Oranje familie

De eerste dag terug in Beijing. Het is wat stilletjes. Dus ik heb wat gezelschap gekocht, een familie van 4 goudvissen. Ik had er eigenlijk 3 gekocht, maar ik kreeg er een gratis bij. Had wel onderhandeld over de mini-vijver en de vissen, maar kennelijk vond de bloemist dat ik genoeg betaald had, dus toen ze alles kwamen afleveren zaten er vier in een zakje. Die vierde is wel een krijgertje, hij heeft maar een oog.
Behalve Smekkie, de beroemde goudvis van Eric en mij, heb ik nooit wat met dieren gedaan. Geen idee hoe/hoe vaak je het moet verschonen, dus ik heb enige uitleg nodig. De dame die ze bracht begon een uitgebreid verhaal over hoe die beestjes het beste een thuis konden vinden. Ik begreep er niet veel van; een heel verhaal over water beetje bij beetje in een kom doen, het residu afgieten etc. Ik ben uiteindelijk samen met de dame naar Joy, mijn buurmeisje gelopen. Daar mocht ze het verhaal nog eens doen, zodat Joy het weer in het Engels kon vertellen aan me. Maar toen de vrouw weggelopen was, wist Joy het eigenlijk ook niet precies meer. Joy is een schat voor de mensheid, maar voor andere levende wezens (planten, beestjes) heeft ze niet veel belangstelling. Heb haar ooit eens gevraagd mijn planten water te geven, na 14 dagen stonden er allemaal droge stokjes in en om het huis. Ze was zo druk geweest dat ze het was vergeten.

Ik heb vanavond nog een leuk struikje gekocht voor in het water en wat voer (o ja). Af en toe hoor ik beneden in de hal wat gespetter, dus voorlopig leven ze nog.

Shinkansen

Ik zit in de Shinkansen van Kyoto naar Tokyo (3 uur), een supersnelle trein die over een uur langs de beroemde Fuji-berg raast. Het is een heldere dag, ik zit aan de linkerkant, dus met enige mazzel ga ik hem zien. Ik heb mijn oude PingGuo (officiele naam voor Apple op zijn Chinees) op mijn schoot en hoop dat ie het nog even volhoudt. Ik kocht hem in 2006, en hij doet het nog, maar is steeds langzamer van al die foto’s die ik erin geladen heb en de batterij doet het nog maar een half uur. Op de hoekjes heeft ie inmiddels wat tape als een soort pleister zitten, want hij wordt overal mee naar toegesleept en loopt hier en daar wat schaafwonden op. Maar goed hij doet het nu nog, ik heb me geinstalleerd met Japanse ijsthee en een zakje bimi’s (lagers? uitdrukking voor Japanse zoutjes, lekkerrrrrrr).

Mijn moeder zit in wagon 13, dat is elf wagons voor me, in het gereseveerde deel van de trein. Er was nog maar een te reserveren plaats over. Ik ben toen we op het perron aankwamen meteen op goed geluk naar het ongereserveerde deel gelopen, in de hoop daar een plek te vinden. Het is hier heerlijk rustig, overal lege plekken, waarschijnlijk omdat iedereen denkt dat hij vantevoren moet reserveren .
In ieder geval, ik hoop dat ze in wagon 13 van deze trein terecht is gekomen, want op het moment dat we op het perron aankwamen, zijn we elk naar onze wagon gelopen (inderdaad met 11 wagons ertussen). Er stond al een trein klaar en ik hoop niet dat ze daarin is gestapt, want dat was de verkeerde. Daar mogen we niet in met onze ‘vrij reizen pas’. We mogen 7 dagen onbeperkt met deze pas door Japan rijden, een soort tienertour pas dus, echter niet voor een paar tientjes, maar voor honderden euro’s. Desondanks altijd geodkoper dan losse kaartjes kopen.
Ik hoop dus straks, als ik weer uitstap in Tokyo, dat ik mijn moeder op het perron zie staan met haar megazware koffer. Ahhhhhhh. Dat ding heeft al 3x op zowel mijn als haar tenen gestaan, en is werkelijk niet te tillen (>20kg). Maar ja, ik heb haar de afgelopen 3 weken wel elke dag in een andere outfit gezien: voor elke dag twee verschillende shirtjes/hemdjes/bloesje altijd handig die setjes....
Ik heb verder niks te klagen over dit land, het enige wat opvalt (doordat we die klotekoffer alsmaar mee moeten slepen) is dat niet alle metro’s roltrappen of liften hebben. En we na aankomst op de hotelkamer op ons tatami-matje neerploffen na eindeloze trappen. Moeder met gare knieen en ik met een gare rug.

Ik heb maar twee dingen gevonden die duurder zijn dan in Nederland: de trein en een slaapplek. We slapen voor ca 75 euro per kamer per nacht, incl ontbijt. Na enig zoeken, slapen we in eenvoudige maar schone hotels.
De mythe dat Japan zo duur is is niet (meer) waar. Ik vind het in Japan in alle andere opzichten goedkoper dan bijvoorbeeld Nederland. Je kunt er (erg) lekker eten voor 5 tot 10 euro, dan heb je werkelijk een prima maaltijd. Ook bus/metro vervoer is ongeveer net zo duur. Dus als de kosten je tot nu toe weerhouden hebben om naar Japan te gaan, is dat momenteel niet meer zo’n nadeel als pakweg 10 jaar geleden. Het is mij meegevallen.

Morgen vertrekken we naar huis: voor mij Beijing, voor mijn moeder Berkel-Enschot. Zal wel weer wennen zijn. Na zo'n drie weken met mijn moeder op pad. Is sinds mijn zestiende niet meer voorgekomen geloof ik. Was mooi. Maar kijk er ook weer erg naar uit om in mijn hutong terug te komen.

Sake smaakt eigenlijk best lekker.

In Kyoto

Derde dag in Kyoto. Blaren op voeten van lopen over heuvels van de stad. Een stad met frisse lucht en als decoratie (echte) geisha's. Vanavond een stuk of 8 gezien in de straten rondom het uitgaansgebied, waar ze wonen. Met witte gezichten, een blote nek en fantastische kimono's. En toeristen met camera's erachteraan. Dat dan weer wel. Ze komen rond de schemer uit hun huizen op weg naar hun werk in een van de restaurants in de oude stad. En ze lopen verrekte snel op die kleine slippertjes en met dat strakke rokje. Word je vast ook op getraind in de geisha-opleiding: hoe ontloop je zo snel mogelijk een toerist. Die camera's flitsen ook flink in zo'n wit gezicht.
Mijn moeder is gelukkig nu. Zij heeft maiko's (leerling geisha's) en geisha's gezien en vastgelegd, in alle hoedanigheden: komend uit woning, wandelend in straat en met zijn vieren in een taxi gepropt met al die meters zijde.
Ik vond het ook bijzonder, en eigenlijk ook wel een beetje sneu.

Nu onderuitgezakt in hostel, een vreslijke plek na de leuke hotels van de afgelopen dagen. Het is vakantie, we hadden daar geen rekening mee gehouden, niet vooruit geboekt en nu zijn er geen hotels meer beschikbaar. Zijn omsingeld door 40 Austrlische pubers. Met pukkels, giebels en overslaande stemmen.

Tokyoooooooooh!

Alles mooi hier, de mensen, het poppehuishotel waar we slapen, het eten, de bordjes, al die honderdduizend dingen die zo schattig zijn dat je ze wilt kopen. Maar waarvan ik geen idee heb waarvoor ze dienen. Heb vandaag wel 20 keer met een lapje of en dingetje in mijn handen gestaan zo fijn gemaakt, zo'n mooie kwaliteit, maar wat moet je ermee. Heb het idee dat gebruikt wordt bij de traditionele dracht, bijvoorbeeld voor kimono. Natuurlijk de geinige sokken met 1 teen voor in slippers. Heb vandaag tot mijn verbazing 5 vrouwen in kimono gezien, die aan het flaneren waren in de straat of gewoon in restaurant zaten te eten. Was verbaasd dat ze hem ook nog als min of meer dagelijkse kleding dragen. Moregn (zaterdag) belooft nog meer, als mensen gaan winkelen.

Vanavond Kabuki-theater gezien. Een mix van opera en beweging, in fantastische zijden kostuums. We kwamen 10 minuten voor de voostelling aanlopen en konden nog wat sta-plaatsen krijgen. Prima, want eerlijk gezegd zijn we niet langer dan een uur binnen geweest. Het is uiteraard in het Japans, maar de Japanners zitten zelf ook nog met een oortje in voor de vertaling. Het is spreken, zingen met hele lange uithalen, waarvan de frequentie niet helemaal matcht met mijn westerse oren.
Wel erg grappig dat het publiek, dat vooral uit veel erg nette mensen bestaat, luid door de zaal schreeuwt naar de spelers. Geen idee wat ze zeggen. Maar ze zitten er lekker in.
Na de voorstelling zijn we gaan eten. Bij een foute tent. We hadden heel erg zin in vis en zagen dat op de kaart staan, maar toen we besteld hadden kwamen we er achter dat we bij een CHINEES zaten. Kennelijk wil dat land me nog even niet laten gaan.

Ben Japan alsmaar aan het vergelijken met China en wil dat eigenlijk helemaal niet. Denk vaak, China heeft nog een lange weg te gaan voordat het zo schoon, mooi, verzorgd etc etc als Japan is.
Maar dat land evenaart dat waarschijnlijk toch nooit en dat is ook best. China is China. Japan is het buitenland.

hallo mam

Mijn moeder is er. Helemaal in haar eentje vanuit Nederland hier naartoe gereisd, met een avontuurlijke tussenstop in Hong Kong. Ik ben er trots op dat ze het heeft gedaan, maar wist natuurlijk allang dat haar dat zou gaan lukken.

Ze ligt in bed haar jetleg uit te slapen. Buiten klettert het van de regen. Maar het geeft niks want ze is er en we gaan zo koffie drinken.

De Training

Ik ben weer terug uit Guangzhou. De training was een indrukwekkende bedoening. Eigenlijk de hele trip.
Mijn collega Yufei en ik zijn na uiteindelijk 7 uurwachten vanuit Beijing naar het zuiden gevlogen. Gratis. Want we vlogen natuurlijk met China Southern. Dat had wel tot gevolg dat we moesten wachten totdat we mee mochten op een vlucht waar een plek was. Nou vooruit. Om 23 uur s vlogen we eindelijk. Gelukkig kenden we de purser op de vlucht en die haalde ons naar de business class, waar we alleen maar hebben geslapen. De purser zit ook in de training van de volgende dag.

Om 2 uur kwamen we eindelijk in het hotel aan. Zowel Yufei als ik kreeg een roomcard als sleutel en toen we voor de deur van de kamer stonden, bleek dat de sleutel van dezelfde kamer te zijn. Ik had niet eens mijn eigen kamer... Dat maakt me niet zoveel uit als ik met vrienden, bekenden reis, maar met een collega voelt het ongemakkelijk. Ik ben erg verwend de laatste tijd, dat klopt. Vanuit het METP-programma hebben we in (erg) goede hotels gezeten. En nu zat ik dus met mijn (alleen) Chinees sprekende collega op een kamertje. Jees.
Zij had er geen enkele moeite mee, schopte haar schoenen uit, deed de televisie aan en ging een soap zitten kijken. Op mijn bed.
Dat is een enorm verschil met Europa, waar mijn dingen van mij zijn en andermans dingen van een ander. Hier zijn mensen veel meer gewend om in dormitories te slapen, in ieder geval met veel op een kamer. En ook alle onderdelen van de ruimte te gebruiken alsof het gemeenschappelijk bezit is. Dus daar lag mijn collega in haar pyama op mijn bed met haar blote ongewassen voeten.

De volgende dag stonden we met hele kleine ogen om 8 uur in het trainingscenter. Achter de tafels zat een hele vloot rood en blauw gerokte stewardessen en pursers. Allemaal met keurig weggestoken haren, rechtop en elegant. Yufei had haar goudkleurige jurk met corsage aangetrokken, ietwat over de top naar Europese begrippen voor een trainer. Maar in China zeer gebruikelijk om flink los te gaan met avondjurken als je een training geeft. Vooral veel glim en glitter.
Ze leerde de dames wat thee-etikette: hoe buig je voor de gasten, hoe zit je op de stoel (slechts 1/3 van het zitgedeelte mag je gebruiken, het voorste). Wat voor thee soorten heb je.
Ik heb met hen Engelse begrippen doorgenomen die heel specifiek voor thee zijn en vervolgens uitspraak geoefend.
Ik was eerder de ochtend even op de gang geweest omdat ik naar de wc moest en liep toen langs een ander klaslokaal. Daar galmde het letterlijk. De stewardessen in opleiding werden getraind in vlieg-Engels. Het dreunde over de gang: exit exit, boarding boarding, seatbelts seatbelts, chicken or beef chicken or beef. Zo jammer dat ik dan niet met iemand anders ben daar, heb nu maar in mijn eentje staan giechelen.
Maar ik ben vervolgens die methode ook maar gaan gebruiken s middags en het is eigenlijk een heel logische leermethode voor hen, niemand die het belachelijk vindt als je zo'n driloefening toepast. Leren doe je in China per definitie niet door associatie en structuur, maar door stampen.

Voor s middags had ik een onderdeel voorbereid dat meer ingaat op de vragen van westerse passagiers in het vliegtuig. Vragen over thee en de theeceremonie die door Chinezen waarschijnlijk nooit gesteld worden. Varierend van 'waarom zijn die kopjes zo klein' tot 'is kruidenthee hetzelfde als groene thee' etc.
Gelukkig was het Engelse taalniveau van deze dames redelijk, zodat ik vrijwel alles in het Engels kon doen.

Erg leuke dames, die een vreselijk leven hebben achter make up en rokjes. Ze zijn allemaal getrouwd en hebben een kind. Hun man werkt vaak ook in het bedrijf als steward, maar ze vliegen bijna nooit samen. Hun kind (eentje he) hebben ze onder gebracht bij hun ouders, die vaak duizenden kilometers verderop wonen. Want vanwege hun onregelmatige leven kunnen ze er niet voor zorgen. Met trots laten ze me hun mobieltje zien, met een foto van hun kind. Negen jaar een meisje, ze ziet haar drie keer per jaar.