Mijn buren zijn verdwenen

Ik kwam vandaag na school de hutong ingereden en het zag er opeens anders uit. In mijn straat en ook andere straatjes liggen enorme stapels stenen en sloopafval. Achter de muren zie je gapende gaten. In een dag (ja in 1 dag) zijn tientallen huisjes platgewalst. Snik. Van die mooie met schattige houten rode raampjes. Ook naast mijn ingang ligt een grote berg afval. Vanavond stonden er vrachtwagens en een stuk of 10 mannen klaar om het afval weg te scheppen, met de hand.

Ik ben meteen even naar mijn buurmeisje, Nao Ye, gelopen voor nadere informatie. Ze woont schuin tegenover me en runt een winkel in water. Ik ken haar omdat ik ongeveer elke week zo'n grote fles van 20 liter koop die ik op een watermachine zet. Ze spreekt een beetje Engels, met een hele goede uitspraak. Daardoor wordt ik elke keer op het verkeerde been gezet, want het lijkt net alsof ze taal goed beheerst omdat het zo goed klinkt, maar eigenlijk kent ze weinig woorden. Dus we spreken in eerste instantie Chinees en als we er niet uitkomen proberen we Engels.

Zij wist in ieder geval te melden dat de huizen inderdaad gesloopt worden de komende week, en vervolgens worden herbouwd. De buren zijn tijdelijk in een andere hutong ondergebracht en komen over ongeveer een maand weer terug. Het duurt volgens haar heel lang, ongeveer een maand dus, dan is het klaar. Lang... 1 maand... een heel huis? Niet lang dus. Probeerde haar nog uit te leggen dat je daar in NL misschien wel een half jaar mee zoet bent. Maar dat geloofde ze niet. Ik ga het in de gaten houden. Het is nu 4 maart, eens kijken wanneer de buren er weer zijn.
Wel schattig die rode raampjes, maar ook wel lekker tochtig de afgelopen maanden. Snap het wel dat de bewoners iets nieuws willen neerzetten. Tot nu toe hebben ze dat in deze buurt heel fraai gedaan. Ze gebruiken de traditionele grijze stenen en bouwen het in de oude stijl op. Ik geloof niet dat ze hier de komende jaren de hele hutong weghalen, zoals op veel andere plekken is gebeurd. De gemeente is zich inmiddels wel bewust van de historische waarde. Maar het is een zeer kostbaar ruimntegebruik. De huizen hebben bijna altijd alleen maar een begane grond, er kunnen dus weinig mensen wonen. Net buiten de tweede ring, ongveer 1 km ten noorden van mijn huis, schieten de flatgebouwen meteen de lucht in. Ik hoop in ieder geval dat het nog lang zo blijft. Het is een heerlijke rustige plek. Als je de hutong inrijdt ben je meteen in een andere wereld, die soms bijna landelijk aandoet, met kleine winkeltjes, vrijwel geen verkeer, veel fietsen.

Nao Ye liep met me mee terug naar huis en ik kreeg nog een appel van haar. Zo lief. Ze heeft laatst al eens vis voor me gemaakt en eende-nekjes (moet bekennen, dat was zo'n rotgezicht, die stukken doorgesneden nek, dat heb ik niet opgegeten, maar dat weet ze niet). Ik heb haar de volgende dag een stuk zelfgebakken appeltaart gebracht. Dus we zijn lekker aan het tutten samen.
Zondag is het vrouwendag. Ze vroeg ik mee ga naar de Verboden Stad (voormalig keizerlijk paleis), want dan is de entree -alleen voor vrouwen- maar 20 yuan (2 euro). Misschien doe ik dat wel, ik ben erg druk met studie en andere dingen, maar het is ook wel leuk natuurlijk. Vrouwendag is hier een groot feest. Mannen geven cadeaus aan hun vrouw en ze gaan uit eten. Groot verschil met Nederland, waar behalve een roos in het vrouwenhuis, die dag toch een weinig romantishe lading heeft.