Hockey in Beijing

Heb vandaag voor het eerst in deze stad het gevoel gehad dat ik op mijn plek ben. Ik wordt eindelijk rustig, na een paar dagen regelen: mobieltje, inentingen ziekenhuis, makelaars, visum etc.
En wat er ongetwijfeld ook aan bijdraagt; na 3 of 4 jaar eindelijk weer gehockeyd!

Een vaag adres en een telefoonnummer leiden me naar de noordkant van de stad, naar het Olympisch Stadion. Als ik boven de grond kom vanuit de metro straalt de zon me tegemoet en is de lucht blauw, geen spatje (zichtbare) smog te bekennen. Ik kan er niet omheen; voor me doemt het inmiddels wereldberoemde ‘Vogelnest’ op, het Olympisch Stadion. Ik loop er met mijn sportkleding en hockeystick rond alsof ik 2 maanden te laat ben en nog steeds mijn team zoek.... Nu het Chinese damesteam 2e is geworden tijdens de Spelen weten de meesten wel wat de bedoeling van die stick is en roepen mensen me het woord ‘hockey’ toe. Waarvan me niet helemaal duidelijk is wat ik daar mee moet. Het is enorm druk om het stadion, allemaal dagjesmensen. Ik voel me wat ongemakkelijk, ik sta bij ingang E en heb geen idee waar mijn wedstrijd is. Het stadion is erg groot en ik ben alleen al 20 minuten bezig om van de ene naar de andere kant te komen. Prachtig vormgegeven inderdaad, alleen nu al lekker vies aan het worden van smog en stof. Dat is toch wel opvallend in dit land, dat alle mooie dingen een kort leven beschoren zijn vanwege vervuiling en slecht onderhoud.

Ik ben trouwens al veel later dan ik plande omdat ik 3 metro’s moest nemen om hier te komen. Ik zie de wedstrijd al aan mijn neus voorbij gaan omdat ik gewoon niet weet hoe ik er moet komen en het telefoonnummer een Chinees bandje laat horen. Als ik daar zo sta te prutsen met mijn mobieltje wordt ik opeens geholpen door een Engelssprekende Chinees. Fijn is dat toch, net als je denkt dat je helemaal vastloopt is er altijd wel iemand die kan helpen. Hij luistert het Chinese bandje af belt 3 andere nummers en vindt uit waar mijn hockeystadion is en schrijft dat in karakters op voor de taxichauffeur. Het is dus 10 minuten verderop. Ik was op goed geluk maar naar het Olympisch stadion gelopen, je moet je ambities hebben het in het leven.

Superlekker gespeeld, mixed team, dus mannen en vrouwen, en veel verschillende niveaus, maar dat maakt niet uit. Fantastisch mooi waterkunstgrasveld. De Olympische teams hebben hier hun trainingen op gedaan. Erg grappig dat je in het ‘heetst’ van de strijd allemaal verschillende talen hoort. Spaans, Duits, Chinees alles door elkaar. Voertaal is natuurlijk Engels, vloeken over een gemiste bal gaat in de eigen taal... In het team zitten een paar Chinese ex-internationals, dus onze laatste man, Mr Ma, liet geen bal door. Nu heerlijke spierpijn!