Vuurmuur

Dank je wel broer, voor het on line zetten van mijn tekst & pics het afgelopen half jaar! Ik ga het nu weer zelf proberen, heb gisteren de VPN 'Tunnelblick' geinstalleerd. Hopelijk licht aan het eind van de tunnel dus.

Was echt een drama om op Facebook, Blogger te komen de afgelopen tijd. Alle programma's die ik had om de Chinese firewall te omzeilen liepen vast en werden geblokkeerd. Maar hopelijk gaat het nu weer beter. Dus als je nog mooie muziek op Youtube hoort, en met me wil delen, kan ik nu eindelijk luisteren.

Ik heb vandaag iets moois gevonden, kennen jullie waarschijnlijk allang: The XX. Lekker donker, langzaam, veel bas. Moooooooooi!!

http://www.youtube.com/watch?v=Pib8eYDSFEI

Ze liggen als kauwgomplakken op de straat, de winterse rochels. Ze zijn vastgevroren aan het asfalt. Ik ben vanochtend alweer vergeten om een tweede broek aan te trekken en liep in mijn katoenen broek naar de supermarkt. Dat is te koud. Ik schiet er straks alsnog een aan. Gisteravond heb ik eindelijk mijn vriendin Joy weer gezien. We hadden heel veel zin om bij te praten en zijn samen naar de massage-plek om de hoek geweest. We deelden met elkaar een kamer dus ik kon zien dat zij drie (3!) broeken uit trok voordat ze in de pyama schoot die de masseuse verstrekt. Joy wil altijd weten hoeveel broeken ik aan heb. Ik zeg standaard 1 en zij zegt standaard dat dat veel te weinig is. Dit is het seizoen om de warmte binnen te houden zegt ze. Dat betekent aan deze kant van de wereld: veel kleding aan, Pu er thee drinken (GEEN groene thee, die werkt verkoelend), lams- of rundvlees en gember (getver) eten. De massage was echt supergoed, de dames die ons masseerden waren ook nog eens erg aardig. Ze hadden ons -als extra denk ik- een oliemassage op onze rug gegeven. Dus we wilden niet meer naar huis toen we om 10 uur s avonds compleet voor pampus op dat bed lagen.Uiteindelijk alle broeken, truien etc toch maar aangetrokken en rechtreeks met de taxi naar huis gereden. Joy en haar man hebben een huis gekocht, zei ze gisteren. Ik was blij voor haar, vooral ook omdat hun plek in mijn oude straat veel te klein is en geen daglicht heeft. Maar mijn enthousiasme viel in een soort leeg gat. Want ze vindt het helemaal niks, dat nieuwe huis. Het is veel te ver weg van haar werk (1 uur met openbaar vervoer), ergens buiten de 5de ring. Dat betekent dat ze pas laat thuis is, ze werken meestal tot een uur of 9 in de waterwinkel. Klanten bellen soms nog om half 11 s avonds voor een waterfles (zo een van 20 kilo). Ze gaat proberen om de telefoon niet meer op te nemen na 8 uur, wat me heel redelijk lijkt. Toen ik vroeg hoe het huis eruitziet, antwoordde ze dat ze dat niet wist. Ze heeft het nog nooit gezien. Ze is alleen naar de bank geweest 1,5 maand geleden om het te betalen (cash that is). Ik viel zowat van mijn stoel. Haar man regelt alles, heeft het uitgekozen, is aan het schilderen. En omdat ze vindt dat het een stom huis is, want te ver (Joy is eigenlijk een hele positieve vrouw), kan het haar allemaal niet schelen. Het punt is, ze heeft geen tijd om erheen te gaan. Er moet altijd iemand op het bedrijf passen, ofwel zij ofwel haar man (7 dagen p/wk). Ik wil er heel graag met haar heen, ben benieuwd naar het huis en zou graag willen helpen schilderen of wat dan ook. Over een week of 3 is het Spring Festival, dan ligt het hele land voor 2 weken plat. Dus dan kan het sowieso. Ik hoop dat ze er voor die tijd toch ook al zelf is geweest.

Lugu meer, Mosu

2800 meter boven de zeespiegel. Stof. Zon. Beige is de allesoverheersende kleur, het enorme blauwe bergmeer steekt er scherp bij af. Langs de wegen staan motoren te wachten op hun langharige berijders; stoere mannen met tanige gezichten van de zon. Ze komen aangeklost op hun zware zwarte yakleren laarzen en stappen langzaam op het zadel van schapenvacht, voor ze in een grote stofwolk wegscheuren. Ik ben het land van de Mosu, de enig overgebleven matriarchale samenleving ter wereld, op de grens van Yunnan en Sichuan (ZW China). In de grote houten huizen, bijna vestingen, zijn de vrouwen verenigd. Zij zijn degenen die de familienaam aan hun kinderen overdragen. Vaak wonen er meer dan 3 generaties bij elkaar in de huizen, rondom een binnenplaats. De grootmoeder staat aan het hoofd van de familie en wordt uiteindelijk opgevolgd door haar oudste dochter. Deze dames en heren trouwen niet. Nooit. Ze noemen het zelf een 'visting marriage', een huwelijk waar je bij elkaar 'op bezoek' gaat. Bing Ma, een vrouw van mijn leeftijd schat ik, legt het me uit als ik samen met haar bij de heetwaterbronnen van het dorp zit. Ze vertelt me dat haar partner na zonsondergang naar haar huis komt en blijft slapen. 's Morgens vroeg, meestal voor het ontbijt (!), vertrekt hij weer naar zijn eigen huis. Tenzij ze een klusje voor hem heeft, dan helpt hij schoonmaken, beetje timmeren. 'Zijn' huis, dat is het huis van zijn moeder overigens. Hij heeft geen eigen zelfstandige woonplek. Maar dat geldt voor bijna niemand, mensen wonen met hun extended family samen. Soms wel met een man of 20 in een huis. Dit is een groot verschil met wat in China gebruikelijk is; zodra een vrouw trouwt, zal ze meestal in het huis van haar man gaan wonen en zal ze zorgen voor haar schoonfamilie. Ook mijn Chinese juffen op school en mijn Chinese vriendinnen wonen vaak niet alleen met man en kind, maar ook met schoonmama en schoonpapa. In tijdschriftadvertenties en commercials zie je dat terug; opa & oma zitter er altijd bij op de bank als er Coca Cola aangeprezen wordt. De happy family. Bing Ma runt het badhuis waar ik net me net heb ondergedompeld samen met 5 andere Mosu-vrouwen. Het badhuis is half in de openlucht en door een schot afgescheiden van het mannendeel. Toen ik me net weer aangekleed had, zwaaide opeens de deur open en stond er een oude Mosu-vrouw in traditionele klederdracht in de deuropening. Zij was geenzins van plan om te gaan zwemmen/baden, maar was puur uit nieuwsgierigheid naar binnen gekomen. Effe kijken hoe die witte billen van een laowai eruit zien. Bing Ma heeft twee kinderen en ik vraag haar of ze van haar huidige vriend zijn. Beetje onbeleefde vraag misschien, maar ik permitteer het me soms gebruik te maken van mijn 'onwetende buitenlander'-houding. Ze antwoordt van wel, maar vertelt me ook dat dat niet standaard is; veel vrouwen houden er meerdere mannen (tegelijk) op na. De Chinese regering probeert dit een halt toe te roepen, en de meeste Mosu-vrouwen zijn momenteel redelijk monogaam begrijp ik. Ik ben benieuwd hoe lang deze structuur nog kan blijven bestaan. De vrouwen, waaronder Bing ma, zorgen voor de financien, de business. De mannen gaan naar school. Als ik om haar telefoonnummer vraag, schrijf ik het op en vraag haar vervolgens de naam van het dorp en van haar in het Chinees op te schrijven. "Wij kunnen niet schrijven" zegt ze dan, dat heeft ze niet geleerd en de meeste andere vrouwen ook niet. Nu probeert de Chinese regering basisscholen voor meisjes en vrouwen op te zetten. Ik zie de jonge meisjes buiten op een krukje wel huiswerk maken, dus misschien dat het nu wel beter is. Ik wil hier nog wel eens terug. Het is een mooie plek, ik heb echt het gevoel dat ik diep diep China in gedoken ben. De wegen zijn niet geplaveid, de mensen net zo ruig en het eten is oerig; gisteravond samen met mijn reisgenoot een kwart big van het spit gegeten.

Dat was weer een boeiende vakantieweek samen met mira. Samen met haar dwars door z.w. yunnan gereisd. Een week van veel afstemmen. Want er is nogal wat te bespreken als je de een houdt van shopping malls, macdonalds/KFC, luxe hotels en bruggen/gebouwen versierd met gekleurde knipperlichtjes. En de ander het liefst in een rommelig restaurantje het lokale eten proeft en op de fiets stof hapt. Maar het was een mooie week waar mijn gevoel voor het sluiten van compromissen aardig op de proef is gesteld. Ik reis verder alleen door nu, mira is vanmorgen met onafscheidelijke trolley de bus ingegaan op weg naar huis=shenzhen.

Tempel(marielle geschreven, 12.12)

Gisteren in de tempel geweest en uitgebreid gedanst, gegeten en gedronken. De tempel bestaat als 600 jaar en je mag van geluk spreken dat ik dit nog kan opschrijven, want hij is gered van de beruchte slooplijst. Zoals zoveel gebouwen in het centrum stond hij op het punt vernietigd te worden, tot dat het oog van een architect erop viel. Hij heeft het vervallen gebouw gerestaureerd en omgetoverd tot een soort theater, bar. Op een mooie manier, niet door alle pilaren over te schilderen. De tijd blijft zichtbaar, de verf is deels afgebladderd en hij durft het te laten zien. Er zit een laklaag overheen die ervoor zorgt dat het niet verder gaat. Ik ken deze man inmiddels wat beter en hij heeft een gouden hand in het opknappen van gebouwen. Op hetzelfde complex staat ook een een oude fabriek, gebruikt tijdens de Culturele Revolutie, maar wordt volgend jaar omgebouwd in een restaurant. Gisteren waren we in The Temple met een man of 200, allemaal mensen gerelateerd aan het METP-programma, eindelijk een mooie mix Chinees/Europees. Over het algemeen zijn er nl altijd meer Europeanen op feestjes. De manier waarop Europeanen een feestje vieren spreekt nl meestal niet zo aan bij de meeste Chinese collega's. Zij gaan liever niet naar een bar, houden ook niet zo van drinken, vrouwen over het algemeen al helemaal niet. Eerder vind je Chinese mensen tijdens een diner rondom de bekende grote ronde tafels bij elkaar (en inderdaad dan wordt er wel veel 'baijiu' gedronken). En als ze dan in een club zijn, zitten ze het liefst in groepjes in een soort VIP-hoek, of zelfs in afgescheiden kamers. Aanleiding voor de METP-ontmoeting was een fototentoonstelling die we hadden georganiseerd. Alle deelnemers aan het rpogramma, inmiddels zo'n 600, konden fotos' insturen rond het thema 'City Life'. Bewust was gekozen voor een fototentoonstelling, want fotograferen is iets wat Chinezen ook graag doen, waardoor we verwachtten dit keer toch weer een grote groep Chinese METP-deelnemers te hebben, ook voor het netwerk-deel. Werkte inderdaad, want ze waren er gisteren in grote aantallen. Uiteindelijk ontvingen we 100 foto's, nog niet eens zoveel dus, waar een professionale jury een selectie van 50 uit heeft gemaakt. Samen met een paar andere mensen heb ik de avond georganiseerd. Was veel werk, maar heb nu wel wat tijd, en ook erg leuk om te doen. Samen met de architectenstudio, ook gevestigd in de tempel, hebben we de 50 geselecteerde opnames afgedrukt en op panelen laten zetten, en een opening georganiseerd met eten, drank, muziek, dans en DJ. Sfeer goed, licht en muziek ook. Een jonge Chinese vrouw speelde vibrafoon en liet dat ter plekke mixen, samplen door een DJ. Supergeluid. En later die avond een breakdance act op houten vloer van de tempel, door mensen uit de Chinese en westerse hip hop scene. Een bevriende Deen ging los met zijn mixtafel en computer en waande zich voor een avondje minstens DJ Tiesto. Mooie avond. Tijdens de avond zijn de 3 winnaars bekend gemaakt. Not me. Ik was allang blij dat een van mijn foto's het tot de 50 had gemaakt die geexposeerd zijn. Om de kosten te dekken hebben we 1000 ansichtkaarten laten maken, van deze 50 foto's. Die gingen in een rap tempo over de toonbank, voor 50 cent per stuk. De tentoonstelling gaat naar de EXPO 2010 in Shanghai en wordt getoond in het Europese paviljoen. Haha, wat een giller he. Had dit mannetje ook niet kunnen denken! (en dit vrouwtje ook niet)

Verhuizen (marielle heeft dit 18.12 geschreven)

Laatste 2 dagen in Xinsi Hutong. Ik verhuis dit weekend. Het is heel erg jammer, maar mijn huis is verkocht. De huisbaas had (veel) geld nodig voor een of ander nieuwbouwproject en ik wist dit al even. Ondanks dat is het wel erg wennen. Ik heb hier met zoveel plezier gewoond, dit huis heeft me een thuis gegeven in deze stad, in dit land. Als ik buiten Beijing was geweest of in het buitenland voelde het echt als thuiskomen. En nu weggaan is niet zo simpel, ik heb voor mezelf net een soort comfort zone gecreerd hier, met buren om me heen die me kennen en groeten, een vriendinnetje verderop in de straat en het geluid van de overvliegende ganzen tegen de blauwe lucht. De eindeloze stilte vanaf 10 uur s avonds en het wakker worden van het geluid van de eerste rochel om half 7. Dat is mijn hutong. Nou ja was dus. Hier zijn het afgelopen jaar wat mensen op bezoek geweest (mijn ouders, Anne-Marie, Jeltje en natuurlijk vrienden die hier wonen) en ik ben blij dat ik dit huisje met ze heb kunnen delen. Ik heb genoten van zomerse avonden met een paar vrienden op de binnenplaats om vervolgens om 10 uur naar binnen te gaan omdat bier en geluid de rust van de buren kunnen verstoren. En ook van alle kleine kamertjes in dit huis, met hun eigen functie. Mijn studeerhok, mijn eetkamer en mijn tv kamer (=logeerkamer). Ik heb geluk gehad dat ik dit huis heb gevonden, nu hoop ik dat mijn volgende plek net zo fijn wordt. Ik weet niet of ik nu al wil beginnen met inpakken, er een bende met dozen van zal maken. Of dat ik nog zal wachten tot morgen en misschien wat laatste foto's maak. Ik ben hier met 23 kilo gekomen en heb geprobeerd mijn leven zo simpel mogelijk te houden en weinig spullen om mee heen te verzamelen. Dat is heerlijk rustig, weinig dingen. Maar als ik nu zo eens kijk, worden het alsnog heel wat dozen. Ik heb de ayi gisteren al wat kleren meegegeven die ik niet meer draag, dat scheelt in koffers doen. Waar ga ik heen? Voorlopig zet ik mijn spullen neer bij Esther die een appartement heeft 2 km verderop. Daar ben ik blij mee. Is voorlopig even goed. Ik ga vlak voor kerst naar het zuiden, waar ik een vriendin op zoek. Als ik terugkom zie ik wel weer. Dan ga ik een nieuwe plek zoeken.