Hier woon, eet en slaap ik. En kijk uit het raam.

Afgelopen week ben ik op de fiets gestapt met de ayi, de vrouw die 1x per week bij me schoonmaakt. Ze spreekt geen woord Engels, maar met handen en voeten komen we er wel uit. Het is een vriendelijke vrouw die mij meenam naar de dischtsbijzijnde grote supermarkt, de (Amerikaanse) Walmart. Erg fijn, die had ik nl nog niet ontdekt en dat is een winkel waar ze melk verkopen en vierkante (niet zo smakelijke) Kraft-kaasplakjes. Samen hebben we een berg schoonmaakspullen gekocht, waarvan zij alleen weet waarvoor het is en ik alleen aan de kleur, geur en soms het plaatje kan zien of het afwasmiddel is of chloor.
Ze heeft uitgekozen wat zij denkt nodig te hebben voor het schoonmaken. Dat zijn oa heel veel doekjes met verschillende kleuren. Inmiddels is het me duidelijk dat ik haar moet aangeven dat ze niet hetzelfde doekje voor wc en vervolgens voor aanrecht gebruikt. Maar ik leef nog, dus dat gaat goed. Verder heeft ze geen stofzuiger tot haar beschikking, mijn huisbaas wilde die niet verstrekken. Het is bovendien niet zo erg gebruikelijk hier met de plavuizen op de vloer. Da's toch meer dweilen en een beetje vegen. Samen hebben we in een paar uur het hele huis schoongemaakt. Door alles aan te raken in mijn huis heb ik het gevoel dat het meer van mij wordt. De volgende dag ben ik naar Ikea gegaan en heb ik een asociaal grote kar vol met spullen meegenomen. Echt heel basic dingen: bestek, theedoek, strijkplank etc.

Inmiddels voel ik me steeds meer thuis in mijn huis. Helemaal sinds afgelopen vrijdag Henk en Marco langskwamen om een borrel te drinken. De mannen houden wel van inrichting en mooie spullen. Dus binnen een mum van tijd stonden we met meubels te schuiven en het ziet er nu erg gezellig uit en we hebben het huis ingeklonken. En zijn daarna gaan eten bij een tentje om de hoek. Erg gezellig.
Ik moet bekennen, ik heb sinds ik uit Nederland weg ben nog geen enkele keer gekookt. Mijn keuken gebruik ik om water te koken voor de thee en om mijn ontbijt te klaar te maken. Maar het eten is hier zo lekker en goedkoop, dat ik het tot nu toe liever haal.

Hui jia - thuis

Ik heb verwarming!!!! Het heeft weken geduurd maar sinds dit weekend slaap en woon ik in een verwarmd huis. Wekenlang heb ik naar de radiatoren gekeken die vers geinstalleerd waren door de regering, maar het nog niet deden. In mijn straat is sinds dit jaar gesubsidieerde verwarming. Voorheen ging alles met kolen. Maar het is nog even wennen voor iedereen. Ze zijn met indrukwekkende kastjes verbonden,waarmee je de temperatuur kunt regelen, maar niemand weet nog hoe het echt werkt. Zondagochtend werd om 9.00 uur hard op mijn deur gebonsd. Een dame van de regering meldde zich om uit te leggen hoe het werkt. Helaas ging ze alleen maar harder praten (en niet langzamer) toen ik zei dat ik het niet begreep. Het werkt compleet anders dan in NL. De verwarming wordt door de overheid op 15 november aangezet, niet eerder. En hij gaat weer uit op 15 maart. Als het daarna nog koud is moet je het zelf maar uitzoeken. Mijn verwarming kan ik bovendien niet goed zelf regelen. Hij gaat om 10 uur s avonds aan, tot 6 uur s morgens. Dan staat dus in huis, terwijl ik slaap, dat ding te loeien. En op een of andere manier laadt hij zich dan op, zodat je na 6 uur s smorgens ook warmte hebt. Dus tijdens mijn ontbijt is het inderdaad lekker warm, maar vervolgens vertrek ik naar de universiteit en staat dat ding maar warmte weg te blazen. Als ik thuis kom is het huis koud....Heel handig dus.

KARAKTER (S)

Het valt nog steeds niet mee. Misschien ben ik hiervoor wel te oud. Ik ben uren bezig geweest met het schrijven van karakters. En als ik even wegloop om wat te drinken en vervolgens eens een poging waag om de karakters van een uur geleden op te schrijven, ben ik ze vergeten. Het zijn 27 streepjes die in oneindige combinaties naast, onder en door elkaar gebruikt worden. Sommige zijn inderdaad net plaatjes, en daardoor gemakkelijker te onthouden. Het karakter voor ‘u’ is bijvoorbeeld het zelfde als ‘jij’ maar dan met het teken voor ‘hart’ erbij, zodat je ziet dat het respect uit het hart komt. Ik heb mijn favorieten, dat dan weer wel. Dat zijn de karakters met vierkantjes erin. Die zijn lekker afgebakend en gestileerd, gewoon mooi om naar te kijken. Het karakter voor land is er zo een, ik heb er lol in om dat woord te schrijven. Ik wordt wel steeds vloeiender in het schrijven van de karakters. In het begin voelde ik me echt een kleuter die leert schrijven, omdat alle bewegingen zo onwennig zijn. Het ziet er dan nog allemaal horkerig en krasserig uit (zie foto). Verder is het geen kwestie van intelligentie tot nu toe, maar vooral van (visueel) geheugen. De grammatica is goddank tot nu toe relatief simpel. Deze taal kent geen verbuigingen van werkwoorden, het is dus ik lopen, hij lopen wij lopen etc. Onze lessen zijn in het begin van de ochtend plenair, we zitten dan met 8 man in de klas en oefenen nieuw vocabulair, grammatica en uitspraak en soms ook dialogen. Daarvoor gebruikt de juf dan plaatjes die ze uitknipt uit een tijdschrift. Het ene plaatje stelt dan een Chinees voor, het andere plaatje een blonde buitenlander. Die houdt ze afwisselend omhoog en dan laat ze ons zinnen maken. In de loop van de ochtend spiltsen we op in kleine groepen van 3-4 man en dan oefenen we spreekvaardigheid. Dat is met een andere juf. We hebben er voor ons allen in totaal 8, waarvan de hoofddocenten redelijk Engels spreken en de andere eigenlijk niet. Dus dat is vooral bij grammaticale uitleg soms wat ingewikkeld. Maar het gaat.
In het park wordt ook geschreven, door volwassenen en kinderen. Ze nemen een enorme kwast en dopen hem in water. Daarmee maken ze met gemak en heel sierlijk de mooiste tekeningen/gedichten op de grond. Zo simpel, maar zo mooi.

Kung Fu

Vanmorgen, zondag, om 9.45 afgesproken met 4 mensen voor een kung fu les. Twee Spaanse meisjes van mijn studie en een Sloveense. We zagen elkaar bij een metrostation om van daaruit naar de leslokatie te gaan. Ik zat zonder handschoenen op de fiets, wat nogal koud was. Het vriest nu echt s nachts, maar het weer is prachtig overdag. Meestal blauwe lucht, als er niet teveel smog is. En als de zon doorkomt warmt het op. Mooi winters weer eigenlijk wel, zeker als het niet waait. Maar goed, zo vroeg is het dus nog fris. Onze Kung Fu les bleek buiten te zijn, bij gebrek aan betaalbare oefenruimte hier in het centrum. Had ik niet op gerekend, maar af en toe wisselden we handschoenen uit en ging het wel. Het was heel leuk, tussen de veelal oudere Chinezen: veel tai chi en waaierdansen om ons heen. Interessant contrast met ons groepje stijve westerlingen. Onze Chinese leraar is een jonge man van ca 35 die al aan het oefenen was toen we aankwamen. In zijn tas zaten stokken en bijltjes, wat nogal een indruk op mij maakte. Uiteindelijk zijn we alleen aan de stokken toegekomen, die bijltjes zijn neem ik aan voor gevorderden. De oefeningen waren een verademing voor me na deze drukke weken. Het werkte ontspannend om me te concentreren op een –schijnbaar- eenvoudige beweging. Vooral de oefeningen met zijn tweeen zijn verrassend. Bij kung fu gaat het niet om spierkracht maar op het juiste gebruik van energie. De kunst is om niet overactief te zijn, niet teveel kracht te gebruiken, maar om eerder mee te gaan in de beweging van de ander. Door elkaar weg te duwen en toch niet uit belans te raken. We hebben vandaag oa geoefend om je te concentreren op je centrum, zodat je uiteindelijk van daaruit bewegingen kunt maken; De een moest met heel zijn gewicht op de heupen van de ander gaan hangen (dit is geen kungfu beweging, alleen een oefening, zie foto). Kan er nog niet heel veel over zeggen, want het is pas de eerste keer. Maar ik vond het vandaag erg leuk. Deed me wel denken natuurlijk aan de Tai Chi lessen die ik in NL heb gehad. Zelfde basisprincipes, alleen is dit een vorm van martial arts waarbiij je meer met een partner samendoet. Wat me wel aanspreekt trouwens; het is wat actiever. Ik had het idee dat ik echt gesport had, al zijn de bewegingen klein. Na de les met elkaar bij de Chinees gegeten. God wat is het leven hier heerlijk.

Pekineesjes

Bijna elke courtyard heeft wel een hond, meestal een hondje. Een klein, beetje geel beest, dat door zjn baasje uitgelaten wordt alsof het zijn meest dierbare bezit is. Ze worden opgepakt en geknuffeld en er wordt tegen gepraat alsof het een familielid, een kind is. Niet dat ik het versta. Nu het wat kouder wordt verzorgen de bazen hun honden met nog meer aandacht en krijgen ze kleren aan. De meest trendy outfits heb ik inmiddels voorbij zien dribbelen. Eentje had net zo’n jas aan (met capuchon!) als ik hier gekocht heb, precies dezelfde kleur, een paarse (zie foto). De buurvrouw heeft ook een hondje. Let vooral op de verleidelijke oogopslag, van de hond. Ze kan hem zelfs recht in de lens laten kijken. Tussen de hond en mij gaat het steeds beter, hij blaft steeds minder als ie me ziet en hangt niet meer aan mijn broekspijpen.

Luxe en mooie rotzooi

De afgelopen week ben ik niet in mijn eigen huis geweest. Ik ben tijdelijk ingetrokken bij twee klasgenoten; eerst 2 dagen bij Henk en vervolgens een paar dagen bij Susanna. De reden was dat ik de huisbaas gelegenheid wou geven om de klussen die nog in mijn huis gedaan moesten worden te regelen. En ik had geen zin om met mijn spullen tussen de klusjesmannen en het stof te zitten. Ik heb mijn boel dus een week geleden opgepakt (en merk dat ik al aardig aan het verzamelen ben gegaan, ik heb inmiddels vele kilo's extra spullen dan waarmee ik over de grens kwam).

Van mijn hutong, een van de volksbuurten in de binnenstad, ben ik in de loop van de week verhuisd naar de compound van de Finnen Susanna en Wesse en hun kinderen, in het noorden van de stad. Letterlijk een wereld van verschil met mijn woonplek. Ik wist niet wat ik zag toen ik met de taxi en mijn zooi aankwam; een soort villadorp van Engelse huizen, brede straten, veel bomen en erg veel westerse gezichten. De enige Chinezen die er rondlopen zijn de bewakers en de ayi's (huishoudelijke hulpen). Het is een soort permanent vakantieparadijs met zwembad, sauna, tennis- en squashbanen, restaurant, kapper etc. Als je geen zin hebt hoef je nooit buiten de muren van de Beijing Riviera te komen, zoals deze compound heet. Alles is binnen handbereik. Een Nederlander uit mijn hockeyteam hier, die zelf ook in een soortgelijk park woont, noemt het de 'campings' van Beijing, omdat ze enigszins buiten de stad liggen.

Elke ochtend zoeven de auto's met chauffeur door de straten. Ik heb ook een dag of 5 meegeleefd in deze expatbubble, een wereld ver van de Chinese realiteit, maar erg gerieflijk. s Morgens zaten we met zijn vijven in de MPV Buick, en werden door een chauffeur naar resp werk (Wesse, haar man), universiteit (Susanna en ik) en school (Jusu van 13 en Veeti van 9) gereden. Al heb ik nu wel weer erg veel zin om op mijn fiets naar de universiteit te rijden.

Ook de supermarkten rondom de compounds met vers bruin brood en Nederlandse, Finse en weet-ik-wat voor kazen waren een aangename verrassing.

Ik was verbaasd over mezelf, heb gewoon een week in een Fins gezin geleefd, zelfs Susanna geholpen om de kinderen uit bed te jagen s morgens. Echt een superleuk en hartelijk gezin waar ik me erg op mijn gemak voelde. En dat terwijl we elkaar eigenlijk maar 3 weken kennen. Op een of andere manier zijn die kennelijk zo intensief geweest.

Samen met Susanna en Veeti ben ik op zondagochtend om 8.00 uur naar de antiekmarkt geweest (zie foto's). Fantastische plek voor mij met al die oude troep. Heb een ... theepot gekocht.

Karakters

Ik heb nu ongeveer een week les en het is zoals ik me had voorgesteld: het valt niet mee. Onze groep van 28 man is in 4 subgroepen verdeeld, waarvan 2 grote groepen voor beginners, een intermediate groep en een gevorderden groep. 

Ik zit met nog 7 mensen in een groep voor beginners. We zijn de afgelopen week bezig geweest met klanken, tonen, uitspraak en nog eens uitspraak. Als je langs onze klas zou lopen zou je denken dat we niet goed wijs zijn, klassikaal stoten we klanken uit als ao, ong, yue, ie etc etc etc/. dat gaat zo'n beetje de hele dag door; van 8.30 s morgens tot 15.00 uur. We krijgen dagelijks dictee om te testen of we het goed hebben begrepen. Dan schrijven we alle gedicteerde  klanken met de juiste toonsoort in een schriftje dat de juf vervolgens nakijkt met een rode pen. Vooralsnog schrijven we de woorden op in pinyin, de -voor westerlingen leesbare - transcriptie van het Chinees. Als we het niet goed uitspreken, schrijft de juf het op een bord en wijst de juiste versie aan met een eetstokje (multipurpose dus) of tikt ermee op de tafel. 

Deze week zijn we begonnen met het schrijven van karakters. Dat ziet er uit als kleuterwerk en het voelt ook zo. Alsof je voor het eerst aan het tekenen en het schrijven bent. Ik heb gisteravond de woorden voor de cijfers 1 t/m 10 zo'n 200 keer voor mezelf opgeschreven. En op verzoek van de juf heb ik het schriftje met 'de mooiste' ingeleverd. Ik kreeg het net terug met het commentaar 'very good', net als de rest van de klas. Om ons te bemoedigen waarschijnlijk. 

Als welkom in de klas kregen we allemaal een theebeker met een karakter erop, voor iedereen verschillend. Het karakter op mijn beker is nogal moeilijk te reproduceren, maar het is wel een goeie: qian. Money!

Kool en prei

De winter komt eraan. Het vriest hier inmiddels s nachts. Onze juf staat voor de klas met haar jas aan. Ik probeer me nog even met lagen truien warm te houden. Ik ga morgen mijn nieuwe jas ophalen; hij is speciaal op maat gemaakt en met dons gevuld. Wanneer ik hem draag zie ik eruit alsof ik een slaapzak aan heb. 

Voor de mensen in mijn woonbuurt is het tijd is om groente in te slaan. Populair en goedkoop deze tijd is prei en Chinese (...) kool. Om de hoek van mijn hutong, in een van de drukste straten va de stad, ligt al een week een enorme stapel groente. Diverse keren per dag komt een vrachtwagen nieuwe groente brengen. Wat nog over is van de vorige dag wordt onder een zeil gelegd. 's Avonds wordt dat onbewaakt achter gelaten, niemand die eraan zit. De meeste mensen komen met een fiets of een fietskar of zo'n bejaardentas op wieltjes en proppen die helemaal vol. Het ruikt op straat erg lekker naar verse prei. Mijn buren zijn er onlangs ook heen geweest en in onze courtyard ligt nu overal prei en groente. Ik vroeg me af hoe een relatief klein gezin zich door die enorme stapel heen werkt, zonder dat het op korte termijn bederft. Maar inmiddels is me duidelijk hoe het zit. En ook waarom er zelfs hun kool in mijn (!) zonnige vensterbank uitgestald was. Ze drogen het voor de winter, zouten het en maken het dan in. 

NB Op de foto het hek van mijn overburen. Elke plek wordt benut om de groente te drogen. 

2 maanden geleden

Twee maanden geleden pas, het lijkt al veel langer geleden: Mijn verjaardag/afscheidsfeestje op 6 september waar ik nog veel aan terugdenk. Ik heb het notitieboekje met jullie wensen dagelijks bij me. Het is inmiddels onmisbaar geworden, ook omdat alle alle handige adressen erin staan (vaak in Chinees erbij gekriebeld door een hulpvaardige local, zodat ik dat aan een taxichauffeur kan laten zien). Niet iedereen staat op de foto helaas, ik kwam toen een beetje laat op het idee. De armband rinkelt nu om mijn pols en is mee geweest naar veel nieuwe plekken. X

Een vraag aan allen, niet alleen voor degenen die op de foto staan: willen jullie je verjaardag alsjeblieft aan me mailen? Ik heb geen kalender meegenomen en merk nu dat ik ze niet uit allemaal mijn hoofd weet...

De universiteit

Mijn eerste dag op de UIBE (University of Business & Economics) waar ik de komende 7 maanden vastgetekend wordt aan een bureau en Chinees leer, als ik de lerares mag geloven. Dagelijks heb ik van 8:30 tot 15:00 les (karakters lezen, schrijven en spreken) en daarnaast 8 uur per week conversatie met een tutor. Ook nog eens 3 uur per dag huiswerk mee, dus ze houden ons wel bezig. Vanmorgen zaten we voor het eerst met elkaar in de klas. Onze hoofdjuf, Jiang Lao Shi (teacher Jiang), liet ons weten dat we elke 2 weken een test moeten doen om onze voortgang in de gaten te houden en dat we altijd aanwezig moeten zijn, behalve als je een medische reden hebt (briefje vereist...). Met deze dame valt niet te sollen hebben we al gemerkt en ze wenst ook aangesproken te worden met Lao Shi (teacher), een soort beleefdheidsvorm in China. We zitten elkaar allemaal nog wat vreemd aan te kijken tot nu toe. We hebben een angstaanjagende stapel boeken meegekregen, waar we nog wel even zoet mee zijn. Daarnaast ontvingen we wat werd genoemd een 'school uniform', zodat iedereen het nogal warm kreeg. Maar dat bleek gelukkig niet meer dan een poloshirt voor sporten. 

Verder kwam er ook nog even een politieman in de klas langs om ons welkom te heten in dit land en ons te wijzen op alles wat wel en vooral niet mag. Hij nam plaats en begon een heel verhaal in het Chinees, wat 90% van onze groep (nog) niet begrijpt en wat braaf vertaald werd door een andere ambtenaar. Inmiddels weten we dat 'gunfighting' verboden is, net als prostitutie en dat 'normal fighting will punished according to the situation'. Ook wees hij ons erop dat we naar onze lessen moeten gaan en respect moeten tonen aan onze teachers. Zo!

Ik zit in ieder geval met nog 8 beginners in een klas. En ik heb vandaag ook mijn 2 tutors ontmoet; Danni en Yu (foto volgt). Twee meiden die op de universiteit resp 'Insurance' en 'Chinees' studeren. Met hen mag ik 8 uur per week spreekvaardigheid oefenen. En dat kan overal zijn, dus ik denk dat we gewoon ook maar eens met elkaar uit eten gaan of wat gaan drinken ipv op die universiteit rond te hangen. Mijn eerste afspraak met hen is as donderdag middag, dan heb ik er net 2 echte lesdagen opzitten. Regelwerk hier in China gaat erg langzaam, vandaar dat we daar vandaag en morgen vooral mee bezig zijn: visum, healthcheck, verblijfsvergunning bij politie en dat met honderdduizend verschillende papieren met stempels. Vooral veel stempels. Ook is er veel aandacht voor officiele openingen en daar was ik vandaag vooral zoet mee. Het zoveelste enorme diner om onze aanwezigheid te vieren, ik heb de afgelopen 2 weken de kilo's weer verzameld die ik er in de bergen had afgelopen. Maar goed de winter komt eraan. 

Foto's: campus UIBE - warmwaterkannen, voor elke student een - Jiang Loashi - met mijn tutors voor het lesgebouw

Uitzicht woonkamer op 2e verdieping