de Nederlandse overheid ook vindt MVO belangrijk is in de internationale handel, zet ze wereldwijd projecten op om MVO te bevorderen. En dan heet MVO opeens:
Corporate Social Responsibility (CSR), in het Chinees 'qiye shehui zheren'. Eerlijk gezegd klinken ze me alledrie wat stroef in de oren.
Zolang op het platteland in China nog steeds kinderen aan het werk zijn, bedelaars zonder benen op houten plankjes over de stoep zoeven en de Chinese overheid alweer met veel vertoon een oversized overheidsgebouw met veel lege kamers opent, is CSR hier een mooie kreet. Hoe dan ook, heel langzaamaan onstaat bij een handjevol Chinese bedrijven het besef, vaak gedreven door economische motieven (maar wat geeft het), dat CSR onvermijdelijk is. Het theebedrijf waarmee ik samenwerk overweegt ook schoorvoetend dit terrein te betreden, aangemoedigd door mn. NL organisaties. Je moet er wel wat voor over hebben uiteindelijk 'gecertificeerd' te worden, dat hele traject duurt vaak minstens 2 jaar.
De Nederlandse ambassade heeft vandaag een website gelanceerd, die Chinese en Nederlandse ondernemers helpt om CSR toe te passen. In de praktijk gaat het bijvoorbeeld om leveranciers die hun fabrieken, plantages kunnen verbeteren. Vooralsnog zijn het heel veel letters op een beeldscherm, maar er is inmiddels ook een platform gecreeerd waar bedrijven ervaringen kunnen delen. Alvast 40 bedrijven doen mee (en ja wie wil tegenwoordig niet in het rijtje 'CSR-vriendelijk' staan).
Oa vanwege mijn betrokkenheid in de theewereld ben ik steeds meer ingevoerd geraakt in de wereld van certificeringen, daarom is gevraagd of ik dit onderdeel van deze Engels/Chineestalige CSR-website wil schrijven. Hieronder staat de link. Het onderdeel over certificering is terug te vinden onder de Engelse term 'Labelling'.
KLIK HIER OM DOOR TE LINKEN NAAR DE CSR-WEBSITE
Zeker leuk om even te kijken naar de tekst onder 'CSR in China', daar staat in naar mijn mening nogal vriendelijke termen door de NL overheid omschreven hoe de Chinese overheid met CSR omgaat. Hij moet natuurlijk wel in de lucht blijven, die website.
En omdat de Nederlandse overheid ook vindt MVO belangrijk is in de internationale handel, zet ze wereldwijd projecten op om MVO te bevorderen. En dan heet MVO opeens:
Corporate Social Responsibility (CSR), in het Chinees 'qiye shehui zheren'. Eerlijk gezegd klinken ze me alledrie wat stroef in de oren.
Zolang op het platteland in China nog steeds kinderen aan het werk zijn, bedelaars zonder benen op houten plankjes over de stoep zoeven en de Chinese overheid alweer met veel vertoon een oversized overheidsgebouw met veel lege kamers opent, is CSR hier een mooie kreet. Hoe dan ook, heel langzaamaan onstaat bij een handjevol Chinese bedrijven het besef, vaak gedreven door economische motieven (maar wat geeft het), dat CSR onvermijdelijk is. Het theebedrijf waarmee ik samenwerk overweegt ook schoorvoetend dit terrein te betreden, aangemoedigd door mn. NL organisaties. Je moet er wel wat voor over hebben uiteindelijk 'gecertificeerd' te worden, dat hele traject duurt vaak minstens 2 jaar.
De Nederlandse ambassade heeft vandaag een website gelanceerd, die Chinese en Nederlandse ondernemers helpt om CSR toe te passen. In de praktijk gaat het bijvoorbeeld om leveranciers die hun fabrieken, plantages kunnen verbeteren. Vooralsnog zijn het heel veel letters op een beeldscherm, maar er is inmiddels ook een platform gecreeerd waar bedrijven ervaringen kunnen delen. Alvast 40 bedrijven doen mee (en ja wie wil tegenwoordig niet in het rijtje 'CSR-vriendelijk' staan).
Oa vanwege mijn betrokkenheid in de theewereld ben ik steeds meer ingevoerd geraakt in de wereld van certificeringen, daarom is gevraagd of ik dit onderdeel van deze Engels/Chineestalige CSR-website wil schrijven. Hieronder staat de link. Het onderdeel over certificering is terug te vinden onder de Engelse term 'Labelling'.
KLIK HIER OM DOOR TE LINKEN NAAR DE CSR-WEBSITE
Zeker leuk om even te kijken naar de tekst onder 'CSR in China', daar staat in naar mijn mening nogal vriendelijke termen door de NL overheid omschreven hoe de Chinese overheid met CSR omgaat. Hij moet natuurlijk wel in de lucht blijven, die website.
Subscribe to:
Posts (Atom)